นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 43

เช้าวันต่อมา เดมอนก็ทำอย่างที่ลั่นวาจาเอาไว้เมื่อคืนจริงๆ เขาพาหล่อนไปจดทะเบียนสมรส ก่อนจะจดทะเบียนรับรองวินเซนต์เป็นบุตรชายที่ถูกต้องตามกฎหมายของตนเอง ทุกอย่างจบสิ้นลงตามความต้องการของคนเผด็จการ

“หมูวินอยากไปเที่ยวไหนครับ เดี๋ยวพ่อพาไป” เดมอนที่เดินจูงมือวินเซนต์ออกมา หยุดเดินและก้มตัวลงถามลูกชายวัยกำลังซนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ผมอยากไปสวนสนุกคับพ่อ”

รอยยิ้มกว้างระบายบนใบหน้าของเดมอน “ตกลงครับ พ่อจะพาหมูวินไปเดี๋ยวนี้”

“เย้...ดีใจที่สุดเลยคับ” วินเซนต์ตื่นเต้นดีใจ แต่กระนั้นก็ยังไม่ลืมที่จะหันมาถามหล่อน

“แม่ไปกับผมนะคับ”

หล่อนกำลังจะอ้าปากตอบตกลง แต่เดมอนแย่งชิงพื้นที่ในการตอบของหล่อนเสียก่อน

“แม่ไม่ค่อยสบายน่ะครับ เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอน ให้แม่กลับไปพักผ่อนเนอะ เดี๋ยวเราไปกันสองคน”

หล่อนรู้ทันทีว่าตัวเองกำลังถูกแยกออกจากลูกชาย จนตอนนี้ทุกลมหายใจเข้าออกของวินเซนต์ที่เคยมีแต่หล่อน มันถูกแบ่งออกไปจนแทบไม่เหลืออยู่แล้ว

น้ำตาแห่งความเสียใจน้อยใจซึมสองขอบตา กลีบปากอิ่มสั่นระริก

“ไว้เรา...เจอกันที่บ้านนะครับคนเก่ง”

“คับ” เด็กน้อยตอบรับอย่างว่าง่าย

“หมูวินไปขึ้นรถกับน้าเบนก่อนนะครับ เดี๋ยวพ่อคุยธุระกับแม่แป๊บนึง เสร็จแล้วจะตามไปครับ”

“คับ”

“เบนพาหมูวินไปรอฉันที่รถ” เดมอนหันไปสั่งคนของตัวเอง ซึ่งเบนจามินทร์ก็รีบตอบรับทันที

“ครับนายน้อย”

เบนจามินทร์พาวินเซนต์ไปขึ้นรถแล้ว เดมอนก็เดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ หล่อน

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้อยากจดทะเบียนสมรสกับฉัน แต่อย่างน้อยๆ ก็ควรจะยิ้มแย้มเพื่อลูกบ้าง ไม่ใช่หน้าเศร้าราวกับคนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบแบบนี้”

“แพง...”

“ฉันหวังว่าเธอคงจะขึ้นรถกลับบ้านเองถูกนะ”

เดมอนไม่กลัวว่าหล่อนจะหนีหายไป เพราะเขามั่นใจว่าหล่อนไม่มีทางทิ้งลูกชายได้แน่ๆ

“นี่ค่ารถ”

แล้วเขาก็หยิบเศษเงินมาปาใส่หน้าหล่อน กระดาษพวกนั้นร่วงลงกับพื้น พร้อมๆ กับหยาดน้ำตาของหล่อน กลีบปากอิ่มสั่นระริก ก้อนสะอื้นหลุดออกมาจากลำคอ เมื่อคนใจร้ายก้าวผ่านหน้าไปอย่างไม่ไยดี

และไม่นานรถคันงามก็แล่นผ่านหน้าไป ในขณะที่หล่อนยืนร้องไห้แข้งขาไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่เดิม

“พ่อคับ แม่กลับบ้านยังไงเหรอคับ” วินเซนต์หันมองไปยังท้ายรถเพื่อมองมารดาของตัวเอง

เดมอนที่นั่งขบกรามแน่นจนแทบแตกระเบิดจำต้องสะกดกลั้นโทสะเอาไว้ และฝืนยิ้มให้กับลูกชาย

“แม่นั่งรถแท็กซี่กลับครับ”

ลูกชายพยักหน้าตอบรับ และไม่ได้สนใจอีก เพราะหันไปเล่นหุ่นยนต์ที่ถือติดมือมาจากบ้านแทน ตรงกันข้ามกับเขาที่ยังคงนั่งเดือดดาลเช่นเดิม

เขาเกลียดสีหน้าซีดขาวเศร้าสร้อยของพะแพงที่สุด ทั้งๆ ที่เขาตื่นเต้นจนแทบนอนไม่หลับ เพราะจะได้จดทะเบียนสมรสกับหล่อน แต่แม่คุณกลับทำหน้าราวกับกินยาเบื่อเข้าไปทั้งขวด

หล่อนควรจะกระโดดกรีดร้องด้วยความดีใจสิที่ได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผู้ชายเพอร์เฟกต์เช่นเขา ไม่ใช่มาทำหน้าราวกับอยากจะตายแบบนี้

“ผู้หญิงบ้า”

เขาสบถในลำคออย่างโมโห พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ แต่ก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน

หลังจากพาวินเซนต์กลับมาจากสวนสนุก เขาก็เฝ้ารอการกลับมาของพะแพงอย่างร้อนรน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของหล่อน

“หายหัวไปไหนของเธอ แพตตี้”

เขาเดินกลับไปกลับมาราวกับหนูติดจั่น ในใจเต็มไปด้วยไฟร้อนๆ และก็อดก่นด่าตัวเองไม่ได้ ที่ปล่อยให้พะแพงกลับบ้านคนเดียว

“ป้ามิเชลล์ แพตตี้กลับมาหรือยังครับ”

“ยังเลยค่ะนายน้อย”

“บ้าจริง ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนเนี่ย!”

เขาสบถอย่างหัวเสีย ในใจอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย โกรธ โมโห และก็เป็นห่วง ใช่...ถ้าพะแพงเป็นอะไรไป เขาจะทำยังไง เขาจะอยู่ยังไง

“แล้ว...ทำไมเธอไม่กลับมาพร้อมกับนายน้อยล่ะคะ” ในที่สุดป้ามิเชลล์ก็ถามสิ่งที่ค้างคาใจออกมา

เดมอนขบกรามแน่น ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำถาม “ผมโมโหเธอ ก็เลยไล่ให้เธอกลับบ้านเอง”

“โธ่ นายน้อย...”

“ผมรู้ว่าผมเอาแต่ใจเกินไป ดังนั้นป้ามิเชลล์อย่ามาตอกย้ำผมเลยนะครับ” ในจังหวะที่เดมอนกำลังพูดอยู่กับป้ามิเชลล์นั้น เชลดอนก็วิ่งเข้ามาหา