นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 42

“แม่คับ...”

เช้าวันต่อมา เดมอนออกไปทำงานที่คาสิโน โดยทิ้งวินเซนต์เอาไว้กับหล่อน แต่เขาไม่ได้ใจดีให้หล่อนอยู่อย่างอิสระหรอก เมื่อทั้งเชลดอนและเบนจามินทร์ต่างจับจ้องมองหล่อนกับลูกชายทุกฝีก้าว นี่ยังไม่รวมผู้ชายชุดดำอีกสิบกว่าคนที่จับจ้องมองมา

เขาคงกลัวว่าหล่อนจะพาลูกหนี...

หล่อนถอนหายใจออกมาอย่างสะท้อนในอก วินเซนต์ก็เป็นลูกของหล่อนเหมือนกัน ทำไมหล่อนถึงได้ถูกจำกัดสิทธิ์แบบนี้

“ครับ หมูวิน...”

“คุณลุงลูกโป่ง เป็นพ่อของผมจริงเหรอคับ”

หน้าตาของหล่อนซีดเผือด แต่ก็พยายามที่จะควบคุมตัวเอง “คุณลุงบอกแบบนั้นเหรอครับ”

เด็กน้อยพยักหน้ารับ “ใช่คับ คุณลุงบอกผมเมื่อตอนเช้า ก่อนที่คุณลุงจะไปทำงาน”

“แล้วหมูวิน ดีใจหรือว่าเสียใจครับ”

“ดีใจคับ ผมอยากได้พ่อแบบคุณลุงลูกโป่ง”

น้ำตาของพะแพงไหลซึมออกมา “แม่ดีใจนะครับที่หมูวินชอบพ่อ”

“แต่ทำไมพ่อให้ผมเรียกคุณลุงลูกโป่งมาตั้งหลายวันล่ะคับ” วินเซนต์อดสงสัยตามประสาเด็กไม่ได้

“พ่อคงแค่อยากจะหาโอกาสเหมาะๆ เพื่อบอกหมูวินน่ะครับ”

ความสงสัยบนใบหน้าของเด็กน้อยค่อยๆ จางหายไป และก็มีความดีใจแทรกแทนที่ขึ้นมาจนล้นปรี่

“ตอนนี้ผมก็มีพ่อเหมือนเพื่อนแล้วคับแม่ เย้ๆ ๆ ๆ”

หล่อนจำต้องฝืนยิ้มออกมา ความสุขของวินเซนต์คือสิ่งเดียวที่หล่อนต้องนึกถึงให้มากที่สุด

“ใช่ครับ พ่อของหมูวินเป็นคนใจดี หมูวินจะมีความสุขนะครับ”

“แล้วแม่จะดีกับพ่อไหมคับ”

คำถามของลูกชายทำให้พะแพงแปลกใจ “ทำไมหมูวินถามแม่แบบนี้ล่ะครับ”

“พ่อบอกว่าแม่โกรธพ่อ ก็เลยไม่ยอมรักพ่อแล้ว”

หล่อนเม้มปากแน่น อดโกรธเดมอนไม่ได้ที่เอาเรื่องแบบนี้มาพูดให้วินเซนต์ฟัง

“เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ”

“เพื่อนเหรอคับ”

“ใช่ลูก พ่อกับแม่เป็นเพื่อนกัน”

วินเซนต์ยังไม่เข้าใจอะไรมากนัก แต่เด็กน้อยก็ยิ้มกว้างเพราะยังคงดีใจที่รู้ว่าเดมอนเป็นบิดาบังเกิดเกล้าของตัวเอง

“คุณชายน้อยคะ ไปเล่นกับพี่โอลิเวียนะครับ”

“คับ” วินเซนต์ตอบรับ ก่อนจะหันมาหามารดา “แม่คับ ผมไปเล่นก่อนนะคับ”

“จ้ะคนเก่ง อย่าดื้อกับพี่โอลิเวียนะครับ”

“คับ”

“ฝากหมูวินด้วยนะโอลิเวีย”

“จะดูแลอย่างดีเลยค่ะคุณแพตตี้ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

หล่อนกล่าวขอบคุณโอลิเวีย และยืนมองวินเซนต์ที่วิ่งหายไปด้วยทั้งน้ำตา

หล่อนยินดีที่ลูกชายมีความสุข แต่ก็อดที่จะร้องไห้ให้กับความอัปยศของชีวิตตนเองไม่ได้

หลังจากจบมื้อค่ำอันแสนอึดอัดแล้ว หล่อนก็รีบปลีกตัวขึ้นห้องนอน กะว่าอีกสักพักจะไปหาลูกชายที่ห้องเพื่อกล่าวราตรีสวัสดิ์ และขณะที่หล่อนกำลังนั่งหวีผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งนั้น ประตูห้องนอนก็ถูกกระแทกแรงๆ จนเปิดกว้างออก พร้อมกับเดมอนที่ดึงประตูปิด และย่างสามขุมเข้ามาหา แขนเรียวของหล่อนถูกเขากระชากแรงๆ ให้ลุกขึ้นเผชิญหน้า

“เจ็บค่ะนายน้อย” หล่อนบอกเขาอย่างขอความเห็นใจ แต่เขาไม่มีให้เช่นเคย

ใบหน้าหล่อจัดแต่เต็มไปด้วยโทสะก้มต่ำลงมาหา “เราสองคนเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันอย่างนั้นหรือ”

“เอ่อ...”