นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 41

เกือบสามสิบชั่วโมงต่อมา หล่อนก็ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง ลาสเวกัส ดินแดนที่ทำให้หล่อนได้พบเจอกับเดมอน ผู้ชายเหี้ยมโหดใจดำและไม่เคยมอบความปรานีใดๆ ให้กับผู้หญิงไร้ค่าเช่นหล่อนเลย

หยาดน้ำตาไหลรินออกมาจนต้องรีบยกมือขึ้นป้ายทิ้ง หล่อนฝืนยิ้มเมื่อวินเซนต์วิ่งมากุมมือของหล่อนเอาไว้

“แม่คับ ผมจะได้เจอพ่อแล้วใช่ไหมคับ”

หล่อนอดไม่ได้ที่จะปรายตามองคนตัวโตที่เดินตามหลังมา และก็ได้เห็นว่าสีหน้าของเดมอนเต็มไปด้วยความเย็นชา และคาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ครับ”

“ผมตื่นเต้นคับ”

พะแพงย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า ดึงร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายเข้ามากอดแนบอก

“ไม่ว่าพ่อของหมูวินจะเป็นใคร หมูวินก็ต้องรักและเชื่อฟังพ่อให้มากๆ นะครับ”

“คับ”

เด็กน้อยตอบรับอย่างว่าง่าย ใบหน้าของลูกชายเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ จนหล่อนรู้สึกละอายใจไม่น้อย หล่อนผิดใช่ไหมที่ไม่ยอมให้วินเซนต์ได้เจอกับเดมอนเร็วกว่านี้

“ไปกันเถอะครับหมูวิน รถมารอเราแล้ว” เดมอนระบายยิ้มและพูดกับวินเซนต์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่กับหล่อน เขามีแต่ความเหี้ยมโหดไร้หัวใจเท่านั้นที่มอบให้

“ส่วนเธอ จะตามมาด้วยกัน หรือว่าจะนั่งแท็กซี่ไปเองก็ตามใจ”

แล้วเดมอนก็จูงมือวินเซนต์เดินจากไป หล่อนน้ำตาไหลพราก เบนจามินทร์รีบเดินเข้ามาหา

“เชิญครับคุณแพตตี้”

หล่อนพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงเดินก้มหน้าคอตกตามพวกเขาไปเท่านั้น

เพียงไม่นานรถลีมูซีนคันงามที่มีเชลดอนเป็นพลขับก็แล่นเข้ามาจอดที่อาณาจักรของเดมอน

ชายหนุ่มก้าวลงไปจากรถ และก็อุ้มวินเซนต์เอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินนำเข้าไปในตัวตึกใหญ่ โดยไม่แม้แต่จะหันมาสนใจไยดีหล่อนแม้แต่น้อย

หล่อนจำต้องก้าวเดินลงมาจากรถด้วยความเศร้าหมอง เชลดอนทักทายหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะเชื้อเชิญให้ตามเดมอนเข้าไปในบ้าน

หล่อนก้าวเดินเข้ามา ก็พบว่าภายในห้องรับแขกมีวิคตอเรียนั่งรออยู่ เดมอนพาวินเซนต์เข้าไปหาวิคตอเรีย พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่หล่อนยืนตัวลีบอยู่ที่หน้าประตูโดยไม่มีใครสนใจ หล่อนมันก็แค่ส่วนเกินเท่านั้น

พะแพงยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะตัดสินใจเดินจากไป มุ่งหน้าไปหลบร้องไห้ที่สวนหลังบ้านเงียบๆ

ทำไมหล่อนรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าแบบนี้นะ แม้กระทั่งวินเซนต์เองก็ให้ความสนใจกับเดมอนและคนอื่นมากกว่าหล่อน

มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น เวลาผ่านไปนานเท่านานแต่หล่อนก็ยังคงปล่อยตัวปล่อยใจให้จมปลักอยู่กับอเวจีที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำจนถอนตัวไม่ขึ้น กระทั่งเสียงเรียกของป้ามิเชลล์ดังขึ้นนั่นแหละ หล่อนถึงได้สติ

หล่อนรีบป้ายน้ำตาทิ้ง ลุกขึ้น และหันไปฝืนยิ้มทักทายมิเชลล์ แต่น้ำเสียงสั่นเครือจนน่าเวทนา

“สะ...สวัสดีค่ะคุณแม่บ้านใหญ่”

ป้ามิเชลล์เดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ จ้องมองใบหน้าที่ยังคงมีคราบน้ำตาให้พอมองเห็นด้วยความสงสาร

“ร้องไห้ทำไม เธอควรดีใจสิที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง”

“แพง...ไม่ได้อยากกลับมาที่นี่หรอกค่ะ”

หล่อนตอบไปตามความจริง น้ำตาไหลรินออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่

“ทำไมล่ะ ยังโกรธนายน้อยอยู่เหรอ”

“แพงไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธใครหรอกค่ะ” หล่อนพูดออกไปอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “แพงแค่ตามลูกมา...”

“ฉันตกใจเหมือนกันนะที่รู้ว่าเธอมีลูกกับนายน้อยน่ะ ตอนแรกที่นายน้อยให้คนตามหาเธอ นายน้อยยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอซ่อนลูกเอาไว้ ดีแค่ไหนแล้วที่นายน้อยไว้ชีวิตเธอน่ะ”

หล่อนควรดีใจใช่ไหมที่ยังมีลมหายใจอยู่ “ถึงแพงจะยังมีชีวิตอยู่ แต่แพงก็ไม่ต่างจากคนตายทั้งเป็นหรอกค่ะ แพงกำลังจะถูกพรากลูกชายไป”

“เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะแพตตี้ นายน้อยไปรับเธอมาที่นี่ก็เพราะต้องการให้เธอมาเป็นภรรยาออกหน้าออกตา ส่วนลูกของเธอ นั่นเป็นสิ่งที่นายน้อยไม่คาดคิดมาก่อน”

รับมาเป็นภรรยาออกหน้าออกตาอย่างนั้นเหรอ แล้ววิคตอเรียล่ะ จะเอาเธอไปไว้ที่ไหน เมื่อกี้หล่อนยังเห็นสองคนคุยกันกะหนุงกะหนิงอยู่เลย เรื่องที่เดมอนบอกว่าหย่าขาดจากวิคตอเรียแล้วคงเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

“แพงไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะ”

“แต่นายน้อยต้องการให้เธอเป็นเมีย เธอก็ต้องเป็น”

“แพงยินดีเป็นแค่แม่ของวินเซนต์ แต่จะไม่ขอเกี่ยวข้องกับนายน้อยของคุณแม่บ้านใหญ่ค่ะ” หล่อนโต้แย้งปากสั่นระริก ความน้อยใจยังคงอัดแน่นเต็มอก

“ก็ดี งั้นเธอก็เป็นแค่พี่เลี้ยงของลูกชายฉันก็แล้วกัน”

“นายน้อย...” ป้ามิเชลล์หันไปเห็นเจ้าของคำพูดก็รีบก้มหน้าและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หล่อนเผชิญหน้ากับมัจจุราชตัวร้ายเพียงลำพัง

“ค่ะ”

หล่อนตอบห้วนๆ ภาพที่เขากับวิคตอเรียหัวเราะต่อกระซิกกันเมื่อครู่นี้ยังคงบาดตาบาดใจ

“ขอตัวค่ะ”

“จะไปไหน” เขาก้าวเพียงครั้งเดียวก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ได้ ก่อนจะออกแรงกระชากเพียงเล็กน้อยร่างอรชรก็ลอยละลิ่วเข้าปะทะแผงอกกำยำอย่างง่ายดาย

“ปล่อยแพงนะคะ ปล่อยค่ะ”

เขากอดรัดร่างของหล่อนเอาไว้แน่น ริมฝีปากกว้างหยักลึกคลี่เป็นรอยยิ้มหยัน ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มประจำใบหน้าของเขายามที่สนทนากับหล่อน