เกือบสามสิบชั่วโมงต่อมา หล่อนก็ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง ลาสเวกัส ดินแดนที่ทำให้หล่อนได้พบเจอกับเดมอน ผู้ชายเหี้ยมโหดใจดำและไม่เคยมอบความปรานีใดๆ ให้กับผู้หญิงไร้ค่าเช่นหล่อนเลย
หยาดน้ำตาไหลรินออกมาจนต้องรีบยกมือขึ้นป้ายทิ้ง หล่อนฝืนยิ้มเมื่อวินเซนต์วิ่งมากุมมือของหล่อนเอาไว้
“แม่คับ ผมจะได้เจอพ่อแล้วใช่ไหมคับ”
หล่อนอดไม่ได้ที่จะปรายตามองคนตัวโตที่เดินตามหลังมา และก็ได้เห็นว่าสีหน้าของเดมอนเต็มไปด้วยความเย็นชา และคาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ครับ”
“ผมตื่นเต้นคับ”
พะแพงย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า ดึงร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายเข้ามากอดแนบอก
“ไม่ว่าพ่อของหมูวินจะเป็นใคร หมูวินก็ต้องรักและเชื่อฟังพ่อให้มากๆ นะครับ”
“คับ”
เด็กน้อยตอบรับอย่างว่าง่าย ใบหน้าของลูกชายเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ จนหล่อนรู้สึกละอายใจไม่น้อย หล่อนผิดใช่ไหมที่ไม่ยอมให้วินเซนต์ได้เจอกับเดมอนเร็วกว่านี้
“ไปกันเถอะครับหมูวิน รถมารอเราแล้ว” เดมอนระบายยิ้มและพูดกับวินเซนต์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่กับหล่อน เขามีแต่ความเหี้ยมโหดไร้หัวใจเท่านั้นที่มอบให้
“ส่วนเธอ จะตามมาด้วยกัน หรือว่าจะนั่งแท็กซี่ไปเองก็ตามใจ”
แล้วเดมอนก็จูงมือวินเซนต์เดินจากไป หล่อนน้ำตาไหลพราก เบนจามินทร์รีบเดินเข้ามาหา
“เชิญครับคุณแพตตี้”
หล่อนพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงเดินก้มหน้าคอตกตามพวกเขาไปเท่านั้น
เพียงไม่นานรถลีมูซีนคันงามที่มีเชลดอนเป็นพลขับก็แล่นเข้ามาจอดที่อาณาจักรของเดมอน
ชายหนุ่มก้าวลงไปจากรถ และก็อุ้มวินเซนต์เอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินนำเข้าไปในตัวตึกใหญ่ โดยไม่แม้แต่จะหันมาสนใจไยดีหล่อนแม้แต่น้อย
หล่อนจำต้องก้าวเดินลงมาจากรถด้วยความเศร้าหมอง เชลดอนทักทายหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะเชื้อเชิญให้ตามเดมอนเข้าไปในบ้าน
หล่อนก้าวเดินเข้ามา ก็พบว่าภายในห้องรับแขกมีวิคตอเรียนั่งรออยู่ เดมอนพาวินเซนต์เข้าไปหาวิคตอเรีย พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่หล่อนยืนตัวลีบอยู่ที่หน้าประตูโดยไม่มีใครสนใจ หล่อนมันก็แค่ส่วนเกินเท่านั้น
พะแพงยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะตัดสินใจเดินจากไป มุ่งหน้าไปหลบร้องไห้ที่สวนหลังบ้านเงียบๆ
ทำไมหล่อนรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าแบบนี้นะ แม้กระทั่งวินเซนต์เองก็ให้ความสนใจกับเดมอนและคนอื่นมากกว่าหล่อน
มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น เวลาผ่านไปนานเท่านานแต่หล่อนก็ยังคงปล่อยตัวปล่อยใจให้จมปลักอยู่กับอเวจีที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำจนถอนตัวไม่ขึ้น กระทั่งเสียงเรียกของป้ามิเชลล์ดังขึ้นนั่นแหละ หล่อนถึงได้สติ
หล่อนรีบป้ายน้ำตาทิ้ง ลุกขึ้น และหันไปฝืนยิ้มทักทายมิเชลล์ แต่น้ำเสียงสั่นเครือจนน่าเวทนา
“สะ...สวัสดีค่ะคุณแม่บ้านใหญ่”
ป้ามิเชลล์เดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ จ้องมองใบหน้าที่ยังคงมีคราบน้ำตาให้พอมองเห็นด้วยความสงสาร
“ร้องไห้ทำไม เธอควรดีใจสิที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง”
“แพง...ไม่ได้อยากกลับมาที่นี่หรอกค่ะ”
หล่อนตอบไปตามความจริง น้ำตาไหลรินออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่
“ทำไมล่ะ ยังโกรธนายน้อยอยู่เหรอ”
“แพงไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธใครหรอกค่ะ” หล่อนพูดออกไปอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “แพงแค่ตามลูกมา...”
“ฉันตกใจเหมือนกันนะที่รู้ว่าเธอมีลูกกับนายน้อยน่ะ ตอนแรกที่นายน้อยให้คนตามหาเธอ นายน้อยยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอซ่อนลูกเอาไว้ ดีแค่ไหนแล้วที่นายน้อยไว้ชีวิตเธอน่ะ”
หล่อนควรดีใจใช่ไหมที่ยังมีลมหายใจอยู่ “ถึงแพงจะยังมีชีวิตอยู่ แต่แพงก็ไม่ต่างจากคนตายทั้งเป็นหรอกค่ะ แพงกำลังจะถูกพรากลูกชายไป”
“เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะแพตตี้ นายน้อยไปรับเธอมาที่นี่ก็เพราะต้องการให้เธอมาเป็นภรรยาออกหน้าออกตา ส่วนลูกของเธอ นั่นเป็นสิ่งที่นายน้อยไม่คาดคิดมาก่อน”
รับมาเป็นภรรยาออกหน้าออกตาอย่างนั้นเหรอ แล้ววิคตอเรียล่ะ จะเอาเธอไปไว้ที่ไหน เมื่อกี้หล่อนยังเห็นสองคนคุยกันกะหนุงกะหนิงอยู่เลย เรื่องที่เดมอนบอกว่าหย่าขาดจากวิคตอเรียแล้วคงเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ
“แพงไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะ”
“แต่นายน้อยต้องการให้เธอเป็นเมีย เธอก็ต้องเป็น”
“แพงยินดีเป็นแค่แม่ของวินเซนต์ แต่จะไม่ขอเกี่ยวข้องกับนายน้อยของคุณแม่บ้านใหญ่ค่ะ” หล่อนโต้แย้งปากสั่นระริก ความน้อยใจยังคงอัดแน่นเต็มอก
“ก็ดี งั้นเธอก็เป็นแค่พี่เลี้ยงของลูกชายฉันก็แล้วกัน”
“นายน้อย...” ป้ามิเชลล์หันไปเห็นเจ้าของคำพูดก็รีบก้มหน้าและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หล่อนเผชิญหน้ากับมัจจุราชตัวร้ายเพียงลำพัง
“ค่ะ”
หล่อนตอบห้วนๆ ภาพที่เขากับวิคตอเรียหัวเราะต่อกระซิกกันเมื่อครู่นี้ยังคงบาดตาบาดใจ
“ขอตัวค่ะ”
“จะไปไหน” เขาก้าวเพียงครั้งเดียวก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ได้ ก่อนจะออกแรงกระชากเพียงเล็กน้อยร่างอรชรก็ลอยละลิ่วเข้าปะทะแผงอกกำยำอย่างง่ายดาย
“ปล่อยแพงนะคะ ปล่อยค่ะ”
เขากอดรัดร่างของหล่อนเอาไว้แน่น ริมฝีปากกว้างหยักลึกคลี่เป็นรอยยิ้มหยัน ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มประจำใบหน้าของเขายามที่สนทนากับหล่อน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations