องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก นิยาย บท 11

ในเวลานี้ ฉู่เนี่ยนซีบังเอิญเดินมาพร้อมกับชามยา เมื่อเห็นสีหน้าไม่ดีของพี่ชาย จึงรีบเข้าไปตรวจดูขาของเขาทันที

“เหยียนเอ๋อร์ เนี่ยนซี เมื่อครู่ข้ารู้สึกว่า...ขาของข้ารู้สึกเจ็บขึ้นมาครู่หนึ่ง...”

อาจเป็นเพราะขาของเขาไม่มีความรู้สึกมานานหลายปีแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่ฉู่เจี้ยนอี้จะคิดว่าเขาคิดไปเอง แต่เมื่อฉู่เนี่ยนซีเอื้อมมือออกไปกดจุดฝังเข็มของเขาโดยไม่พูดอะไร

ขาของฉู่เจี้ยนอี้ก็หดตัวย่างกะทันหัน

การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ นี้ทำให้ทั้งสามคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ทันที

จ้าวม่อเหยียนอ้าปากค้าง แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกมา น้ำตาของนางก็ไหลลงมาอาบแก้มแล้ว!

ฉู่เจี้ยนอี้มองขาตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ และพยายามขยับมันอีกครั้ง เขารู้สึกได้แล้วจริง ๆ!

ฉู่เนี่ยนซีเขย่าจ้าวม่อเหยียนที่กำลังร้องไห้อย่างเงียบ ๆ อย่างตื่นเต้น และให้กำลังใจนาง "พี่สะใภ้ รีบพยุงท่านพี่สิ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะยังเดินไม่ได้ แต่น่าจะยืนขึ้นได้นะ! เร็วสิ!"

ไม่รู้ว่าคนใช้ขาเร็วคนไหนนำเรื่องนี้ไปรายงาน มหาเสนาบดีฉู่และฮูหยินฉู่จึงรีบวิ่งเข้ามาจากประตู

ใบหน้าของมหาเสนาบดีฉู่เบี้ยวเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินข่าวหลังจากตื่นนอน และวิ่งตรงมาทันที

ฉู่เจี้ยนอี้จับแขนฉู่เจี้ยนอี้ด้วยความยากลำบาก และพยายามลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ เมื่อเห็นท่านพ่อ ท่านแม่วิ่งเข้ามา จึงรู้สึกแสบจมูกขึ้นมาเล็กน้อย

เสนาบดีฉู่ยืนห่างจากฉู่เจี้ยนอี้ราวหนึ่งฟุต ราวกับว่าเขากลัวว่าจะทำลายข้าวของ จึงไม่กล้าก้าวมาข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว เพียงแค่ถามเสียงสั่นเทาว่า "ลูกชาย เจ้า... เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?"

ฉู่เจี้ยนอี้พยายามกระตุกมุมปากตัวเองอย่างแรง แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็เป็นส่วนโค้งที่ได้มาอย่างยากลำบาก ก่อนจะพูดช้า ๆ ว่า "ท่านพ่อ เนี่ยนซีทำสำเร็จแล้ว!"

ฮูหยินฉู่ยกมือขึ้นปิดปาก ตัวนางสั่นจนแทบจะยืนไม่มั่นคง สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ จึงรีบเข้ามาช่วยพยุงนางทันที แต่เห็นว่านางเอาผ้าขึ้นมาปิดปากไว้และร้องไห้เบา ๆ

ทั้งหมดนี้เป็นไปตามคาด เมื่อเห็นฉากนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ และแม้แต่ดวงตาของนางก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

เสียงวิ่งอย่างกระวนกระวายดังมาจากประตูอีกครั้ง ฉู่หว่านเอ๋อรีบเข้ามาพร้อมกับท่านหมอเฮ่อหลาน คาดว่าคงทราบข่าวกันแล้ว

ปฏิกิริยาของท่านหมอเฮ่อหลานไม่ได้สงบไปกว่ามหาเสนาบดีฉู่และฮูหยินฉู่เลย

ผิดกับฉู่หว่านเอ๋อที่จับจ้องไปที่ขาของฉู่เจี้ยนอี้เป็นอันดับแรก จากนั้นจึงหันไปจ้องฉู่เนี่ยนซีอย่างเอาเป็นเอาตาย

ห่างออกไปไม่ถึงสามฟุต ในดวงตาที่สวยงามของนางฉายแววคมกริบราวกับดาบ

ฉู่เนี่ยนซีมองนางพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนริมฝีปาก และต้อนรับการจ้องมองที่ไม่พอใจของนางอย่างใจเย็น

เมื่อเห็นว่าญาติผู้หญิงทุกคนในห้องต่างปาดน้ำตากันอย่างตื่นเต้น ฉู่เหนียนซีจึงพูดขึ้นว่า "ท่านพ่อ ท่านแม่ โปรดใจเย็นก่อน ขาของท่านพี่ขาดความรู้สึกไปเป็นเวลานาน คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนในการอาบน้ำสมุนไพรเพื่อฟื้นฟูการทรงตัวและการเดิน ตอนนี้อย่าเพิ่งตื่นเต้นกันเกินไป เรายังต้องให้เวลาท่านพี่ได้พักผ่อนและรักษาอย่างเต็มที่เสียก่อน”

มหาเสนาบดีฉู่ปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก มหาเสนาบดีผู้สง่างามคนนี้รู้สึกสับสนมาก และเกิดความกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

ฉู่เนี่ยนซีเดินไปพยุงเสนาบดีฉู่ให้นั่งลง จากนั้นก็ยกมือขึ้นสั่งให้คนรับใช้สองสามคนเตรียมไปยา จากนั้นก็หยิบใบสั่งยาออกมา และมอบให้จ้าวม่อเหยียน

หลังจากที่ทุกอย่างสงบลง ท่านหมอเฮ่อหลานผู้ซึ่งตรวจดูขาของฉู่เจี้ยนอี้อย่างระมัดระวัง ก็หันกลับมาและจ้องฉู่เนี่ยนซีอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจู่ ๆ ก็ทรุดตัวลงและคุกเข่าลงอย่างแรงต่อหน้านาง

ฉู่เนี่ยนซีสะดุ้ง ก่อนจะจำได้ว่านางได้เดิมพันเขาเอาไว้

ฉู่หว่านเอ๋อที่อยู่ด้านหลังขบกัดฟันจนแทบหัก แต่ต่อหน้าท่านลุงและท่านป้า นางไม่มีทางเลือกอื่น และทำได้เพียงเดินไปตรงกลางแล้วคุกเข่าลง และก้มหัวให้ฉู่เนี่ยนซีสามครั้งตามที่สัญญาไว้

ฉู่เนี่ยนซีรีบโน้มตัวลงช่วยพยุงท่านหมอเฮ่อหลานขึ้นมาแล้วพูดเบา ๆ "ท่านผู้เฒ่า ข้าแค่พนันชนะท่านในเรื่องนี้เท่านั้น แต่เมื่อพูดถึงการช่วยชีวิตผู้คนและการรักษาโรค ท่านยังเป็นรุ่นพี่ของข้าอยู่ หมอจำเป็นต้องศึกษาอยู่ตลอดเวลาถึงจะถูก”

ท่านหมอเฮ่อหลานพยักหน้าอย่างหนักแน่น และดวงตาที่มองฉู่เนี่ยนซีก็กลับมามีความชัดเจนดังเดิม แถมยังมีแววตาแห่งความชื่นชมมากขึ้นเล็กน้อยด้วย "พระชายาพูดถูก! เงื่อนไขที่ข้าได้ให้สัญญากับพระชายาไว้ ท่านทรงบอกมาได้เลย!"

หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีช่วยพยุงท่านหมอเฮ่อหลานขึ้นมา นางก็ไม่แม้แต่จะมองฉู่หว่านเอ๋อที่ยังคงอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ

หัวใจของฉู่หว่านเอ๋อเต็มไปด้วยความเกลียดชังราวกับถูกแมวข่วนนับไม่ถ้วน เมื่อเผชิญกับความโกรธเกรี้ยวของมหาเสนาบดีฉู่ คำพูดที่ชาญฉลาดของนางก็ดูอ่อนแรงลงทันที

ตอนนี้แม้ว่านางต้องการจะหั่นฉู่เนี่ยนซีออกเป็นชิ้น ๆ แต่ก็ทำได้เพียงอดทนต่อความพ่ายแพ้นี้ไปก่อน "ท่านลุง ข้าผิดไปแล้ว และไม่กล้าขอความเมตตาจากท่านลุง ข้ายินดีที่จะยอมรับการลงโทษ! เพียงแต่ข้า...ข้า...”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ นางก็ล้มลงกับพื้นและสะอื้นเบา ๆ

ฮูหยินฉู่ขมวดคิ้ว นางรักและเอ็นดูฉู่หว่านเอ๋อมากเช่นเดียวกับเหล่าฟูเหริน จึงอดไม่ได้ที่จะขยิบตาให้มหาเสนาบดีฉู่

หลังจากการสู้รบเงียบ ๆ อยู่เป็นเวลานาน มหาเสนาบดีฉู่ก็ลุกขึ้นเดินจากไป และทิ้งท้ายอย่างเย็นชา "เห็นแก่ท่านแม่และฟูเหริน ครั้งนี้ข้าจะยกเว้นให้! เจ้าจะถูกกักตัวเป็นเวลาหนึ่งเดือน และต้องไปสำนึกความผิดที่โถงบรรพชนทุกวัน!"

เมื่อมองตามหลังร่างที่จากไปของเขา ฉู่เนี่ยนซีก็หายใจเข้าลึก

ในที่สุดก็ผ่านอุปสรรคแรกของการกลับมาบ้านได้เสียที

นี่ก็เป็นเวลานานแล้ว ตั้งแต่นางออกมาจากจวนของท่านอ๋องหลี แต่ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกว่าหากไม่ใช่เพราะว่าคนอื่นยังคงเรียกนางว่าพระชายา นางก็คงไม่อยากกลับไปที่จวนของท่านอ๋องหลีที่แสนจะไร้ชีวิตชีวานั่นสักนิด

หลังจากรักษาขาของพี่ชายคนโตแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนาง ฉู่เนี่ยนคิดขณะเดินกลับไปที่ห้องว่าใบหน้าของนางใกล้จะหายขาดในไม่ช้านี้แล้ว หากได้รับยาที่มอบหมายให้ท่านหมอเฮ่อหลานไปหามาให้

แม้ว่านางจะไม่ได้สนใจว่าใบหน้าของนางจะสวยเพียงใด แต่ในฐานะผู้หญิง ถือเป็นเรื่องที่รับไม่ได้จริง ๆ ที่จะมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าเช่นนี้

ก่อนที่นางจะข้ามธรณีประตู องครักษ์ส่วนพระองค์ของมหาเสนาบดีฉู่ก็รีบเดินผ่านไปข้างหลังไป สีหน้าของพวกเขาดูเคร่งเครียดกันมาก

หัวใจของฉู่เนี่ยนซีจมดิ่ง นางรีบยกเท้าขึ้นแล้วตามไปเงียบ ๆ ทันที เมื่อนางเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ก็เห็นองครักษ์ก้มศีรษะลง และพูดอะไรบางอย่างที่ข้างหูของมหาเสนาบดีฉู่ ก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างให้แก่เขา

จากนั้นมหาเสนาบดีฉู่ก็โบกมือ และคนรับใช้ทั้งหมดก็จากไปอย่างเงียบ ๆ และปิดประตูตามหลัง

“ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?” ฉู่เหนียนซีประเมินสถานการณ์ออก นางจึงจงใจลดเสียงลง และนั่งอยู่ด้านหลังฉากกั้นห้อง