องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 10

บทที่ 10 บาดเจ็บ

"ข้าไม่ได้อยากจะหย่า" หนานกงเย่มองฉีเฟยอวิ๋นด้วยสายตาที่เย็นชา ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจทุกอย่างอย่างแจ่มแจ้ง คนพวกนี้ไม่มีใครอยากให้เธอได้ดี

ชั่งเถอะ ไม่ยอมหย่าก็ไม่ต้องหย่ากัน!

"ชายาเย่ เจ้าก็ทนไปก่อนแล้วกัน แต่ไม่ว่ายังไงข้าก็จะรับผิดชอบตัดสินใจเรื่องนี้ให้เจ้าเอง ถ้าหากว่าอ๋องเย่รังแกเจ้า เจ้าก็มาหาข้า ข้าจะจัดการเขาด้วยตัวข้าเอง"

เมื่อองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสเสร็จแล้ว ก็หยิบแผ่นหยกออกมาจากเอว มอบให้กับฉีเฟยอวิ๋น : "นี่คือสิ่งของที่ข้าพกติดตัวตลอด มันเป็นสัญลักษณ์แสดงสถานะของข้า เก็บเอาไว้ หากวันใดอ๋องเย่รังแกเจ้า เจ้าก็แค่มาหาข้าก็พอ"

ฉีเฟยอวิ๋นรีบรับหยก พร้อมกับรีบคำนับขอบคุณ : "ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท"

"วันนี้ก็เหนื่อยกันแล้ว อยู่ทานอาหารที่นี่แล้วกัน นานแล้วที่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา"

"เพคะ"

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้พาฮองเฮาเดินจากไป เหลือสี่คนที่พากันยืนจ้องหน้ากัน

เวลานี้เอง จวินฉูฉู่มองไปยังฉีเฟยอวิ๋น ในใจเต็มไปด้วยความริษยา ที่ฝ่าบาททรงให้หยกส่วนพระองค์แก่ฉีเฟยอวิ๋น มีเกียรติระดับไหนกัน?

แต่สีหน้าที่แสดงออกกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและมีน้ำใจ : "พระชายาเย่ควรเก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี ของพระราชทาน ไม่ควรทำหายไปเพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ตอบอะไร ในใจคิดเพียงแต่ว่าจะรักษาองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ให้หายได้อย่างไร

"อย่าสนใจนางเลย เสียเวลาเสวนาด้วย เดี๋ยวจะพลอยติดความซวยเปล่าๆ......" ท่านอ๋องตวนฉุนจัด สีหน้าก็แย่มาก เขาเองไม่ชอบฉีเฟยอวิ๋นมาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะรู้สึกว่านางเป็นแค่เศษซากเรือพเนจรที่ไร้ประโยชน์

"เสด็จพี่ อย่าพูดแบบนี้สิเพคะ" จวินฉูฉู่ขมวดคิ้วแสร้งกล่าวติติง

ฉีเฟยอวิ๋นมองทั้งคู่ที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย รู้สึกเอือมระอาเต็มที คู่รักจิตวิดปริตร ไม่รู้จะรั้งเธอไว้ทำไม

ไร้สาระ!

ก่อนหน้านี้ยังไม่รู้สึกเจ็บ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวเข่าขึ้นมา จึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีบาดแผล เธอจึงรีบไปหาที่เงียบๆ เพื่อตรวจดูบาดแผลของตัวเอง

"เข่าของเจ้าบาดเจ็บหรือ?"

ใครจะไปนึกว่าจวินฉูฉู่จะตามมาด้วย คาดไม่ถึงว่าพูดขึ้นมาแบบนี้

จวินฉูฉู่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋นด้วยท่าทีที่สวยและสง่างาม

"นิดหน่อย พระชายาตวนอย่าใส่ใจเลย"ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แสดงออก

ตัวเธอไม่ได้พกยาสมานแผลมาด้วย ต่อไปคงต้องพกแล้วล่ะ : "พระชายาเย่ดูเหมือนอารมณ์จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่?"

จวินฉูฉู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ฉีเฟยอวิ๋นจึงเงยหน้ามองจวินฉูฉู่ แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา

ฉีเฟยอวิ๋นปล่อยขากางเกงลง และจัดระเบียบกระโปรงเรียบร้อย

จวินฉูฉู่ที่กำลังจะเดินจากไป แต่ก็เจอหนานกงเย่ที่กำลังเดินมาพอดี จู่ๆ ก็เสียหลักหกล้ม

แต่ล้มลงคนละทางกับท่าหกล้ม มองจากที่ไกลๆ จะเหมือนว่าฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนผลักนางล้ม

แกล้งล้มแบบนี้ ยอมแล้วจริงๆ!

ฉีเฟยอวิ๋นนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ทันจะรู้ตัว ก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่ใบหน้า

หนานกงเย่ตบเธออย่างแรง เธอที่ยืนอยู่ก็ล้มลงกับพื้น

เมื่อเธอได้สติ ก็เห็นหนานกงเย่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ จองเธอด้วยสีหน้าแววตาที่น่ากลัว

เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายเธอ?

ผู้ชายสาระเลว มีตาหามีแววไม่!

ฉีเฟยอวิ๋นนึกไม่ถึงว่าหนานกงเย่จะทำแบบนี้ ยังไม่ทันจะรู้เหตุการณ์เป็นมายังไง ก็ลงมือทำร้ายร่างกายคนอื่นแล้ว เธอจ้องหนานกงเย่ด้วยแววตาโกรธจัด

"ตอนอยู่ข้างนอกข้าละเว้นเจ้าไปครั้งหนึ่งแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าเข้าวังมา เจ้ายังจะบ้าคลั่งแบบนี้อีก!" หนานกงเย่แววตาเย็นยะเยือก ใครมองเป็นต้องขวัญกระเจิง

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นจากพื้น หันไปมองจวินฉูฉู่พี่กำลังลุกขึ้นยืน

สีหน้าของจวินฉูฉู่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด รีบอธิบายขึ้นว่า : "ท่านอ๋องเย่ อย่าโทษพระชายาเย่ ฉูฉู่ไม่ดีเอง สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจึงสะดุดล้มเองเพคะ"

"นางไม่คู่ควร และไม่ใช่พระชายาเย่ของข้า"

ฉีเฟยอวิ๋นมองพวกเขาทั้งคู่สลับกันไปมา ยังมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีกเหรอ เธอยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ท่านอ๋องเย่ตบหน้าภรรยาที่ถูกต้องตามจารีตประเพณีของตัวเองต่อหน้าคนนอก ตำแหน่งพระชายาเย่ ข้าไม่ต้องการจริงๆ ใครอยากได้ ข้าพร้อมจะหลีกทางให้เอง พระ

ชายาตวน เจ้าอยากได้หรือไม่?"

จวินฉูฉู่สีหน้าเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

"เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร?" หนานกงเย่จ้องฉีเฟยอวิ๋นตาเขม็ง จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินจากไปทันที

ฉีเฟยอวิ๋นลูบแก้มตัวเองเบาๆ หรี่ตาลง หนานกงเย่ แค้นในวันนี้ ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะให้เจ้าชดใช้อย่างสาสม

มองแผ่นหลังที่กำลังเดินจากไปของหนานกงเย่ เธอไม่เข้าใจ ตามความสามารถของเขา แต่งงานกับจวินฉูฉู่ได้สบายมาก แล้วทำไมถึงไม่แต่งล่ะ?