องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 960

วางคนลงแล้วหนานกงเซวียนเหอก็ถอดชุดเกราะบนร่างกายออกหมดแล้วโยนทิ้งไปยังฝั่งหนึ่งโดยที่ด้านในนั้นเลอะเลือดสีแดงไปหมด

มู่หม่านจือถอยหลัง: "ท่านจะทำสิ่งใด?"

หนานกงเฮ่าเทียนมองดูครู่หนึ่งแล้วเดินไปนั่งไขว่ห้าง: "เจ้าแต่งงานหรือยัง?"

"ไร้ยางอาย!"

“ท่านย่าของข้าชอบบอกว่าท่านปู่ของข้าไร้ยางอาย ท่านปู่ของข้าบอกว่าน่าฟังดีแต่ข้าไม่เชื่อซึ่งก็ช่างน่าฟังจริงๆ!”

“ข้าแต่งงานแล้ว” เมื่อเห็นว่าหนานกงเฮ่าเทียนจะลงมือมู่หม่านจือจึงตะโกนร้องอย่างตกใจ

หนานกงเฮ่าเทียนถามว่า: "ชื่ออะไร? สามีของเจ้า!"

“ซือถูฟ่าง!”

หนานกงเฮ่าเทียนสีหน้าเย็นชา: “ซือถูฟ่าง?”

"อืม"

……

ทั้งสองคนมองหน้ากันหนานกงเฮ่าเทียนฉีกชุดเกราะของมู่หม่านจือออกโดยที่มู่หม่านจือตกตะลึงไปเลย หนานกงเฮ่าเทียนเขวี้ยงชุดเกราะของมู่หม่านจือทิ้งอย่างสบายพร้อมแววตาอันเย็นเฉียบถึงกระดูก

“เจ้า......ข้าจะฆ่าเจ้า!” มู่หม่านจือยกมือขึ้นก็ทุบตี หนานกงเฮ่าเทียนผลักมู่หม่านจือออกไปจนมู่หม่านจือนอนลง จากนั้นหนานกงเฮ่าเทียนสกัดจุดบนร่างของนางและุถอดชุดเกราะบนร่างของนางออกแล้วโยนทิ้งไปเลย

มู่หม่านจือด่าทอเขา: "เจ้ามันสัตว์เดรัจฉาน!"

หนานกงเฮ่าเทียนสัมผัส มู่หม่านจือตกตะลึงไปเลย

หนานกงเฮ่าเทียนออกแรง ขาของมู่หม่านจือดังเสียงหนึ่งแล้วกลับเข้าตำแหน่ง มู่หม่านจือปวดจนหน้าตาม่วงไปเลย

หนานกงเฮ่าเทียนคลายจุดสกัดของมู่หม่านจือแล้วลุกออกไปด้านนอก มู่หม่านจือลุกขึ้นตามออกไปจากนั้นหยิบดาบแทงไปซึ่งหนานกงเฮ่าเทียนหันกลับมาเตะออกแล้วทั้งสองคนก็ต่อสู้กันขึ้น ดาบมู่หม่านจือถูกผลักออกจากมือแล้วตกลงมาจากฟ้า เมื่อเห็นว่าอยู่บนศีรษะของนางหนานกงเฮ่าเทียนจึงใช้ดาบดีดออกไป

ดาบปักลงที่พื้นโดยที่มู่หม่านจือตะลึง

หนานกงเฮ่าเทียนหันหลังถือดาบจากไป มู่หม่านจือเหลือบมองดาบแล้วเดินไปดึงออกมา

หนานกงเฮ่าเทียนไปถึงเชิงหน้าผาเงยหน้าขึ้นมองแล้วกระโดดขึ้น มู่หม่านจือก็ตามไป วิชาตัวเบาของทั้งสองคนไม่เลวจึงขึ้นไปได้ไม่ยาก

แต่เมื่อขึ้นไปได้ครึ่งทางมู่หม่านจือเหยียบความว่างเปล่าจนคนนั้นตกลงไป

ทันทีที่มู่หม่านจือตะโกนหนานกงเฮ่าเทียนหันกลับมาและโยนกุญแจไล่ล่าวิญญาณไปพันเข้ากับข้อมือของนางไว้จากนั้นดึงนางแล้วโยนขึ้นไปเลยโดยตรง ขึ้นไปด้านบนหนานกงเฮ่าเทียนกอดเอวของมู่หม่านจือแล้วตกลงยังด้านบน

ปล่อยมือจากคนแล้วหนานกงเฮ่าเทียนก็หันหลังเตรียมจะจากไป

ในเวลานี้มีคนซุ่มโจมตีอยู่โดยรอบและพุ่งออกมาขวางหนานกงเฮ่าเทียนเอาไว้ ในมือของพวกเขานั้นเป็นคันธนูทั้งนั้นโดยที่คันธนูเล็งมาทางหนานกงเฮ่าเทียน

หนานกงเฮ่าเทียนหันหลังมองมู่หม่านจือแล้วโยนดาบในมือทิ้ง

คนเหล่านั้นจับกุมตัวแล้วพาไปเลยโดยตรง มู่หม่านจือตามมู่หม่านเฉิงกลับไปพร้อมกัน

ระหว่างทางมู่หม่านเฉิงถามมู่หม่านจือ: “น้องเล็ก เขาทุบตีเจ้าหรือเปล่า?”

"เปล่า"

มู่หม่านจือมองไปยังหนานกงเฮ่าเทียนที่ถูกพาตัวไป: "จะทำอย่างไรกับเขา?"

“คาดว่าจะต้องตายหล่ะมั้ง ซือถูฟ่างกำลังเป็นกังวลอยู่ว่าจะข่มขู่พวกเขายังไง”

สองพี่น้องกลับไปแล้วมู่หม่านจือพักผ่อนเป็นเวลาครึ่งวันแล้วไปที่กระโจมผู้บัญชาการทหารและเห็นซือถูฟ่าง

ซือถูฟ่างอายุสามสิบปีซึ่งมีภรรยาหนึ่งคนได้เสียไปแล้ว

เมื่อเห็นมู่หม่านจือซือถูฟ่างก็ก้าวเดินไปหานาง: "กลับมาแล้วหรือ?"

“อืม”

ซือถูฟ่างจูงมือของมู่หม่านจือไปทางด้านหน้า มู่หม่านจือดึงมือออกแล้วเอาไว้ที่ด้านหลัง

ซือถูฟ่างเป็นผู้ที่หน้าตาหล่อเหลาและเขานั้นเฉลียวฉลาดแล้วยังเก่งในเรื่องการวางแผนด้วย

แต่ในสายตาของมู่หม่านจือนั้นจู่ๆก็ไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ยถึง

ซือถูฟ่างหันกลับมาด้วยแววตาเย็นชา: "เจ้าทำสิ่งใด?"

“ไม่ทำสิ่งใด ท่านปล่อยคนผู้นั้นไปเขาได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ไม่มีเขาข้าขึ้นมาไม่ได้”

“เขาเป็นศัตรูจะต้องตาย และจะใช้มาข่มขู่หนานกงอวี้เหริน”

“แต่เขาช่วยข้าไว้”

“ทำการณ์ใหญ่ไม่สนใจเรื่องเล็กน้อย เจ้าควรจะเห็นแก่สถานการณ์ส่วนรวมเป็นสำคัญซึ่งเจ้าจะเป็นฮองเฮาของข้า” ซือถูฟ่างกล่าวอย่างชอบธรรม

“จริงเหรอ?” มู่หม่านจือหันหลังกลับก็ต้องการจะจากไปแต่ถูกซือถูฟ่างเรียกไว้