องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 16

ในเวลานี้หนานกงเย่ดูดีขึ้น สีหน้าของเขาดูมีเลือดฝาดเล็กน้อย

ฉีเฟยอวิ๋นก็เหนื่อยจนไร้เรี่ยวแรงเช่นกัน นางเสียเลือดมากเกินไปและจำเป็นต้องได้รับการบำรุงรักษาร่างกายเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นว่าหนานกงเย่ไม่เป็นอะไรแล้ว นางจึงลุกขึ้นยืน

“คืนนี้ข้าต้องดูแลท่าน ข้าจะไปพักผ่อนก่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอาหารที่เตรียมไว้บนโต๊ะและเดินไปนั่ง หลังจากกินอาหารอิ่มแล้ว นางก็เอนตัวลงบนเก้าอี้และเผลอหลับไป

ในห้องเงียบผิดปกติ หนานกงเย่มองใบหน้าที่หลับสนิทของฉีเฟยอวิ๋น นางสกปรกไปทั้งตัว แต่นางก็หลับอย่างสบาย

หนานกงเย่หันหน้าหนีแล้วหลับไปเช่นกัน

ในเวลานี้พ่อบ้านก็มองผ่านรอยแยกของประตู แล้วถอนหายใจอย่างโล่งใจ

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็มืดแล้ว และในห้องก็ไม่มีใครอยู่เลย

เธอลุกขึ้นไปดูหนานกงเย่ ในเวลานี้หนานกงเย่หลับสนิทแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นลูบมือและใบหน้าของหนานกงเย่ และเมื่อแน่ใจว่าเขาไม่มีไข้ ฉีเฟยอวิ๋นจึงไปเตรียมยาที่ต้องใช้สำหรับคืนนี้

หนานกงเย่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปที่เงาที่อยู่ด้านข้าง แต่เพราะไร้เรี่ยวแรง เขาจึงหลับตาลงอีกครั้ง

หลังจากหนึ่งชั่วยามต่อมา ฉีเฟยอวิ๋นก็เตรียมยาเสร็จและเหนื่อยจนหายใจหอบ นางเดินกลับไปนั่งลงข้าง ๆ หนานกงเย่และวางถ้วยในมือลง

ภายในถ้วยเป็นสีดำทะมึนและมีกลิ่นแปลก ๆ

ด้วยเหตุนี้หนานกงเย่จึงลืมตาขึ้นมามอง：“อะไร ทำไมกลิ่นเหม็นเยี่ยงนี้？”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“นี่เรียกว่าน้ำมันหยก รักษาเส้นเอ็นและกระดูกหัก”

ฉีเฟยอวิ๋นคิดชื่อที่สูงส่งไม่ออก ดังนั้นจึงเรียกชื่อนี้ไปก่อน

“แขนของท่านต้องฟื้นฟูให้หายดี จึงทำได้เพียงอาศัยสิ่งนี้ หากเป็นคนธรรมดาแขนคงจะพิการไปแล้ว แต่ท่านดื่มเลือดของข้าแล้ว อีกไม่นานก็คงจะหายดี ส่วนบาดเจ็บบนตัวท่าน พรุ่งนี้เช้าก็คงจะหายสนิท”

อันที่จริงฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้อยากช่วยหนานกงเย่ พวกเขาเป็นศัตรูกันอย่างเปิดเผย

เพียงแต่ในเมื่อตอนนี้ลงเรือลำเดียวกันแล้ว จึงไม่มีหนทางอื่น

ในขณะฉีเฟยอวิ๋นพูด นางก็ฉีกแขนเสื้อของหนานกงเย่

เพื่อที่จะได้สะดวก นางจึงจับแขนของหนานกงเย่ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเอาน้ำมันหยกมาทาให้ทั่วแขนของหนานกงเย่

น้ำมันหยกอันเยือกเย็นเข้าสู่ร่างกาย หนานกงเย่รับรู้ได้ถึงความเย็นสบาย และมือของฉีเฟยอวิ๋นที่คอยทายาให้เขาอยู่ตลอด

หนานกงเย่จ้องมองอย่างเย็นชา：“ที่แท้เจ้าก็ยังคิดร้าย คิดว่าข้าจะซาบซึ้งในบุญคุณของเจ้างั้นหรือ？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้เงยหน้าขึ้น：“หากท่านอ๋องรู้สึกซาบซึ้งจริง ๆ ได้โปรดให้ข้าได้พักบ้าง ข้าจะซาบซึ้งในบุญคุณเป็นอย่างยิ่ง”

หลังจากทายาเสร็จแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็หยิบผ้าขาวมาพันแผลให้หนานกงเย่ จากนั้นก็วางลงบนแผ่นกระดานแล้วยึดให้แน่น ฉีเฟยอวิ๋นไปล้างมือและทำความสะอาด

เมื่อกลับมานางก็เผชิญหน้ากับสายตาที่เย้าหยอกของหนานกงเย่

ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจ ที่แท้เจ้าของร่างเดิมก็งมงายไม่เปลี่ยน ทำให้ท่านอ๋องที่ยึดมั่นในตนเองผู้นี้ไม่เชื่อคำพูดของนาง？

นางหยิบขวดเล็ก ๆ ออกจากตัว จากนั้นก็บีบปากของหนานกงเย่แล้วเทผงยาเข้าไป หลังจากนั้นก็ตามด้วยน้ำอุ่น

หลังจากดื่มน้ำแล้ว หนานกงเย่ก็นอนต่อ แล้วฉีเฟยอวิ๋นก็เฝ้าอยู่ในห้อง

ฉีเฟยอวิ๋นหาที่นั่ง และนึกถึงการทดลองในชาติก่อน จากนั้นนางก็เริ่มเหม่อลอย

ในตอนนี้ร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นสกปรกและสีหน้าของนางดูเหม่อลอย เดิมทีหนานกงเย่ต้องการจะดุด่านางและไล่ให้นางไปนอน แต่เมื่อเห็นใบหน้าของนางแล้วก็ใจลอย

ในวันปกติหนานกงเย่จะเห็นฉีเฟยอวิ๋นแต่งหน้าจัด แต่วันนี้นางไม่ได้แต่งหน้า ซึ่งหาได้ยากมาก

ดวงตาของฉีเฟยอวิ๋นเป็นเหมือนหยดน้ำที่ขาวสะอาด สว่างราวกับหิมะ แต่ในยามค่ำคืนที่มืดมิดกลับกว้างใหญ่ไพศาลและไร้ขอบเขต

ชุดสีขาวราวหิมะเปื้อนไปด้วยเลือด

หนานกงเย่ไม่เพียงแต่จะขมวดคิ้ว แต่รู้สึกเหมือนผู้หญิงคนนี้เป็นธรรมชาติอีกด้วย！

ความหงุดหงิดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหนานกงเย่ เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นธรรมชาติได้อย่างไร？