องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 25

ตำหนักหวาหยาง

“พระมเหสี”

ใบหน้าของจวินฉูฉู่ดูเศร้าเสียใจ พระมเหสีหวามองและกล่าวว่า：“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม”

พระมเหสีหวาได้รับข่าวว่าพระพันปีออกหน้าแทน และเรื่องนี้กลับกลายเป็นความผิดของพวกเขา

การท่องคำสอนโบราณ ถือเป็นการลงโทษได้อย่างไร？

ในตอนนี้บุตรชายของนางยังคงนอนป่วยอยู่บนเตียง นางเป็นแม่ประสาอะไร

จวินฉูฉู่ปาดน้ำตา：“พระมเหสี เป็นลูกที่ไม่ดีเองเพคะ และยังทำให้ท่านอ๋องตวนต้องได้รับบาดเจ็บ”

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เรื่องนี้ไม่ง่ายเลย เจ้ากลับไปดูแลเหยี่ยนเอ๋อร์ให้ดี ข้าเข้าใจว่าเจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรม ส่วนฉีเฟยอวิ๋นนั่น” พระมเหสีหวาพูดด้วยแววตาที่แหลมคม：“ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่”

จวินฉูฉู่กล่าวอย่างไม่แน่ใจ：“พระมเหสี พระพันปีเพิกเฉยต่อเรื่องในวังมาหลายปีแล้ว เหตุใดคราวนี้ถึงออกหน้าแทน？”

พระมเหสีหวาหันซ้ายขวาและตรัสเบา ๆ ว่า：“เรื่องคราวนี้แปลกมาก ฝ่าบาทถูกวางยาพิษอย่างมีเลศนัย แม้ว่าการลอบสังหารอ๋องเย่จะไม่ถูกรายงานเข้าไปที่วัง แต่พระพันปีก็คงเคยได้ยินเรื่องนี้แล้ว และเรื่องที่อ๋องตวนได้รับบาดเจ็บสาหัส ภายในย่อมสั่นคลอนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในเวลานี้พระพันปีออกหน้าแทน ย่อมมีความปรารถนาที่จะทำให้ตกใจ”

“งั้นหลายปีมานี้ที่พระพันปีเพิกเฉยต่อเรื่องในวัง การที่พระนางออกหน้าแทนจึงทำให้ในท้องพระโรงตกใจ？” จวินฉูฉู่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

พระมเหสีหวาเหลือบมองจวินฉูฉู่：“แม้ว่าพระพันปีจะเพิกเฉยต่อเรื่องในวังมาหลายปีแล้ว แต่พระนางก็ไม่เคยปล่อยผ่านไปง่าย ๆ ความโหดร้ายต่าง ๆ ในวังนี้ พระนางเคยผ่านมาหมดแล้ว

แต่ถึงอย่างไรข้าก็อยากรู้ว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังการวางแผนลอบวางยาพิษฝ่าบาท”

จวินฉูฉู่ใจสั่นและมองไปที่พระมเหสีหวา：“พระมเหสีหวาเพคะ ฝ่าบาทถูกวางยาพิษไม่ดีสำหรับพวกเราหรือเพคะ？”

“แน่นอนว่าไม่ดี การที่เกิดเรื่องขึ้นกับฝ่าบาทในตอนนี้ มีผู้ต้องสงสัยสองคนอย่างไม่ต้องสงสัยคืออ๋องเย่และอ๋องตวน โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เกรงว่าเจ้ากับข้าก็ยากที่จะหลุดพ้นจากความเกี่ยวข้องนี้”

“เหตุใดจึงต้องลากพวกเราไปเกี่ยวข้อง？” จวินฉูฉู่ไตร่ตรองแล้วก็ไม่เข้าใจ

“เลอะเลือน！เกิดเรื่องขึ้นกับฝ่าบาท ย่อมต้องสงสัยผู้ที่ได้รับผลประโยชน์ ในสามคนนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุดคืออ๋องตวน จึงมีความเป็นไปได้ที่จะสงสัยพระองค์มากที่สุด ด้วยความสัมพันธ์ของอ๋องเย่กับฝ่าบาท หากไม่มีใครมีพยานหลักฐาน เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นอ๋องเย่ หรือว่าเหตุผลที่พระพันปีออกหน้าแทนไม่ใช่เพื่อปกป้องอ๋องเย่？”

จวินฉูฉู่ดูวิตกกังวล จริง ๆ แล้วนางเลือกคนผิดหรือไม่？

ในตอนแรกที่นางเลือกอ๋องตวน เป็นเพราะพระมเหสีตวนมีจวนหวาคอยสนับสนุนของ แต่ในตอนนี้นางกลับกังวลเล็กน้อย

ตระกูลหวังเพิกเฉยต่อเรื่องต่าง ๆ ในวังมานานมากแล้ว และจะไม่ยอมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในศาล แต่จู่ ๆ พระพันปีก็ออกหน้าแทน และยังทำให้นางไม่สบายใจ

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ หม่อมฉันเป็นห่วงพระมเหสีจึงรีบมาดู ถ้าพระมเหสีไม่ทรงเป็นอะไร หม่อมฉันก็ควรกลับได้แล้ว ท่านอ๋องตวนยังคงรอให้หม่อมฉันกลับไปอยู่ที่จวน”

จวินฉูฉู่ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป นางต้องกลับไปวางแผนอย่างสุขุมรอบคอบ

“กลับไปเถอะ เดินทางระมัดระวังด้วยนะ”

“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ หม่อมฉันทูลลา”

จวินฉูฉู่ถอนสายบัว และเดินออกมาจากตำหนักหวาหยาง

หลังจากออกจากตำหนักแล้ว จวินฉูฉู่ก็สั่งนางกำนัลว่าว่า：“รีบไปสืบมาว่าท่านอ๋องเย่อยู่ที่ไหน？”

“บ่าวไปสืบมาแล้วเพคะ อยู่ที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย”

“คนเยอะหรือไม่？”

“ไม่เยอะเพคะ”

“แล้วจะรออะไรอยู่？” แววตาของจวินฉูฉู่เปล่งประกายอันชั่วร้าย แล้วเสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

ภายในศาลบรรพชน

ด้านนอกเริ่มมีลมพัด ลมหนาวพัดมาแล้ว เดิมทีอากาศดี แต่มีหิมะตกลงมา

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นจากเบาะนั่ง แม้ว่านางจะคุกเข่าก็ไม่มีใครดูเห็น นางจึงนั่งลงบนเบาะ

นิสัยของนางเป็นเช่นนี้ คุกเข่าไปก็ไม่ให้กินข้าว ไม่สามารถอดตายได้？

เมื่อเดินไปที่ประตู ฉีเฟยอวิ๋นก็มองออกไปข้างนอกผ่านรอยแยกของประตู ในเวลานี้ท้องฟ้ามืดแล้ว