องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 26

ห้องโถงด้านข้างของพระที่นั่งบำรุงฤทัยเงียบลงอีกครั้ง ฉีเฟยอวิ๋นเหนื่อยจนนั่งลงข้าง ๆ ในเวลานี้หนานกงเย่ก็พยายามลืมตาขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋นที่นั่งอยู่ข้างเตียง จากนั้นก็หลับตาลง แล้วค่อย ๆ หลับไป

หลังจากหนานกงเย่นอนหลับตลอดทั้งคืน ฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกขึ้นตรวจดูบาดแผลของเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบเลยแม้แต่น้อย มีสองครั้งที่ไข้ไม่ลดลงเลย ฉีเฟยอวิ๋นจึงเช็ดตัวให้เขา แต่เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบเช่นกัน

หลังจากอดหลับอดนอนมาทั้งคืน หนานกงเย่ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นในตอนเช้า ไม่มีใครอยู่ตรงหน้าเขาเลย สีหน้าของเขาจมลง และหันหน้ามองเข้าไปในห้องโถงที่ว่างเปล่า

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ที่ประตูและกำลังมองออกไปข้างนอกที่ เมื่อหนานกงเย่เห็นอย่างนั้น สีหน้าของเขาก็จมลง：“เจ้ากำลังทำอะไร？”

ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงกับน้ำเสียงที่เข้มงวด เมื่อเห็นว่าคนที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายที่อยู่บนเตียงยังมีชีวิตอยู่ นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อเดินไปที่ด้านหน้าของหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นก็ก้มหน้าลงและเริ่มตรวจดูร่างกาย

อย่างแรกคือเปิดเสื้อผ้าออกดู หลังจากนั้นก็ตรวจดูชีพจรของเขา

เนื่องจากดื่มเลือดของนางไปไม่น้อย ในเวลานี้พละกำลังของหนานกงเย่จึงเต็มเปี่ยม

“ท่านได้ชีวิตคืนกลับมาแล้ว ในนี้ยังมียาบำรุงหัวใจอยู่ ท่านเก็บเอาไว้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ท่านก็กินมันลงไป มันอาจจะช่วยรักษาชีวิตของท่านได้”

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงด้วยท่าทางที่กำลังปรับความเข้าใจ

หนานกงเย่ค่อย ๆ ผ่อนคลายอารมณ์ลง ใบหน้าของเขาสงบลงและมองไปที่ประตูห้องโถงด้านข้าง：“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอย่างไร……ออกไปอาจจะไม่ปลอดภัย เจ้าอยู่ที่นี่ก็นับว่าเป็นการทำให้พ่อของเจ้าลำบากน้อยลงแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม：“งั้นข้าก็ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องมากเพคะ？”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร？” ถ้าหนานกงเย่ไม่พูด หญิงคนนี้ก็จะกล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ

“ท่านอ๋องมองผิดแล้วเพคะ ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างไรเลย”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเหนื่อยล้า นางอดหลับอดนอนมาทั้งคืนแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นถอดรองเท้า และปีนขึ้นไปจากข้างล่างขึ้นไปข้างบน ด้านในกว้างและใหญ่มาก

หลังจากที่ขึ้นไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มถอดเสื้อผ้าออก สีหน้าของหนานกงเย่ดูเย็นชา：“บังอาจ เจ้ากล้าดูหมิ่นข้าหรือ？”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม ในขณะที่ถอดเสื้อผ้าออก นางก็หันไปมองใบหน้าที่ซีดเผือดของหนานกงเย่：“ท่านอ๋องไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำเช่นนั้น ในเมื่อท่านอ๋องไม่เต็มใจ ข้าก็จะไม่บังคับฝืนใจ ไว้ให้ต่างคนต่างพร้อม รอให้ท่านอ๋องหายดีก่อน แล้วท่านอ๋องค่อยขอหย่ากับข้าเถอะ”

หลังจากพูดจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปนอนแล้วดึงผ้าห่มมาห่ม ฉีเฟยอวิ๋นทำเสียงสบาย ๆ เคยวิ่งหลบลูกกระสุนและอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายก็ยังไม่เหนื่อยขนาดนี้เลย

ในสมัยโบราณ เป็นที่ที่ไม่ควรมาเลยจริง ๆ

เมื่อหลับตาลง ฉีเฟยอวิ๋นก็ส่งเสียงหลับอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หันหน้าเข้าหาหนานกงเย่ด้วยท่วงท่าที่ไม่ค่อยงดงามนัก

เมื่อนางขยับ มือของหนานกงเย่ก็จับผ้าห่มไว้และพูดอย่างโกรธเคืองว่า：“อยู่ให้ห่างจากข้าหน่อย”

ความง่วงนอนของฉีเฟยอวิ๋นถูกขัดจังหวะ นางลืมตาขึ้นอย่างหงุดหงิด：“ตอนนี้ท่านเป็นเช่นนี้ แม้ว่าจะให้ข้าก็อาจจะหาได้ยาก ต้องการจะหยิ่งผยองงั้นเหรอ？”

แม้ว่าปากจะไม่ยอมแพ้ แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ถอยหลังไปให้อยู่ห่างจากหนานกงเย่ ก่อนที่นางจะค่อย ๆ หลับไป

ด้วยใบหน้าที่สงบและงดงาม หนานกงเย่เพิ่งจะพบเป็นครั้งแรกว่าหญิงคนนี้ไม่ได้น่ารังเกียจ

แต่ครั้งนี้นางยอมอ่อนข้อให้และถอยกลับไปอย่างเชื่อฟัง