NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1407

“เอาล่ะ เขาไม่มีเรื่องใหญ่อะไรแล้ว ทุกคนแยกย้ายเถอะ ยังต้องรออีกสามวันกว่าเขาจะสามารถกลับมาควบคุมร่างกายของเขาได้อย่างสมบูรณ์”

เซียนผู้ยิ่งใหญ่ขยับขาสองขาที่ชาเล็กน้อยของเขา และค่อยๆ เดินออกมาจากอ่างน้ำยา คนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขามองดูร่างกายที่ราวจะง่อนแง่นลงไปเล็กน้อยของเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ไม่รู้ว่าทำไม เพียงครู่เดียวกลับรู้สึกว่าเขานั้นแก่ลงไปหลายสิบปี

ไป๋เห้อกับไป๋หลินตกตะลึงอยู่ครู่ ในใจก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี พวกเขารีบเดินไปด้านข้างของเซียนผู้ยิ่งใหญ่ จากนั้นก็ยื่นมือขวางเขาเอาไว้

“เซียนผู้ยิ่งใหญ่ ที่ท่านให้หลี่ฝางดื่มเอาอะไรมาทำ? ยายาคมจิตหลิงหลงของท่านล่ะ? ไปอยู่ที่ไหนแล้ว?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ไป๋เห้อใช้น้ำเสียงจริงจังพูดกับเซียนผู้ยิ่งใหญ่ เขากับไป๋หลินอยู่ข้างกายเซียนผู้ยิ่งใหญ่มาตั้งแต่เล็ก เคารพเขาเป็นอย่างมากมาโดยตลอด แต่เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ใจของไป๋เห้อก็อดลนลานไม่ได้

เซียนผู้ยิ่งใหญ่ชะงักอยู่ครู่ คิดไม่ถึงว่าไป๋เห้อจะคิดถึงจุดนี้ หลบสายตาอยู่สองที เมื่อเห็นไป๋เห้อจ้องมามีตนไม่วางตา สุดท้ายก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ และพูดความจริงออกมา

“นายเดาไม่ผิด ยาล้างไขกระดูกที่ให้หลี่ฝางดื่มฉันใช้ยาคมจิตหลิงหลงของฉันปรุงมันขึ้นมา แต่ว่าทั้งหมดนี้เป็นฉันยินดีทำเอง ขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกว่าทำแบบนี้มันคุ้มค่า”

“ฉันมีชีวิตอยู่มานานพอแล้ว บนโลกนี้ไม่มีอะไรให้อาลัยอาวรณ์แล้ว หลี่ฝางถูกกำหนดมาให้ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ยาคมจิตหลิงหลงของฉันก็ถือว่าได้ใช้งานอย่างดีที่สุดแล้วเช่นกัน”

“พวกนายก็อย่าเสียใจแทนฉัน เวลาของฉันมาถึงแล้ว ตายเร็วกี่วันตายช้ากี่วันก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่าง หลังจากที่ฉันไม่อยู่แล้ว พวกนายต้องดูแลตัวเองดีๆ จากนั้นกฎของภูเขาที่ฉันตั้งขึ้นก็ไม่นับแล้วนะ”

“พวกนายไปหาชีวิตของตนเอง อย่าเหมือนกับฉัน ที่ขังตัวเองอยู่บนภูเขาหลิน ชีวิตคนเรายังมีเรื่องอีกมากมายที่คุ้มค่ากับการไปดู ไปลองอยู่นะ”

คำพูดพวกนี้ของเซียนผู้ยิ่งใหญ่ถึงแม้ว่าจะเป็นการอธิบาย แต่ไป๋หลินกับไป๋เห้อที่ได้ยินเข้าหูทั้งหมดล้วนแต่เป็นคำฝากฝังอำลา ครู่เดียวน้ำตาของไป๋หลินก็หยดลง และคว้ามือของเซียนผู้ยิ่งใหญ่พลางส่ายหน้าพูด

“ไม่ ไม่นะ เซียนผู้ยิ่งใหญ่ร่างกายของท่านดีขนาดนี้ จะถึงเวลาแล้วได้ยังไง ท่านต้องโกหกเราแน่ๆ ใช่มั้ย?”

ไป๋หลินเธอเป็นผู้หญิง จิตใจจึงละเอียดอ่อนกว่าไป๋เห้อมาก ขณะเดียวกันก็อ่อนไหวกว่ามากด้วย เมื่อได้ยินเซียนผู้ยิ่งใหญ่บอกว่าตนเองถึงเวลาแล้ว ปฏิกิริยาตอบสนองอย่างแรกคือไม่เชื่อ

ในสายตาเธอ เซียนผู้ยิ่งใหญ่เป็นเซียนนะ เซียนไม่ใช่ว่าไม่เจ็บไม่ตายไม่ใช่ไง? ทำไมถึงได้มีเวลาที่ต้องลาจากด้วยล่ะ

“เด็กโง่ นี่เป็นชะตากรรมของฉันนะ ฉันได้เห็นพวกเธอสองคนเติบโต และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวได้เหมือนตอนนี้ ฉันก็พอใจแล้ว ในช่วงชีวิตที่ยาวนานนี้ ได้มีพวกเธอสองคนคอยอยู่เป็นเพื่อนหลายสิบปี ฉันก็พอใจมากแล้ว”

เซียนผู้ยิ่งใหญ่ยื่นมือไปลูบหัวของไป๋หลินอย่างรักและเมตตา จากนั้นก็กวักมือเรียกไปทางส้าวส้วย ทำท่าเรียกให้มา

ส้าวส้วยลังเลอยู่ครู่ จากนั้นก็เม้มปากและเดินมาด้านข้างเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ก็เห็นแค่เซียนผู้ยิ่งใหญ่หยิบมือของไป๋หลิน วางมันลงบนฝ่ามือของส้าวส้วย และพูดอย่างจริงจัง

“ส้าวส้วย ฉันมองออกว่านายชอบไป๋หลินด้วยใจจริง ฉันก็รู้ว่าในใจไป๋หลินมีนายอยู่ ฉันไม่คัดค้านเรื่องนายสองคนจะคบกัน ฉันหวังแค่ว่าหลังจากฉันจากไปแล้ว นายจะดูแลไป๋หลินให้ดีๆ ”

“ฉันเห็นเจ้าเด็กนี่มาตั้งแต่เล็กจนโต ถึงแม้ภายนอกเธอจะดูเย็นชา แต่ที่จริงแล้วในใจนั้นใสซื่อมากๆ และก็ถูกหลอกได้ง่ายมาก วันนี้ฉันส่งเธอต่อไว้ในมือนายแล้ว นายต้องดีกับเธอให้มากๆ นะ”