NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1409

“เฮ้อ พูดตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว นายเข้าไปคำนับไหว้เซียนผู้ยิ่งใหญ่หน่อยเถอะ ไป๋เห้อเขาอารมณ์ไม่ค่อยดี ที่เขาพูดนายก็ไม่ต้องเก็บไปคิดมาก”

เรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว พูดไปก็ไม่ช่วยอะไร ส้าวส้วยตบไปที่บ่าของหลี่ฝาง ทำทีให้เขายอมรับความจริง

หลี่ฝางกัดริมฝีปากล่างแน่น รู้สึกแสบจมูก ลำคอเหมือนมีก้างปลาขัดอยู่ รู้สึกแย่เอามากๆ

“เซียนผู้ยิ่งใหญ่ ได้โปรดรับการคารวะจากผู้น้อยด้วย ความเมตตาและบุญคุณที่ท่านมีต่อผม ผมหลี่ฝางจะไม่ลืมไปชั่วชีวิต”

หลี่ฝางสงบสติอารมณ์ตัวเอง แล้วก็มายังหน้าที่เซ่นไหว้ของเซียนผู้ยิ่งใหญ่ คุกเข่าลงดังปั้ก และโขกหัวตึ้งตึ้งตึ้งสามครั้ง

ตั้งแต่เล็กจนโตคนที่หลี่ฝางคุกเข่าคำนับยังใช้นิ้วนับได้ ต่างพูดกันว่าใต้เข่าของลูกผู้ชายมีทองคำ ลูกผู้ชายจะไม่เสียน้ำตาง่ายๆ

ในวันนี้เขาทำเรื่องทั้งหมดนี้แล้ว นั่นเพราะว่าเซียนผู้ยิ่งใหญ่มีค่าคุณสมบัติที่เขาสามารถก้มกราบได้

“เหอะ ตอนนี้คนก็ไม่อยู่แล้ว นายจะพูดเรื่องที่ไม่มีประโยชน์ไปทำไม นายก็บรรลุเป้าหมายแล้ว ดังนั้นรบกวนนายพาลูกน้องของนายรีบออกไปเถอะ ที่นี่พวกเราไม่ต้อนรับนาย”

ไป๋เห้อที่อยู่ด้านข้างมองหลี่ฝางคำนับกราบอย่างเย็นชา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความดูถูก ในสายตาเขา ท่าทีแบบนี้ของหลี่ฝาง มันดูจอมปลอมมากๆ

“ไป๋เห้อ ฉันรู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าฉันจะทำอะไรนายก็จะรู้สึกว่าฉันเสแสร้ง และปลอมสุดๆ แต่ฉันนั้นรู้สึกขอบคุณเซียนผู้ยิ่งใหญ่ด้วยใจจริง และก็คำนับท่านด้วยใจจริง ที่เซียนผู้ยิ่งใหญ่จากไปพวกเราก็ต่างรู้สึกแย่ แต่คนก็เสียไปแล้ว พวกเรามียังมีชีวิตอยู่ต้องมองไปข้างหน้า นายก็อย่าเสียใจจนเกินไปนะ”

หลี่ฝางรู้ว่าตอนนี้ไป๋เห้อเสียใจจนขึ้นสมอง แน่นอนว่ามองตนอะไรก็ไม่พอใจไปหมด และก็ไม่ได้เผชิญหน้ากับไป๋เห้อต่อ หลังจากคุกเข่าคำนับเซียนผู้ยิ่งใหญ่ เขาก็หันไปปลอบไป๋เห้ออย่างหวังดี

“นายไม่ต้องมาเสแสร้งตรงนี้ ตอนนี้ในใจนายคงดีใจแทบบ้าสิ ตอนนี้นายก็สามารถไปพาพ่อนายกลับมาได้แล้ว” ไป๋เห้อมองหลี่ฝางพลางหัวเราะเหอะ ไม่ยอมรับคำปลอบโยนจากหลี่ฝางสักนิด

หลี่ฝางกำหมัดแน่น รู้ว่าเขาจงใจพูดแทงใจดำตน จึงไม่ได้คิดจะเผชิญหน้ากับเขาต่อ

ในขณะนั้น จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น ต่อมาก็มีบรรยากาศเหมือนตอนที่หลี่ต๋าคางถูกพาตัวไป บนท้องฟ้าจู่ๆ ก็มีลำแสงสีทองสองเส้นส่องลงมาทันใด

สองคนนั้นที่คราวก่อนพาตัวหลี่ต๋าคางไปก็เดินออกมาจากลำแสงสีทอง เห็นพวกเขามองไปรอบๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์ราวกับที่นี่ไม่มีคน

“พวกนายเป็นใคร！ถึงกลับกล้าบุกเข้ามาในแดนภูเขาหลินของพวกเรา！”

ต่อหน้าคนแปลกหน้าที่จู่ๆ ก็มาเยือน ไป๋เห้อก็เพิ่มการระวังของเขาทันที และลุกพรวดขึ้นจากพื้น ขวางหน้าพวกเขาพลางถามด้วยสีหน้าป้องกัน

หนึ่งในนั้นเหลือบมองไป๋เห้อ ไม่พูดอะไรสักคำ ก็สะบัดแขนเสื้อของตน พลังที่แข็งแกร่งก็พุ่งเข้าโจมตีไป๋เห้อ

จากพละกำลังของไป๋เห้อ ก็ไม่มีทางที่จะหลบการโจมตีนี้ได้ ดีที่หลี่ฝางลงมือรวดเร็ว บินเข้ามาขวางด้านหน้าไป๋เห้อเอาไว้ และยื่นมือออกไปปะทะกับพลังแรงนี้