NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 216

บทที่ 216 ในที่สุดก็ได้ชำระแค้นแล้ว

เมื่อมู่เสี่ยวไป๋ได้ยินประโยคนี้ ก็ราวกับได้หญ้าช่วยชีวิตอย่างนั้น เขาคว้าแขนหลี่ฝางไว้แน่น จากนั้นก็ถาม： “ทางเลือกอะไร?”

ก่อนหน้านี้ หลี่ฝางให้ทางเลือกมู่เสี่ยวไป๋สองทาง

ทางแรกคือกินขี้ ทางเลือกนี้ คนปกติก็ทำไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมู่เสี่ยวไป๋? คุณชายตระกูลมู่

อีกหนึ่งทางเลือกคือกระโดดแม่น้ำ สำหรับมู่เสี่ยวไป๋ที่ว่ายน้ำไม่เป็น ก็ไม่ต่างอะไรกับฆ่าตัวตาย

เพราะงั้น ทางเลือกที่หลี่ฝางเคยให้สองทางเลือก คือทางสิ้นหวัง กับทางตาย

มู่เสี่ยวไป๋คิดในใจ หลี่ฝางจะให้โอกาสเขาอีกครั้งใช่มั้ย?

หลี่ฝางยิ้มนิ่งๆ แล้วพูด： “ง่ายมาก ยอมแพ้เรื่องพี่ชิงชิงซ่ะ ห้ามวอแวพี่ชิงชิงอีก”

“มู่เสี่ยวไป๋ หรือว่านายมองไม่ออกจริงๆ เหรอ? พี่ชิงชิงไม่ได้ชอบนายเลยสักนิด นายตื้อพี่ชิงชิงไม่ปล่อย ทำให้ชีวิตของพี่ชิงชิงมีแต่ปัญญา”

“การรักคนๆนึงด้วยใจจริง หากในสถานการณ์ที่อีกฝ่ายไม่รักนาย ต้องรู้จักปล่อยมือ ให้อีกฝ่ายไปตามหาความสุขของเขา”

“ไม่ใช่แบบนาย เกาะแน่นอย่างกับปลาสเตอร์หนังหมา” หลี่ฝางพูด

หลินชิงชิงที่นั่งอยู่ในรถ ได้ยินคำพูดพวกนี้ ก็สะเทือนใจเล็กน้อย

หลี่ฝางพูดโดนใจหลินชิงชิง ตอนนี้ปัญหาใหญ่ของหลินชิงชิง ก็คือมู่เสี่ยวไป๋นี่แหละ

ผู้ชายที่รักตนที่สุด ได้กลายเป็นแรงกดดันที่ใหญ่ที่สุดของเธอ

“นายปล่อยมือจากพี่ชิงชิง ฉันก็จะยกโทษให้ เป็นไง มู่เสี่ยวไป๋?” หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ พลางเอ่ยถาม

มู่เสี่ยวไป๋ส่ายหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง： “ปล่อยมือแม่นายสิ ต่อให้ฉันจะต้องโดดลงแม่น้ำ ฉันก็จะไม่ปล่อยชิงชิงไป”

ในขณะนั้น สีหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ ก็เปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที

เขามองตาหลี่ฝาง ก็เริ่มดูเลวร้ายขึ้นเช่นกัน

ในตอนนั้น มู่เสี่ยวไป๋ก็เหมือนจะคิดได้แล้ว ว่าหลี่ฝางต้องชอบหลินชิงชิงแน่ๆ

“ได้สิ นายโดดลงแม่น้ำก็ได้ ถ้านายกระโดดฉันจะยกโทษให้” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วทำหน้าตายียวนใส่มู่เสี่ยวไป๋

“นาย！” มู่เสี่ยวไป๋กัดฟันกรอด ตัวเองจะกระโดดลงไปจริงๆ ได้ไงล่ะ！

หลี่ฝางหัวเราะเหอๆ ส่ายหน้าพลางพูด： “ช่างเถอะ ฉันว่านายอย่าขอโทษเลย ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด”

“พี่ชิงชิง พวกเราไปเถอะ” หลี่ฝางหันกลับ ไปพูดกับหลินชิงชิง

มู่เสี่ยวไป๋รีบคว้าแขนหลี่ฝางเอาไว้ แล้วพูดขึ้น： “ไม่ได้ ไม่ว่ายังไง วันนี้ฉันต้องได้รับการให้อภัยจากนาย”

“ถ้าหากนายไม่ยกโทษให้ฉัน ฉันจะฆ่าจางกงหมิงซ่ะ”

มู่เสี่ยวไป๋ไม่กล้าทำอะไรหลี่ฝาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่กล้าทำอะไรจางกงหมิง

จางกงหมิงเพิ่งจะแย่งพื้นที่ของห้าวหนานมา แล้วทำร้ายห้าวหนานจนกลายเป็นผัก

แค่คำพูดประโยคนี้ของมู่เสี่ยวไป๋ แค่ครู่เดียวก็สามารถทำให้จางกงหมิงเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

แค่เขาบอกทุกคนว่า จางกงหมิงไม่ใช่คนของมู่เสี่ยวไป๋

พวกพ้อง พี่น้องของห้าวหนาน ก็คงจะพร้อมมาแทงจางกงหมิงจนตาย

ดังนั้น ประโยคนี้ของมู่เสี่ยวไป๋ ไม่ได้ล้อเล่นเลย

มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝาง พลางพูด： “ฉันรู้ถึงความรู้สึกระหว่างนายกับจางกงหมิง ความรู้สึกระหว่างพวกนายสองคน นั้นลึกซึ้งมากๆ เขาก็เคยช่วยชีวิตนายไว้หลายครั้ง นายเป็นหนี้ชีวิตเขาอยู่หลายชีวิตเลย”

สีหน้าของหลี่ฝาง เคร่งขรึมลงไปในทันที

ถูกต้อง จางกงหมิงเคยช่วยชีวิตเขาไว้หลายครั้ง

ดังนั้น ไม่ว่ายังไง ตัวเขาก็ไม่สามารถมองดูจางกงหมิงตายไปต่อหน้าต่อตาได้

หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ กวักมือเรียก พลางพูด： “นายมานี่หน่อย”

“ทำไม?” มู่เสี่ยวไป๋ถาม

“นายอยากให้ฉันยกโทษให้ไม่ใช่เหรอ? นายเข้ามาใกล้ๆ หน่อย แล้วฉันจะยกโทษให้นาย” หลี่ฝางพูดต่อแล้วกวักมือเรียกมู่เสี่ยวไป๋

มู่เสี่ยวไป๋สงสัยอยู่ครู่ แต่ก็ยังเดินขึ้นหน้าเข้าประชิดตัวหลี่ฝาง

อย่างไรก็ตาม ถ้าสามารถได้รับการให้อภัยจากหลี่ฝาง เป็นเรื่องที่เร่งด่วนที่สุดของมู่เสี่ยวไป๋ในตอนนี้

เมื่อมู่เสี่ยวไป๋เข้าประชิดตัวหลี่ฝางแล้ว หลี่ฝางก็ยื่นมือออกไป หยิบมีดพกมาจากเบาะด้านหลัง

เมื่อมู่เสี่ยวไป๋รู้สึกตัว มันก็สายไปเสียแล้ว

หลี่ฝางคล้องคอมู่เสี่ยวไป๋ไว้ แล้วใช้มีดพกในมือ แทงเข้าไปกลางท้องน้อยของมู่เสี่ยวไป๋

มู่เสี่ยวไป๋เบิกตากว้าง พลางมองไปที่มีดเล่มนั้นกำลังแทงเข้าไปที่ท้องเขาอย่างช้าๆ เลือดแต่ละหยด ไหลย้อมเสื้อสีขาวของเขาจนเป็นสีแดง

หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา แล้วพูดกับมู่เสี่ยวไป๋： “เมื่อก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่มัธยมตงไห่ นายแทงฉันไปครั้งนึง ในตอนนั้นฉันสาบานกับตัวเองว่า ต้องมีสักวันนึง ฉันจะทำให้นายได้รับความเจ็บปวดทั้งหมด กลับคืนไปเป็นสองเท่า”