NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 215

บทที่ 215 ยังมีทางเลือกอีกทาง

“ใช่ ฉันอยากให้นายตาย” หลี่ฝางพูดอย่างตรงไปตรงมา

“เมื่อกี้ นายให้จางกงหมิงโยนฉันลงไป นายอยากให้ฉันตายไม่ใช่เหรอ?” หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ พลางหัวเราะเหอะๆ

มู่เสี่ยวไป๋หน้าซีด มองไปทางหลี่ฝางพลางพูด： “ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”

“มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ เมื่อกี้ที่นายให้จางกงหมิงโยนฉันลงไป นายถามฉันเหรอว่าฉันว่ายน้ำเป็นมั้ย?” หลี่ฝางพูด

หลี่ฝางนำวิธีการของคนอื่น มาใช้กับเขาคนนั้นเอง ไม่ได้ทำเกินไป

หลี่ฝางบีบคอของมู่เสี่ยวไป๋ แล้วกดเขาลงบนสะพาน

เวลานี้ ร่างของมู่เสี่ยวไป๋ สั่นเทาไปทั้งร่าง

มองลงไปในแม่น้ำที่ไหลเฉี่ยว ในหัวของมู่เสี่ยวไป๋ก็หลอนอยู่ครู่ ราวกับยมทูตกำลังกวักมือเรียกเขาอยู่

“แม่นายสิ！”

มู่เสี่ยวไป๋พยายามดิ้นสุดแรง จนหลุดจากหลี่ฝาง

มู่เสี่ยวไป๋อยากให้หลี่ฝางยกโทษ แต่เขาก็ไม่อยากตาย

สะพานสูงขนาดนี้ น้ำลึกขนาดนี้ กระโดดลงไป มีโอกาสรอดที่ไหน?

มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝางอย่างโมโห แล้วพูด： “หลี่ฝาง ฉันถามนายอีกครั้ง สรุปว่านายจะยกโทษให้ฉันมั้ย?”

หลี่ฝางหัวเราะออกมาอย่างจริงจัง โตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นการขอโทษที่ก้าวร้าวเช่นนี้

“ปฏิกิริยานายแบบนี้เหนี่ยนะ อยากให้ฉันยกโทษให้? ฝันไปเถอะ！”

หลี่ฝางพูดอย่างดูถูก： “ตระกูลมู่อะไรกัน ฉันจะบอกนายให้ ในสายตาฉัน ตระกูลมู่ก็งั้นๆ ”

เมื่อก่อนหลี่ฝางกังวลว่า ที่นี่เป็นเมืองเอก ที่พื้นที่ของตระกูลมู่

ไม่ว่าคุณปู่ของตนหลี่เจียเฉิน หรือว่าพ่อของตนหลี่ต๋าคาง ถึงยังไปก็ไปเติบโตในต่างประเทศเป็นเวลานาน

กลับมาในประเทศ ตาคู่ดำนั้น จะไม่สามารถต่อกรกับหัวงูพิษใหญ่อย่างตระกูลมู่ได้

ตอนนี้เห็นที ตัวเองจะคิดมากไป

ดูจากที่มู่เสี่ยวไป๋พยายามขอโทษตน หลี่ฝางก็เข้าใจแล้ว ตระกูลมู่นี่ ต่อหน้าตระกูลของตน แม้แต่ขยะยังเป็นไม่ได้เลย

เห็นได้ชัด มู่เสี่ยวไป๋ยังไม่รู้ถึงจุดนี้

ไม่อย่างนั้น คำขอโทษของเขา คงไม่พูดลวกๆ ไปอย่างนี้

หลี่ฝางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ยกเท้าขึ้นมาเตะไปที่ท้องของมู่เสี่ยวไป๋ จนทำให้เขาลงไปกองกับพื้น

“เ**ดแม่มึงสิไอ้คุณชาย！” หลังจากที่หลี่ฝางเตะมู่เสี่ยวไป๋แล้ว ก็ตะโกนด่าเสียงดัง

มู่เสี่ยวไป๋นอนอยู่ที่พื้น ไม่ได้ลุกขึ้น： “หลี่ฝาง อย่าให้มันมากไปนะ ฉันไว้หน้านายแล้วนะ ฉันมู่เสี่ยวไป๋ ตั้งแต่เล็กจนโต เคยขอโทษใคร เคยก้มหัวให้ใครมั้ย?”

“นายเป็นคนแรก！” มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างภาคภูมิใจ

หลี่ฝางหัวเราะเหอๆ มองไปที่มู่เสี่ยวไป๋： “ทำไมนายต้องขอโทษฉันด้วยล่ะ? ฉันให้นายมาขอโทษฉันเหรอ?”

คำพูดของหลี่ฝาง เท่ากับการตบหน้าของมู่เสี่ยวไป๋อย่างไม่สงสัย

ราวกับด่ามู่เสี่ยวไป๋ว่าชั่วอย่างนั้น

“ถ้านายกล้า งั้นก็อย่ามาขอโทษฉันสิ” หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

“อย่ามาสะเออะทำหน้าสูงส่งแบบนี้ นายคิดว่านายเป็นใคร พระเจ้าเหรอ? หรือว่าเจ้าชายห้ะ? ขอโทษฉัน ยังจะบอกว่าไว้หน้าฉัน?”

หลี่ฝางพูด กำปั้นพลางซัดเข้าไป

ขณะนั้น เสือก็วิ่งเข้ามา แล้วพาพวกเข้ามาด้วย

เสือกระชากคอเสื้อของหลี่ฝาง ขณะที่กำลังเตรียมจะลงมือ มู่เสี่ยวไป๋ก็ตะโกนขึ้น： “หยุดนะ！”

“เจ้านาย......”

เสือมองมู่เสี่ยวไป๋อย่างสงสัย

ย้อนกลับไปเมื่อก่อน แค่คนมองหน้ามู่เสี่ยวไป๋ มู่เสี่ยวไป๋ก็ให้เสือไปเก็บอีกฝ่ายแล้ว

ตอนนี้หลี่ฝางลงมือแล้ว......ทำไมถึงให้ตนหยุดล่ะ?

“ให้เขาต่อยเถอะ ให้เขาต่อยฉันแรงๆ สักยก ก็ดีให้เขาได้ระบายอารมณ์” มู่เสี่ยวไป๋ถอนหายใจเฮือกให้ แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้หนทาง

มู่เสี่ยวไป๋รู้ว่าในใจของหลี่ฝางอดกลั้นความโมโหอยู่เต็มอก

อยากให้หลี่ฝางยกโทษให้ตน นั้นก็จำเป็นต้องให้หลี่ฝางระเบิดอารมณ์ออกมาก่อน

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ เมื่อเห็นมู่เสี่ยวไป๋เกรงกลัวตนเองขนาดนี้ ในใจก็ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่

เสียงเพียะดังขึ้น

หลี่ฝางง้างมือขึ้น แล้วตบลงไปที่หน้าของเสืออย่างจัง

เสือโดนตบหน้าสั่นจนงง สีหน้าของเขา ชะงักอยู่ก่อน ต่อมาก็กลายเป็นอาฆาตอย่างรวดเร็ว

เมื่อกี้ในกำมือของหลินชิงชิง เขาก็เสียเปรียบ

ตอนนี้หลี่ฝางก็ตบเขาอีก

เห็นเขาเป็นเสือกระดาษหรือไง?

ทันใดนั้นเสือกำลังจะยัวะ แต่มู่เสี่ยวไป๋ที่อยู่ที่พื้นก็พูดขึ้น： “ไม่อนุญาตให้สวนกลับ ไสหัวไปทางนู้น”

เสือกัดฟันแน่น ไม่รู้ว่าเก็บงำความแค้นไว้ในใจมากมายเพียงไหน