NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1408

“ไป๋เห้อ！นายเลิกโวยวายได้แล้ว！เซียนผู้ยิ่งใหญ่ได้จากไปแล้ว นายให้ท่านจากไปอย่าเงียบๆ ไม่ได้หรือไง? ！”

ไป๋หลินที่อยู่ข้างๆ เห็นท่าทีเขาไม่รู้ความ เลยโมโหจนสะบัดมือตบหน้าเขาไปหนึ่งที พลางดุเขาเสียงแหบ

ไป๋เห้อที่โดนตบนิ่งอยู่กับที่ไปครึ่งนาทีเต็มๆ จากนั้นถึงได้เอามือขึ้นมาปิดหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนหายใจไม่ออก

“เธอพูดอะไรมั่วๆ เมื่อกี้ไม่ใช่เซียนผู้ยิ่งใหญ่ จะเป็นเขาได้ยังไง นี่เพิ่งจะผ่านไปสามวันเอง เขาไม่นานจะไปเร็วแบบนี้ เธอให้ฉันเข้าไปหาเขาเถอะ มันต้องมีทางสิ เธอให้ฉันเข้าไป ขอร้องพวกเธอล่ะให้ฉันเข้าไปเถอะ！”

จนสุดท้ายไป๋เห้อก็คุกเข่าลงกับพื้นอ้อนวอนพวกไป๋หลิน น้ำตาเม็ดใหญ่หยดลงมาจากใบหน้าเขา อารมณ์ความทุกข์นี้แพร่ไปยังทุกคนที่อยู่ที่นี่

ไม่รู้ว่าคร่ำครวญไปนานเท่าไหร่ สุดท้ายไป๋เห้อก็ร้องพอแล้ว ร้องเหนื่อยแล้ว ดวงตาสองข้างบวมจนดูไม่ได้ เสียงก็แหบจนพูดไม่ออก

“พวกนายไม่ต้องห้ามฉันแล้ว ฉันใจเย็นลงแล้ว ตอนนี้ให้ฉันเข้าไปจัดแจงเสื้อผ้าแทนเซียนผู้ยิ่งใหญ่เถอะ”

ไป๋เห้อใส่สองมือพยุงเข่าตัวเอง ลุกขึ้นยืนจากพื้น จากนั้นก็ปัดฝุ่นและดินบนเสื้อผ้าตัวเองจนสะอาด พลางมองไป๋หลินและฝืนยิ้มอยากทรมาน

“นาย……เข้าไปส่งเซียนผู้ยิ่งใหญ่ดีๆ สักครั้งเถอะ……”

อารมณ์ของไป๋หลินก็ไม่ได้ดีไปกว่าสักเท่าไหร่ เธอกวักมือเรียกไป๋เห้อ และเห็นด้วยกับคำที่เขาพูด

เซียนผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีทายาท ไป๋เห้อก็เหมือนกับลูกของเขา ตามธรรมเนียม คนเฒ่าจากไปแล้ว ต้องให้ลูกหลานมาสวมชุดแทนเขาให้เรียบร้อย ให้ผู้เฒ่าได้ไปสู่สุคติ

ไป๋เห้อเดินเข้าไปในห้องของเซียนผู้ยิ่งใหญ่ พลางมองเซียนผู้ยิ่งใหญ่ที่นั่งท่าสมาธิบนเตียง ชั่วพริบตาก็ร้องไห้โฮขึ้นอีกครั้ง

เซียนผู้ยิ่งใหญ่ในตอนนี้หลับตาลง นอกจากสีเลือดฝาดที่ปากดูจางลงไปแล้ว อย่างอื่นก็เหมือนกับตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ทุกอย่าง

ยังไงไป๋เห้อก็ไม่เชื่อว่าคนที่ยังดีๆอยู่แล้ว นั้นไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

“เซียนผู้ยิ่งใหญ่！” ไป๋เห้อพุ่งเข้าไปที่เตียงของเซียนผู้ยิ่งใหญ่ หลังจากตะโกนร้องเสียงดังก็เริ่มร้องไห้โฮขึ้นมา

ไป๋หลินที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงร้องไห้ใจแหลกสลายของเขา ก็ซุกเข้าไปในอกของส้าวส้วย และร้องไห้โฮ

งานศพของเซียนผู้ยิ่งใหญ่จัดขึ้นอย่างรัดกุม ตกแต่งห้องโถงเซ่นไหว้อย่างง่ายๆ จากนั้นไป๋เห้อก็เผาศพของเซียนผู้ยิ่งใหญ่

ในเย็นวันนั้นหลี่ฝางก็ได้เดินออกมาจากอ่างน้ำยา ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ตอนนี้เขาได้มาถึงขั้นที่สูงขึ้นแล้วเขามีความสามารถรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นภายนอกได้

ตอนที่เซียนผู้ยิ่งใหญ่จากไปเขารู้สึกถึงพลังงานแปรปรวนบางอย่าง จากนั้นในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ เดินออกจากอ่างน้ำยา มองเห็นโคมไฟและม่านสีขาวที่แขวนอยู่บนผนัง ความรู้สึกไม่ดีในใจเขาก็ยิ่งทวีคูณ

หลี่ฝางเร่งฝีเท้า เดินไปยังห้องโถงด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

“นี่มันเรื่องอะไร? ใครตาย? ทำไมถึงได้แขวนโคมขาวล่ะ?”