NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 21

บทที่21 ใช้เงินไม่หมดแล้ว

ความต้องการของหลี่ฝางไร้เหตุผลไปเล็กน้อย ผู้จัดการของสำนักงานขายไม่ค่อยกล้ารับปากนัก

ตู้เฟยถามหลี่ฝางต่อ： “หลี่ฝาง ถ้าคุณซื้อห้องที่นี่ไม่ได้ล่ะ จะทำไง？”

“ถ้าผมซื้อไม่ได้ ถึงตอนนั้นก็แล้วแต่คุณจะจัดการ” หลี่ฝางพูดอย่างไม่แคร์

“คุกเข่าเรียกผมว่าปู่ก็ได้？” ตู้เฟยถาม

“ผมบอกแล้วไง ถ้าผมซื้อไม่ได้ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

“ลุง พนันกับเขา” ตู้เฟยได้ยิน ก็มีความสุขทันที

“เสี่ยวเฟย คุณกล้ารับประกันว่าเขาไม่มีเงินไหม？” ผู้จัดการคนนี้กลัวเล็กน้อย ยังไงจากอายุเขาแล้ว แล้วยังเป็นผู้จัดการที่นี่อีก ถ้าแพ้จริงๆ เขาจะทิ้งลงได้ไง？

“วางใจเถอะ ลุง ถ้าลุงแพ้ ผมจะเห่ากับลุงเอง”

“แน่นอน พวกเราไม่มีทางแพ้อยู่แล้ว”

มองตู้เฟยที่มั่นใจเต็มเปี่ยม แล้วมองหลี่ฝางที่สวมชุดขาดรุ่งริ่งอีกครั้ง ผู้จัดการฝ่ายขายคนนี้แน่ใจสุดๆ ว่าหลี่ฝางซื้อห้องของหยุนหูไม่ได้

“โอเค ผมจะพนันกับคุณ！” ผู้จัดการกัดฟัน ใจร้ายอยู่นานจึงพูดไป

ไม่ใช่เขาไม่มั่นใจ ก็แค่แพ้ไม่ได้เท่านั้น

เขาคิดดีแล้ว ถ้าแพ้จริงๆ เขาก็บอกว่าตัวเองกำลังล้อเล่น ยังไงซะหลี่ฝางก็ทำอะไรเขาไม่ได้

หลี่ฝางยื่นบัตรตัวเองให้ พูดไปตรงๆ ： “ในเมื่อพวกคุณรับปากกันแล้ว งั้นห้องก็ไม่ต้องดูแล้ว รูดบัตรไปเลยเถอะ”

“พี่ ห้องที่หยุนหูถูกที่สุดคือเท่าไหร่？” หลี่ฝางมองไปที่หลี่เสี่ยวห้วย

หลี่เสี่ยวห้วยพูด： “ห้องที่หยุนหูที่ถูกที่สุดคืออพาร์ทเม้นท์ที่เปิดใหม่ เล็กที่สุดสามสิบห้าตาราง ราคาประมาณสี่แสนหยวน เงินดาวน์ก็ ประมาณแปดหมื่นหยวน”

“โอเค ในบัตรของผมมีแปดหมื่นพอดี พวกเราไปทำสัญญาเถอะ” หลี่ฝางไม่ลังเลสักนิด

“หลี่ฝาง อย่าเสแสร้งต่อหน้าพวกเราเลย บัตรคุณไม่มีเงินอยู่แล้ว” เซี่ยลู่ทำเสียงในลำคอ พูดอย่างดูถูก

“มีเงินหรือไม่ เดี๋ยวรูดก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ？”

หลี่ฝางตามหลี่เสี่ยวห้วยมาที่ห้องบัญชี แล้วรูดบัตร หยิบใบเสร็จและใบแจ้งราคาสินค้า

“จ่ายเงินแล้วนะ สัญญาซื้อห้องก็เซ็นแล้ว มาเถอะ ทั้งสอง มาลองเห่า” หลี่ฝางเอาใบเสร็จกับใบแจ้งราคาสินค้าไปตรงหน้าตู้เฟยกับคนอื่นๆ แล้วพูด

“ไม่มีทาง นี่มันต้องปลอมแน่ๆ”

“จริงหรือปลอม คุณก็ถามผู้จัดการดู ด้านบนนี้มีตราประทับของบริษัทหยุนหู” หลี่ฝางยิ้ม

สีหน้าผู้จัดการหงิกลง เขาขมวดคิ้ว： “เสี่ยวเฟย นี่เป็นใบแจ้งราคาสินค้าที่บริษัทเราเพิ่งออกให้จริงๆ”

“จะเป็นไปได้ไง？เขาไม่มีเงินแล้วนี่”

“ก็ เงินของเขาถูกพวกเราหลอกไปหมดแล้ว” เซี่ยลู่ก็ขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเหลือเชื่อ

หลี่ฝางมองหลี่ฝางอย่างเยือกเย็น： “หลี่ฝาง คุณมีเงินเท่าไหร่กันแน่？”

“ห้าแสนไง”

“ไม่มีทาง พวกเราเคยคิดของคุณแล้ว ห้าแสนถูกคุณใช้เกลี้ยงไปหมด คุณไม่มีเงินแล้ว”

“แต่พวกคุณพลาดไป พี่จางเชี่ยนหลอกผมไปแปดหมื่น พี่สาวผมเอากลับมาให้ผมแล้ว” หลี่ฝางหัวเราะหน้าหม่นๆ ： “คิดไม่ถึงสินะ？”

เซี่ยลู่รีบโทรหาจางเชี่ยน หลังจากวางสาย สีหน้าเซี่ยลู่ก็แย่ทันที

“เซี่ยลู่ ที่เขาพูดจริงไหม？” ตู้เฟยถามอย่างร้อนรน

เซี่ยลู่กลืนน้ำลาย พูดอย่างหวาดกลัว： “จางเชี่ยนบอกว่า พี่ชายเขาไม่ใช่แค่มีเงินคืนให้หลี่ฝาง แต่ยังถูกคนของหลี่ฝางแทงใส่ ตอนนี้ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล”

“อะไรนะ？” ตู้เฟยตื่นตระหนก

“ไอ้เด็กเปรต ในเมื่อคุณยังมีเงินอยู่ ทำไมไม่รีบพูด？” ตู้เฟยมองหลี่ฝางอย่างเยือกเย็น

“คุณคิดว่าผมโง่เหรอ ถ้าผมบอกคุณไว เงินก็คงถูกคุณหลอกไปแล้ว” หลี่ฝางพูดกลอกตาใส่ตู้เฟย

“คุณอย่าลืมล่ะ ในมือฉันยังมีรูปนะ”

“รูปอะไร เอามาให้ผมดูสิ” หลี่ฝางยิ้มอย่างภูมิใจ

ตู้เฟยโกรธจนด่า： “ผมก็ว่าทำไมมันบังเอิญได้ขนาดนี้”