NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 8

บทที่ 8 ห้องเพรสซิเดนท์สูท

“หลี่ฝางไม่มีทางมาหรอก เธอตายใจสักเถอะ” เซี่ยลู่พูดไปด้วยและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาที่บ้าน

“จบกัน ดึกขนาดนี้ คนในบ้านฉันคงนอนหลับกันหมดแล้ว ทำไงดี? ” จางเชี่ยนโทรเบอร์พ่อแม่ไม่ติด ร้อนรนใจอย่างมาก

ถึงแม้เซี่ยลู่จะโทรติด แต่ถูกด่ากลับมาชุดใหญ่ ที่จริงบ้านของเซี่ยลู่ก็ไม่ได้รวยมาก นอกจากค่าใช้จ่ายปกติ ธุระเรื่องมิตรญาติสหาย ทั้งปีก็เก็บเงินไม่ได้สองสามหมื่น แต่ตอนนี้ แค่กินข้าวมื้อเดียว เซี่ยลู่ก็ใช้เงินไปเป็นหมื่น

“เซี่ยลู่ เธอให้คุณลุงเอามาเผื่ออีกหนึ่งหมื่นได้ไหม รอพรุ่งนี้โทรหาพ่อแม่ฉันได้แล้ว ฉันจะคืนให้พวกเธอ” จางเชี่ยนมองดูเซี่ยลู่อย่างอ้อนวอน

เซี่ยลู่ส่ายหัว พูดอย่างลำบากใจ: “แกอย่าหวังฉันเลย เมื่อกี้พ่อฉันยังบอกว่าจะตีฉันให้ตายเลย”

“จริงสิ เฉียวเฉียว หลี่ฝางกลายเป็นแฟนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอสองคนไปดีกันตอนไหน ฉันทำไมไม่รู้ล่ะ? ” เซี่ยลู่ซักถามหลิวเฉียวเฉียว

ที่จริงเซี่ยลู่ไม่เชื่อคำพูดของหลิวเฉียวเฉียวเลยสักนิด คิดว่าหลิวเฉียวเฉียวแค่กำลังประวิงเวลา แค่สิบนาทีมีประโยชน์อะไร!

หลิวเฉียวเฉียวไม่สนใจเซี่ยลู่ แค่ตั้งหน้าตั้งตามองไปที่ทางเข้า คาดหวังว่าหลี่ฝางจะมา

“จริงสิ จางเชี่ยน ในมดฮัวเปและเจี้ยเป (แอฟกู้ยืนเงิน) ของเธอยังมีเงินไม่ใช่เหรอ? ” หลิวเฉียวเฉียวนึกขึ้นมาได้ทันทีและหันไปเตือนจางเชี่ยน

“เจี้ยเปของฉันมีแค่สามพัน ฮัวเปยิ่งน้อยเลย มีแค่พันกว่า ใช้จนหมดแล้ว เห้อ ฉันควรทำยังไงดีล่ะ? ” จางเชี่ยนร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว

“เฉียวเฉียว หลี่ฝางจะมาจริงๆ ไหม? ” เซี่ยลู่ไม่ยอมช่วยเหลือ จางเชี่ยนได้แต่คาดหวังเหมือนกันเฉียวเฉียว ฝากความหวังไว้ที่ตัวหลี่ฝางแล้ว

“ต้องมาสิ” หลิวเฉียวเฉียวกัดริมฝีปาก พูดด้วยเสียงเบาๆ

สิบนาทีผ่านไป ในเวลานี้ พ่อของเซี่ยลู่มาแล้ว

“พ่อคะ ที่นี่ค่ะ!” เห็นพ่อของตนเอง ใจที่ตื่นกลัวของเซี่ยลู่ในที่สุดก็เบาใจลง

พ่อของเซี่ยลู่เดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ สีหน้าน่ากลัว: “ร้านพวกคุณเป็นร้านเถื่อนหรือไงกัน กินข้าวมื้อเดียวเอง ค่าใช้จ่ายเป็นหมื่น? ”

“คุณผู้ชายคะ นี่ค่ะรายการอาหารและค่าใช้จ่ายทั้งหมด ท่านดูก่อนนะคะ” พนักงานหญิงปริ้นบิลใบเสร็จออกมาอีกหนึ่งชุด ยื่นให้พ่อของเซี่ยลู่

“หนึ่งแสนสอง?? ” เห็นใบเสร็จแล้ว พ่อของเซี่ยลู่เกือบจะเป็นลม

“ใช่ค่ะ ห้องรับรองของลูกสายท่านค่าใช้จ่ายทั้งหมดคือหนึ่งแสนสองหมื่น แต่ท่านชำระแค่หนึ่งหมื่น ก็พาลูกสาวของท่านกลับได้แล้วค่ะ” พนักงานหญิงยิ้มและถาม: “ท่านต้องการชำระเป็นเงินสด หรือจะรูดบัตรคะ? ”

พ่อของเซี่ยลู่รูดบัตรเสร็จแล้ว เดินมาถึงตรงหน้าของเซี่ยลู่

เสียงดังเปรี๊ยะ หน้าของเซี่ยลู่มีรอยนิ้วมือห้านิ้วเต็มหน้า

“แกมันลูกไม่เอาไหน กูทำงานในสวน ทำแทบตายเดือนเดียวได้แค่สามพันหยวน แกกลับทำตัวแบบนี้ กินข้าวมื้อเดียวใช้เงินเงินเดือนกูไปตั้งสามเดือน แกคิดว่าตนเองเป็นลูกมหาเศรษฐีหรือไง!”

“กุ้งมังกรหอยเป๋าฮื้อหูฉลามรังนก แล้วยังมีไวน์ชาโต้ลาฟีต เป็นสิ่งที่คนธรรมดาอย่างพวกเราสามารถใช้จ่ายได้เหรอ? ?!”

ดวงตาของพ่อเซี่ยลู่แดงก่ำ เงินทุกหยวนทุกสตางค์ของเขา แลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย

ใบหน้าของเซี่ยลู่เจ็บแสบร้อน น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่อาจยั้งได้ พ่อของเซี่ยลู่ด่าต่อไปเรื่อยๆ : “ร้องไห้ แกยังมีหน้ามาร้องไห้อีกเหรอ? ”

ด่าเสร็จแล้วตบเข้าไปที่หน้าของเซี่ยลู่ซ้ำอีกรอบ

หน้าตาของพ่อเซี่ยลู่ดุร้ายน่ากลัว หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยนก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอก็ตกระกำลำบาก แม้แต่ตนเองยังช่วยไม่ได้ ยังจะมีกะจิตกะใจไปสนใจคนอื่นที่ไหน?

“กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ กลับถึงบ้านฉันค่อยคิดบัญชีกับแก!” ดึงคอเสื้อของเซี่ยลู่ พ่อของเธอลากตัวเธอออกจากLotus

ที่หน้าประตู ภาพนี้ถูกหลี่ฝางเจอพอดีและได้ทักทายกัน: “คุณลุงเซี่ย ท่านทำไมมาที่นี่ได้ครับ? ”

“หลีกไป ไม่เกี่ยวอะไรกับแก” พ่อของเซี่ยลู่ด่าโดยไม่ไยดี ตั้งแต่ที่พ่อแม่ของหลี่ฝางหายตัวไป พ่อของเซี่ยลู่ก็ยิ่งเกลียดหลี่ฝางมาก

“หลี่ฝาง ในที่สุดนายก็มาจนได้” หลิวเฉียวเฉียวมองเห็นหลี่ฝาง รีบวิ่งตรงเข้าหา

“ขอโทษด้วยนะ มาช้าไปหน่อย เวลานี้ เรียกรถยากจริงๆ ” หลี่ฝางอธิบายหนึ่งคำ ในใจคิด ต้องซื้อรถแล้วใช่ไหมเนี่ย

จางเชี่ยนก็วิ่งมาด้วย จับแขนของหลี่ฝาง: “หลี่ฝาง นายช่วยฉันด้วยนะ”

หลี่ฝางถามอยู่สักพัก ถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหัวเราะและมองดูจางเชี่ยน: “ทำไมผมต้องช่วยเธอด้วยล่ะ? ”

“ถือว่าฉันยืมก็ได้ รอฉันมีเงินแล้วจะรีบคืนนาย ได้ไหม? ”

“ผมก็ไม่มีเหตุผลจะต้องยืมให้เธอนี่ ยิ่งกว่านั้นคือ ถ้าผมยืมให้เธอ เธอจะเอาอะไรมาคืน? ไปขายตัว? ” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเยือกเย็น

“หลี่ฝาง นายอย่าพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้สิ” จางเชี่ยนสีหน้าบึ้ง: “ฉันจะขอพ่อมาคืนให้นาย”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง