NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 9

บทที่ 9 ซื้อรถโดนโกงเงิน

จะถอดหรือไม่ถอด!

ในฝ่ามือที่หลิวเฉียวเฉียวกำไว้มีแต่เหงื่อ ได้แต่ก้มหน้าเพราะทั้งตื่นเต้นทั้งอาย

“เธออยากให้ผมถอดให้เหรอ? ” หลี่ฝางยิ้มๆ และถาม

“ฉันถอดเอง”

หลังจากที่ทำใจมาสักพัก หลิวเฉียวเฉียวเริ่มถอดด้วยความไม่เต็มใจ

เสื้อกันหนาว กางเกง ถูกถอดออกทีละชิ้นๆ

“ถอดต่อไปสิ!” ในตาของหลี่ฝางจะพ่นไฟอยู่แล้ว ภาพที่เมื่อก่อนเคยดูได้แค่ในหนังประเทศญี่ปุ่นในวันนี้ได้เกิดขึ้นตรงหน้าของตนเอง

“ที่เหลือล่ะ? ” หลี่ฝางกลืนน้ำลายและพูดต่อ

หลิวเฉียวเฉียวกัดริมฝีปากตนเอง จ้องมองหลี่ฝางอยู่ตั้งนาน ทันใดนั้นในใจนึกอะไรได้สักอย่าง รีบวิ่งขึ้นไปบนเตียง มุดเข้าไปในผ้าห่ม

“ถอดแล้ว”

หลิวเฉียวเฉียวหน้าแดงมาก

“ดี ผมไปอาบน้ำก่อน” หลี่ฝางลุกขึ้นมาแล้วหายตัวไปต่อหน้าของหลิวเฉียวเฉียว

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว หลิวเฉียวเฉียวรอจนใจร้อนขึ้นมาหน่อยแล้ว เธอคิดอยู่ในใจ ทำไมนานขนาดนี้ยังอาบไม่เสร็จอีก?

รอต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง หลิวเฉียวเฉียวย่องไปใส่เสื้อผ้าเบาๆ เดินไปกลับสังเกตเห็น หลี่ฝางนอนหลับอยู่อีกเตียงหนึ่งแล้ว

พูดอะไรไม่ออกจริงๆ?

หลิวเฉียวเฉียวยังรู้สึกโมโห ตนเองอุตส่าห์ถอดหมดเปลือกรออยู่บนเตียงแล้ว หลี่ฝางยังนอนหลับได้?

“ไม่รู้ว่าไอ้ตาบ้านี่ถูกรางวัลเท่าไหร่กัน”

หลิวเฉียวเฉียวมองหน้าของหลี่ฝาง แล้วพูดเองอยู่คนเดียว

เธอไม่รู้สึกชอบหลี่ฝางเลยสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์บังคับ เธอไม่มีทางมาเปิดห้องกับหลี่ฝางแน่นอน

หลิวเฉียวเฉียวกลับไปถึงเตียงตนเอง แต่ไม่กล้านอนหลับ กลัวว่าหลี่ฝางจะวิ่งมาหาตอนดึกๆ เธอจึงหยิบมือถือออกมาเล่น

หลิวเฉียวเฉียว เซี่ยลู่ จางเชี่ยน เธอสามคนมีกลุ่มแชทในวีแชท

ตอนที่หลิวเฉียวเฉียวเปิดมือถือออกมาแล้ว ทั้งกลุ่มระเบิดเถิดเทิงขึ้นมาทันที

เรื่องราวก็ราวๆ ประมาณนั้น ก็คือถามหลิวเฉียวเฉียวว่าถูกหลี่ฝางไอ้ชั่วนั่นรังแกแล้วใช่ไหม? จะให้ช่วยแจ้งตำรวจไหม

หลิวเฉียวเฉียว: “ฉันไม่เป็นอะไรเลย”

จางเชี่ยน: “เธอสองคนเปิดห้องกันแล้ว จะไม่มีอะไรได้ไง? ”

“ใช่ จะไม่มีอะไรได้ยังไง หลี่ฝางจริงๆ แล้วโรคจิตจะตาย ตอนเด็กๆ เล่นเกมกัน เขายังคร่อมบนตัวฉันจับมั่วอยู่เลย”

เซี่ยลู่ส่งข้อความออกไปแล้ว ถึงรู้สึกว่าตนเองเหมือนจะพูดอะไรผิดไป จึงรีบดึงข้อความกลับ

“เขานอนหลับแล้ว เสื้อผ้ายังไม่ได้ถอดเลย ไม่เชื่อฉันถ่ายให้พวกเธอดู” หลิวเฉียวเฉียวถ่ายวีดีโอช่วงหนึ่งส่งเข้าไปในกลุ่ม

ตอนที่ถ่าย หลิวเฉียวเฉียวได้ถ่ายทั่วทั้งห้องเพรสซิเดนท์สูท เธอไม่ได้ถ่ายหลี่ฝาง เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังอวดว่าตนเองได้พักในห้องเพรสซิเดนท์สูทแล้ว

หลิวเฉียวเฉียว: จริงสิ เซี่ยลู่ เธอเป็นไรมากหรือเปล่า?

เซี่ยลู่: อย่าพูดถึงเลย กลับบ้านมาโดนตีอีกรอบ พ่อแม่ฉันตีฉันพร้อมกันเลย ไม่รู้จริงๆ ว่าฉันใช่ลูกแท้ๆ รึเปล่า

เซี่ยลู่: หน้าของฉันบวมเลยอ่า ต้องโทษไอ้เหี้ยหลี่ฝางนี่คนเดียว!

จางเชี่ยน: พวกเธอรู้รึเปล่าว่าตกลงแล้วหลี่ฝางถูกรางวัลเท่าไหร่?

“เท่าไหร่? ” เซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวถามพร้อมกัน

หลิวเฉียวเฉียว: “คงจะไม่ใช่ถูกรางวัลห้าล้านจริงๆ นะ!”

หลิวเฉียวเฉียวคิดไว้แล้ว ถ้าหลี่ฝางถูกรางวัลห้าล้านจริงๆ งั้นเป็นแฟนของเขาก็ไม่เสียเปรียบ

จางเชี่ยน: คิดมากไปแล้ว แค่สองแสนเอง

จางเชี่ยน: หลี่เสี่ยวเสี่ยวเป็นคนพูดเอง ตอนนี้เขารู้กันหมดทั้งห้องแล้ว

“แค่สองแสน” หลิวเฉียวเฉียวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ตัดสินใจจะทิ้งหลี่ฝางตั้งแต่เช้าเลย

เซี่ยลู่: ไอเหี้ยนั่นบ้าจริงๆ ถูกแค่สองแสน คืนนี้ก็ใช้ไปครึ่งกว่าละ

หลิวเฉียวเฉียว: คงไม่น้อยขนาดนั้นมั้ง? ตอนที่ขึ้นมาบนห้อง เขายังบอกว่าจะซื้อรถคันหนึ่งนะ

จางเชี่ยน: พอดีเลย ฉันมีพี่ชายคนหนึ่งขายรถมือสองอยู่ แกแนะนำเขาให้พี่ชายฉันสิ ถึงตอนนั้นให้พี่ชายฉันหลอกมันหนักๆ พวกเรายังได้แบ่งๆ กันหลายพัน

หลิวเฉียวเฉียวรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย: เขาบอกว่าจะซื้อรถใหม่นะ ไม่ได้บอกจะซื้อมือสองนิ