อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 130

เช้าวันใหม่เสียงโทรศัพท์ของสเตฟานี่ดังขึ้น

กริ้ง !

หญิงสาว งัวเงียตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นไปบนหัวเตียงเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"ใครโทรมาแต่เช้านะ"

หญิงสาวพูดคนเดียวเบาเบาแล้วดูว่าเป็นแม่ที่โทรเข้ามา หญิงสาวลุกขึ้นพิงหัวนอนแล้วกดรับโทรศัพท์

"สวัสดีค่ะคุณแม่"

"แย่แล้วลูก....เคทกลับบ้านด่วนเลยนะ ตอนนี้พ่ออยู่ไอซียู !

เมื่อได้ยินแบบนี้สเตฟานี่รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

"อะไรนะคะคุณแม่ ! คุณพ่อป่วยเหรอคะ !?

"ใช่แล้วลูกพ่อเราเป็นโรคหัวใจต้องทำใบพาด่วน...พ่อปิดบังแม่อยู่ ไม่ยอมบอก แม่เกือบไปโรงพยาบาลไม่ทันเลย ตอนนี้อยู่ที่ห้องไอซียู...ฮืออออ"

เสียงของผู้เป็นแม่อ่ะร้องไห้มาตามสายโทรศัพท์

"ทำใจดีๆไว้นะคะคุณแม่เดี๋ยวเคทจะรีบไปค่ะ"

"รีบมานะลูกตอนนี้พ่อต้องการกำลังใจจากเคทด่วนเลย "

"ได้ค่ะคุณแม่"

เมื่อวางโทรศัพท์สเตฟานี่รีบดีดตัวลุกจากเตียงเก็บเข้าของจำเป็นแล้วรีบขับรถไปต่างจังหวัดทันทีด้วยความร้อนใจและเป็นห่วงผู้เป็นพ่อ

"ลีโอนาร์โดคุณรอฉันก่อนนะ...เดี๋ยวฉันกลับมาหาคุณฉันจะไปหาคุณเอง...ฉันจะอภัยให้คุณทุกอย่างแล้วครอบครัวเราก็จะอยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกอย่างมีความสุข"

สเตฟานี่พูดพร้อมกับจับพวงมาลัยแล้วขับรถไปด้วยมืออีกข้างของหญิงสาวก็ลูบท้องของตัวเองเบาเบาในขณะที่ขับรถกลับไปที่บ้านต่างจังหวัดของตัวเอง

ที่โรงพยาบาล

ตอนนี้ลีโอนาร์โดกำลังนอน หลับอยู่ที่เตียงของผู้ป่วยภายในโรงพยาบาล

"ทำไมลูกชายของแม่ต้องโชคร้ายแบบนี้ด้วยนะ"

แม่พูดขณะที่ลูบหัวของลูกชายด้วยความรักใคร่เอ็นดูขณะที่ลูกชายกำลังหลับไม่ได้สติ

"คุณคะเราควรโทรบอกสเตฟานี่ดีมั้ยคะ ... ว่าที่ลูกชายเราเป็นแบบนี้ดื่มเหล้าเมามายทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่สบายอยู่ เพราะรู้สึกอึดอัดและเสียใจที่ไม่สามารถงอนง้อขอคืนดีกับหนูเคทได้"

ผู้เป็นแม่พูดกับสามีตัวเองตา ในขณะที่น้ำตาคลอเบาสงสารลูกชายจับใจ

" ผมว่าอย่าดีกว่า เดี๋ยวรอให้ตาลีโอฟื้นก่อนแล้วเราค่อย ให้เค้าสองคนคุยกันปรับความเข้าใจกันดีกว่านะ...รู้จากปากของคนที่รักดีกว่ารู้จากปากของคนอื่น"

ผู้เป็นสามีได้โอบกอดภรรยา ส่วนภรรยาร้องไห้อย่างหนักเพราะสงสารลูกชาย

ตอนนี้ลีโอนาร์โดค่อยค่อยลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลในมือมีสายน้ำเกลืออยู่

"คุณพ่อผมเป็นอะไรไปครับ "

"ลูกไม่น่าทำร้ายตัวเองเลยนะลีโอ...รู้อยู่ว่าตัวเองไม่สบายยังดื่มเหล้าแบบนี้ได้ยังไง"

"ผมขอโทษครับคุณพ่อ"

ลีโอนาร์โดเองก็น้ำตาคลอเบา

"ทำไมลูกป่วยขนาดนี้ถึงไม่บอกแม่สักคำ...ลูกรู้บ้างไหมแม่ใจจะขาดแล้วลูก...ฮือๆๆๆ"

ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

"ขอโทษครับคุณแม่ ผมแค่ไม่อยากให้คุณแม่เป็นทุกข์ทางใจ"

"ตั้งแต่ไหนแต่ไรลีโอเวลามีปัญหาไม่เคยบอกพ่อกับแม่เลยนะลูก ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นยังไงก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เวลามีอะไรในใจก็หัดรู้สึกบอกคนอื่นบ้างนะลูกไม่ต้องเก็บเอาไว้ในใจทุกเรื่องแบบนี้ก็ได้ เพราะลูกเก็บไว้ในใจแบบนี้ไงลูกถึงได้ป่วยแบบนี้"

ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับลูบคลำที่ใบหน้าของลูกชาย

ลีโอนาร์โดได้แต่คว้ามือของผู้เป็นแม่เอาไปจับไว้แล้วบีบเบาๆ