ผัวเด็ก 20+ นิยาย บท 4

"กรี๊ดดดดดดดดดด!! ปล่อยฉันนะไอ้เด็กบ้า! ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นแหละ! ถ้านายทำอะไรฉันแม้แต่ปลายเล็บ ฉันแจ้งตำรวจจับนายแน่!" เจนนี่พยายามดีดดิ้นอย่างหนักหวังจะหลุดพ้นจากพันธนาการอ้อมแขนแกร่งของเด็กหนุ่ม ขณะที่เขากำลังฉุดกระชากลากถูเธอเข้ามาในอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นที่พักของเขา

"กินนกหวีดเป็นอาหารเหรอ เสียงดีจริงแม่คุณ" แดเนียลประชดประชันอย่างเหลืออด นั่นทำให้นางแบบสาวชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่ต่อมาจะตะเบ็งเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งราวกับคนสติแตก โดยไม่สนใจว่าเสียงของเธอจะเป็นมลภาวะกับแก้วหูของคนอื่นหรือเปล่า

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! ฉันบอกให้ปล่อยไง! ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะกัดนายจริงๆนะ!" นอกจากแดเนียลจะกลั่นแกล้งนางแบบสาวด้วยการกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นแล้ว เขายังเกยคางไว้บนศีรษะทุยเล็กพลางเอียงคอไปมา

"เป็นนางแบบจริงๆเหรอ ทำไมไม่เห็นเหมือนนางแบบเลย เหมือนนางร้ายในละครมากกว่า"

"นางร้ายบ้านนายสิ! นายฉุดฉันมาขนาดนี้จะให้ฉันกราบแทบเท้าขอบคุณเหรอ!"

"ไม่ได้ฉุด แค่อยากรู้จัก"

"บ้านนายเขาสั่งสอนให้ทำความรู้จักกับผู้หญิงด้วยการฉุดมาแบบนี้เหรอ! ปล่อยเลย! อย่าให้ฉันหมดความอดทนนะ!" แดเนียลกระตุกยิ้มร้ายกาจอย่างยากจะคาดเดา โน้มใบหน้าลงมาประชิดพวงแก้มอมชมพูจนเจนนี่ต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังใช้สันจมูกโด่งคมเป็นสันคลอเคลียพวงแก้มเบาๆเป็นเชิงออดอ้อน

"สัญญาจะไม่ทำอะไรนอกจากกอดกับจูบ นอนด้วยกันนะ...อยากกอด" ให้ตายเถอะ! เด็กคนนี้กำลังอ้อนเธอใช่ไหม? เจนนี่นิ่งอึ้งไปกับน้ำเสียงนุ่มนวลของเด็กหนุ่ม ไม่อยากเชื่อว่าหัวใจไม่รักดีจะเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเพราะการกระทำของเด็กหนุ่มคนนี้ ทั้งที่เขาไม่ใช่สเปคของเธอเลย

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!" เจนนี่แผดเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆคนข้างหลังก็ยอมคลายอ้อมกอดออก แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีเขาก็จับเธอพาดบ่าอย่างอุกอาจในตอนนี้เธอเผลอ พับผ่าเถอะ! เด็กคนนี้ร้ายกาจเกินไปแล้ว!

"ถ้าแหกปากอีกฉันก็จะจูบอีก จะจูบตามจำนวนคำที่เธอพูดออกมา ไม่เชื่อก็ลองดู"

"..." ระ..ร้ายกาจที่สุดเลย! เจนนี่เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ยกมือขึ้นมาปิดหน้าเพราะไม่อยากให้ใบหน้าของเธอโชว์หลาอยู่ในกล้องวงจรปิดของอพาร์ตเมนต์แห่งนี้ อีกอย่างก็เพื่อป้องกันไม่ให้ใบหน้ากระแทกกับกระเป๋ากีตาร์

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม" นางแบบสาวตั้งคำถามพร้อมกับขยับตัวขึ้นไปนั่งกอดเข่าพิงหัวเตียง เมื่อแดเนียลปล่อยให้เป็นอิสระ พลางกวาดตามองทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในห้องนี้

แม้ว่าห้องนี้จะไม่หรูหราเทียบเท่ากับคอนโดของเธอ แต่ก็ดูสะอาดสะอ้านและกว้างขวาง มีเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกครบครัน อีกทั้งสิ่งของทุกอย่างยังถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ บ่งบอกถึงความเจ้าระเบียบของเจ้าของห้องพัก

"พามาเที่ยวมั้ง อยากเดินดูรอบๆห้องไหมล่ะ ถ้าชอบจะได้เก็บข้าวของมาอยู่ด้วยกัน" หน็อย! ชักจะกวนประสาทมากไปแล้ว! เจนนี่สะบัดหน้าหนี ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นเสื้อช็อบของเด็กวิศวะฯ ม.ดังพาดอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์

"เรียนวิศวะเหรอ ถึงว่า ดุเหมือนหมา" แดเนียลแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ วางกีตาร์ลงพร้อมกับถอดเสื้อหนังตัวหนาออก เหลือไว้แค่เสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนส์รัดรูปขาดๆ

"ฉันดุเฉพาะกับเด็กดื้อเท่านั้นแหละ"

"นี่ๆ ให้มันน้อยๆหน่อย ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ"

"แล้วฉันต้องพูดยังไง" แดเนียลเอียงคอถามราวกับเด็กน้อยขี้สงสัย แล้วเดินเข้ามาหาจนเธอต้องดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่อหุ้มร่างกาย เพราะรู้สึกร้อนวูบวาบกับสายตาคู่นั้น

"ต้องเรียกเธอว่าพี่สาวเหรอ"

"พะ..พี่สาวบ้านนายสิ! ฉันไม่อยากมีน้องชาย"

"งั้นเหรอ แล้วฉันต้องเรียกเธอว่าอะไรล่ะ"

"นายไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ" แดเนียลพยักหน้า แล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง

"แล้วนายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอที่ได้เจอนางแบบดังในระยะประชิดแบบนี้อะ"

"เธอมีนมสามเต้าเหรอ? หรือมีนิ้วหกนิ้ว แตกต่างจากคนอื่นยังไง ทำไมต้องฉันต้องตื่นเต้นด้วย" อะ..ไอ้บ้านี่!

"ตกลงชื่ออะไร ถ้าไม่บอก..จูบนะ"

"จะ..เจนนี่!" นางแบบสาวโพล่งออกไปเสียงดังในตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มเลื่อนเข้ามา ไม่อยากเชื่อเลยว่าเซ็กซี่ตัวแม่อย่างเธอจะเสียเหลี่ยมให้กับเด็กหนุ่มอายุน้อยกว่า

"เจนนี่..." แดเนียลเรียกชื่อเธอเบาๆ แล้วดึงขาทั้งสองข้างของเธอลงมา ก่อนจะล้มตัวนอนหนุนตักอย่างถือวิสาสะ โดยที่เธอไม่สามารถห้ามปรามอะไรได้เลย เพราะกลัวเสียจูบให้เขาอีก