พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 80

บทที่ 80 คดในข้องอในกระดูก

พอคางเมิ่งได้ยินคำชม เธอก็เผยรอยยิ้มที่หวานแหววออกมา

“ขอบคุณที่คุณชอบค่ะ ต่อไปฉันจะพยายามให้มากขึ้นกว่านี้ค่ะ!”

“แต่น่าเสียดายนะ ผมแค่รู้สึกว่าความสามารถในการแสดงกับรูปร่างหน้าตาแบบคุณควรที่จะได้รับบทนางเองมากกว่านะครับ”

คางเมิ่งถึงกับตาโต “ขอบคุณค่ะนายหลัว แต่ฉันคิดว่าตัวเองยังต้องพัฒนาอีกเยอะเลยค่ะ!”

หลัวปินจ้องเข้ามาในตาของคางเมิ่งพร้อมกับความคาดหวังในแววตา

ก่อนหน้านี้ตอนที่มาแคสหน้ากล้องเขาก็ได้สังเกตเห็นคางเมิ่งแล้ว เพราะคางเมิ่งนั้นหน้าตาหวานแหววและน่ารักมาก

โดยเฉพาะตอนที่ยิ้มเห็นแล้วก็ต้องเคลิบเคลิ้ม เด็กสาวที่ใสซื่อแบบนี้หลัวปินถูกใจเป็นที่สุด

แต่ว่า เนื่องจากคางเมิ่งเป็นนักแสดงของค่ายอื่น หลัวปินจึงทำอะไรไม่ได้

แต่โชคดีที่พวกเขามีซีรี่ย์เรื่องหนึ่งที่มาลงทุนในนี้พอดี ประจวบกับคางเมิ่งมาแคสด้วย เขาจึงรีบสั่งให้ผู้กำกับเลือกคางเมิ่งก่อนเป็นอันดับแรกเลย

ส่วนคางเมิ่งนั้นไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลย

“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคุยกันก่อนเลย ผมขอตัวก่อนนะ!”

ผู้ชายที่เพิ่งคุยกับหลัวปินเมื่อกี้ได้ยิ้มออกมาอย่างมีความนัย เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย

คางเมิ่งรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย แต่เอเจนซี่ยังอยู่ข้างๆ เธอ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“ฉันมารบกวนเวลางานของคุณรึเปล่าคะ?”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกับเขาเราแค่คุยเล่นกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรสำคัญเลยครับ ช่วงนี้ที่เรามีซีรี่ย์อยู่หลายเรื่องเลย คุณอย่ารับบทอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ?”

คางเมิ่งกะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างเขินๆ “ตอนนี้ฉันยังแสดงอยู่ในกองถ่ายอยู่เลย ฉันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”

“ไม่เป็นหรอกครับ อนาคตยังมีโอกาสแบบนี้รอคุณอยู่อีกเยอะแยะเลยครับ ซีรี่ย์พวกนี้สามารถรอจนคุณถ่าย《ชิงผิงเลิก》จบแล้วค่อยมาเล่นก็ได้ครับ

คางเมิ่งกำลังเข้าใจว่าหลัวปินคงชื่นชมฝีมือการแสดงของเธอจริงๆ ในใจจึงรู้สึกตื้นตันมาก “ขอบคุณมากเลยนะคะนายหลัว ฉันจะทำสุดความสามารถเลยค่ะ!”

เอเจนซี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นหลัวปินส่งสัญญาณมือให้ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคุยกันไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปเอาเครื่องดื่มให้!”

หลังจากที่เอเจนซี่ออกไป คางเมิ่งก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจแล้ว ชายหญิงอยู่กันในห้องสองต่อสอง ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่นเข้ามันคงไม่ดีกับชื่อเสียงของเธอแน่ๆ อีกอย่างเธอเพิ่งจะรับงานไปด้วย แบบนี้ก็ยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่

คางเมิ่งลุกขึ้นเพื่อหวังจะออกไป แต่หลัวปินกลับดึงมือเธอเอาไว้

เขาออกแรงเบาๆ คางเมิ่งก็ล้มไปอยู่บนตัวของหลัวปินแล้ว!

คางเมิ่งส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ “คุณคิดจะทำอะไร!”

“คุณเองก็อยากได้รับโอกาสสักครั้งไม่ใช่เหรอครับ? โอกาสที่ว่ากำลังวางอยู่ตรงหน้าแล้ว! คุณไม่คิดจะไขว่คว้ามันไว้หน่อยเหรอครับ?!”

คางเมิ่งนึกไม่ถึงเลยว่า คนที่ดูเรียบร้อยอย่างหลัวปินจะเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วขนาดนี้!

“คุณปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! ฉันไม่ต้องการโอกาสจากคุณ!”

“อย่าแกล้งทำตัวใสซื่อหน่อยเลย! ในวงการนี้ไม่มีใครใสซื่อจริงๆทั้งนั้นแหละ! อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ! ว่าผู้หญิงอย่างพวกคุณน่ะเพื่อชื่อเสียงแล้วก็ยอมทำได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ? เลิกแสดงได้แล้ว!”

หลัวปินกอดเอวของคางเมิ่งไว้ เพื่อหวังที่จะเผด็จศึกคางเมิ่ง

แต่ว่าคางเมิ่งก็ขัดขืนอย่างสุดกำลัง ในขณะที่คางเมิ่งกำลังดิ้นรนอยู่นั้น มือของเธอก็เผลอไปตบหน้าหลัวปินเข้าทีหนึ่ง!

“นังสารเลว! นี่เธอกล้าตบฉันเหรอ! แม่งเอ๊ย!”

หลัวปินเดือดดาลขึ้นมาทันที! เขาโมโหสุดขีด! เขาผลักตัวคางเมิ่งออก จากนั้นก็เหวี่ยงแขนตบไปอย่างแรง!

คางเมิ่งตกใจอย่างแรง! ในขณะที่คางเมิ่งหวาดกลัวจนหลับตาลงเพื่อน้อมรับความเจ็บปวดอยู่นั้น แต่ฝ่ามือของเขาก็ไม่ได้ลงมาโดนเธอ

หรือเขาจะกลับใจได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?

คางเมิ่งค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นเงาของใครบางคนยืนบังเธอเอาไว้

คางเมิ่งอึ้งไปแปบหนึ่ง แล้วเธอก็รีบเงยหน้าขึ้นมามอง คนๆ นี้คือ……เนี่ยเฟิงเหรอ?!”

เนี่ยเฟิงกำมือของหลัวปินเอาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า