พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 80
บทที่ 80 คดในข้องอในกระดูก
พอคางเมิ่งได้ยินคำชม เธอก็เผยรอยยิ้มที่หวานแหววออกมา
“ขอบคุณที่คุณชอบค่ะ ต่อไปฉันจะพยายามให้มากขึ้นกว่านี้ค่ะ!”
“แต่น่าเสียดายนะ ผมแค่รู้สึกว่าความสามารถในการแสดงกับรูปร่างหน้าตาแบบคุณควรที่จะได้รับบทนางเองมากกว่านะครับ”
คางเมิ่งถึงกับตาโต “ขอบคุณค่ะนายหลัว แต่ฉันคิดว่าตัวเองยังต้องพัฒนาอีกเยอะเลยค่ะ!”
หลัวปินจ้องเข้ามาในตาของคางเมิ่งพร้อมกับความคาดหวังในแววตา
ก่อนหน้านี้ตอนที่มาแคสหน้ากล้องเขาก็ได้สังเกตเห็นคางเมิ่งแล้ว เพราะคางเมิ่งนั้นหน้าตาหวานแหววและน่ารักมาก
โดยเฉพาะตอนที่ยิ้มเห็นแล้วก็ต้องเคลิบเคลิ้ม เด็กสาวที่ใสซื่อแบบนี้หลัวปินถูกใจเป็นที่สุด
แต่ว่า เนื่องจากคางเมิ่งเป็นนักแสดงของค่ายอื่น หลัวปินจึงทำอะไรไม่ได้
แต่โชคดีที่พวกเขามีซีรี่ย์เรื่องหนึ่งที่มาลงทุนในนี้พอดี ประจวบกับคางเมิ่งมาแคสด้วย เขาจึงรีบสั่งให้ผู้กำกับเลือกคางเมิ่งก่อนเป็นอันดับแรกเลย
ส่วนคางเมิ่งนั้นไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลย
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคุยกันก่อนเลย ผมขอตัวก่อนนะ!”
ผู้ชายที่เพิ่งคุยกับหลัวปินเมื่อกี้ได้ยิ้มออกมาอย่างมีความนัย เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย
คางเมิ่งรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย แต่เอเจนซี่ยังอยู่ข้างๆ เธอ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“ฉันมารบกวนเวลางานของคุณรึเปล่าคะ?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกับเขาเราแค่คุยเล่นกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรสำคัญเลยครับ ช่วงนี้ที่เรามีซีรี่ย์อยู่หลายเรื่องเลย คุณอย่ารับบทอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ?”
คางเมิ่งกะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างเขินๆ “ตอนนี้ฉันยังแสดงอยู่ในกองถ่ายอยู่เลย ฉันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”
“ไม่เป็นหรอกครับ อนาคตยังมีโอกาสแบบนี้รอคุณอยู่อีกเยอะแยะเลยครับ ซีรี่ย์พวกนี้สามารถรอจนคุณถ่าย《ชิงผิงเลิก》จบแล้วค่อยมาเล่นก็ได้ครับ
คางเมิ่งกำลังเข้าใจว่าหลัวปินคงชื่นชมฝีมือการแสดงของเธอจริงๆ ในใจจึงรู้สึกตื้นตันมาก “ขอบคุณมากเลยนะคะนายหลัว ฉันจะทำสุดความสามารถเลยค่ะ!”
เอเจนซี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นหลัวปินส่งสัญญาณมือให้ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคุยกันไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปเอาเครื่องดื่มให้!”
หลังจากที่เอเจนซี่ออกไป คางเมิ่งก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจแล้ว ชายหญิงอยู่กันในห้องสองต่อสอง ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่นเข้ามันคงไม่ดีกับชื่อเสียงของเธอแน่ๆ อีกอย่างเธอเพิ่งจะรับงานไปด้วย แบบนี้ก็ยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่
คางเมิ่งลุกขึ้นเพื่อหวังจะออกไป แต่หลัวปินกลับดึงมือเธอเอาไว้
เขาออกแรงเบาๆ คางเมิ่งก็ล้มไปอยู่บนตัวของหลัวปินแล้ว!
คางเมิ่งส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ “คุณคิดจะทำอะไร!”
“คุณเองก็อยากได้รับโอกาสสักครั้งไม่ใช่เหรอครับ? โอกาสที่ว่ากำลังวางอยู่ตรงหน้าแล้ว! คุณไม่คิดจะไขว่คว้ามันไว้หน่อยเหรอครับ?!”
คางเมิ่งนึกไม่ถึงเลยว่า คนที่ดูเรียบร้อยอย่างหลัวปินจะเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วขนาดนี้!
“คุณปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! ฉันไม่ต้องการโอกาสจากคุณ!”
“อย่าแกล้งทำตัวใสซื่อหน่อยเลย! ในวงการนี้ไม่มีใครใสซื่อจริงๆทั้งนั้นแหละ! อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ! ว่าผู้หญิงอย่างพวกคุณน่ะเพื่อชื่อเสียงแล้วก็ยอมทำได้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ? เลิกแสดงได้แล้ว!”
หลัวปินกอดเอวของคางเมิ่งไว้ เพื่อหวังที่จะเผด็จศึกคางเมิ่ง
แต่ว่าคางเมิ่งก็ขัดขืนอย่างสุดกำลัง ในขณะที่คางเมิ่งกำลังดิ้นรนอยู่นั้น มือของเธอก็เผลอไปตบหน้าหลัวปินเข้าทีหนึ่ง!
“นังสารเลว! นี่เธอกล้าตบฉันเหรอ! แม่งเอ๊ย!”
หลัวปินเดือดดาลขึ้นมาทันที! เขาโมโหสุดขีด! เขาผลักตัวคางเมิ่งออก จากนั้นก็เหวี่ยงแขนตบไปอย่างแรง!
คางเมิ่งตกใจอย่างแรง! ในขณะที่คางเมิ่งหวาดกลัวจนหลับตาลงเพื่อน้อมรับความเจ็บปวดอยู่นั้น แต่ฝ่ามือของเขาก็ไม่ได้ลงมาโดนเธอ
หรือเขาจะกลับใจได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?
คางเมิ่งค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นเงาของใครบางคนยืนบังเธอเอาไว้
คางเมิ่งอึ้งไปแปบหนึ่ง แล้วเธอก็รีบเงยหน้าขึ้นมามอง คนๆ นี้คือ……เนี่ยเฟิงเหรอ?!”
เนี่ยเฟิงกำมือของหลัวปินเอาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า
ที่ชั้นล่าง คางเมิ่งสีหน้าซีดเซียว นั่นมันคุณชายของบริษัทการสื่อสารจินไห่เลยนะ เมื่อกี้พวกเธอคงไปล่วงเกินพวกเขาเข้าแล้วแน่ๆ บริษัทการสื่อสารจินไห่นั้นเป็นคนควบคุมสื่อทั้งหมดของที่นี่ ถ้าไปมีเรื่องกับพวกเขา ต่อไปเธออาจจะโดนแบนเอาก็ได้
“พี่เจ็ดครับ ทำไมสีหน้าของพี่ถึงดูแย่แบบนี้เหรอครับ?”
เนี่ยเฟิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
คางเมิ่งส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เรากลับกันก่อนดีมั้ย?”
“กลับเหรอครับ? แต่งานประมูลยังไม่เริ่มเลยแล้วจะให้ไปได้ยังไงล่ะครับ?”
เนี่ยเฟิงกะพริบตาปริบๆ แล้วถามไปด้วยความสงสัย
“โอ๊ย ไม่ร่วมงานแล้ว! ไปเถอะไปเถอะ! ตอนนี้ฉันแค่อยากกลับไป……”
“แต่……”
“อยากกลับเหรอ?! ไม่มีประตูให้ออกหรอก!”
ในตอนนั้นเอง หลัวปินก็เดินกุมท้องลงมาจากชั้นสองพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด
เสียงพูดของเขาได้ดึงดูดความสนใจของระดับสูงคนอื่นเข้า ผู้คนต่างพากันมองมาทางนี้
“ไอ้เด็กเวร! ทำร้ายคนอื่นแล้วคิดหนีเหรอ? รปภอยู่ไหน! รออะไรอยู่! ยังไม่รีบจับมันมาให้ฉันอีก!”
คางเมิ่งตกใจจนสะดุ้ง แต่เธอก็ยังก้าวออกมายืนอยู่ข้างหน้าเนี่ยเฟิงด้วยสัญชาตญาณ “หลัวปิน! คุณเป็นคนลงมือก่อนนะ!”
เธอเองก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว! โดนแบนก็โดนแบนสิ! จะให้เธอทนดูเนี่ยเฟิงถูกรังแกได้ยังไงกัน!
อีกอย่าง ทุกอย่างที่เนี่ยเฟิงทำไปก็เพื่อช่วยเธอทั้งนั้น ถ้าเมื่อกี้เนี่ยเฟิงไม่เข้ามาช่วย เธอคงถูกหลัวปืนย่ำยีไปแล้ว!
“เหลวไหล! ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนมาเสนอตัวให้ฉันแท้ๆ สมยอมทั้งคู่ ทำไม? เธอคิดจะแบล็คเมล์กันรึไง?”
คางเมิ่งหน้าซีดอีกครั้ง เธอมองหลัวปินด้วยสายตาที่เชื่อไม่ลง คนๆ นี้มันหน้าด้านขนาดไหนกันเนี่ย?!
พอทุกคนเห็นอย่างนั้น ก็หันไปซุบซิบกันทันที
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+)