พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 12

“ถ้าฉันไม่มา ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าแกไปเก็บผู้ชายข้างทางที่ไหนมาเลี้ยงในบ้าน!”

ชายวัยกลางคนด่าด้วยสีหน้าเย็นชา

“ผู้ชายข้างทางที่ไหนกัน!”

“ทำไมพูดจารุนแรงขนาดนี้ล่ะค่ะ!”

“ฉินหมิงเป็นเพื่อนของหนู เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”

หลินหว่านชิงไม่พอใจมากที่พ่อพูดแบบนี้

“ท่าทางพวกแกสองคนเป็นแบบนั้น แต่แกยังพูดว่าไม่มีอะไรได้อีกเหรอ?”

“น่าขำจริง!”

“หลินหว่านชิงช่วยรู้สึกละอายใจหน่อยสิ นี่มันกลางวันแสก ๆ นะ? ทำไมไม่ไปทำที่สวนล่ะ!”

หญิงงามกล่าวด้วยรอยยิ้มเหน็บแหนม

"ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ!"

“ฉันอยากทำอะไรก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่กงการของเธอที่ต้องมาสาระแนสั่งฉัน!”

หลินหว่านชิงจ้องมองด้วยความโกรธ บรรยากาศอึมครึมระหว่างทั้งสองก็เริ่มขึ้นทันที

“เถิงฮุ่ย ดูเธอสิ!”

“ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ แบบนี้มันสมควรหรือคะ!”

หญิงสาวเขย่าแขนของชายวัยกลางคนอย่างออดอ้อนด้วยสีหน้าเสแสร้ง

“หว่านชิง เป็นอะไรกันแน่?”

“ยังไงไป๋จิงเป็นแม่ของแกนะ ทำไมถึงพูดกับเธอแบบนี้!”

หลินเถิงฮุ่ยดุ

“เธอไม่ใช่แม่ของหนู!”

“แม่ของหนูเสียชีวิตไปแล้วเมื่อยี่สิบปีก่อน!”

“เธอเป็นเพียงนังจิ้งจอกที่เป็นเมียน้อย มีคุณสมบัติอะไรถึงจะมาเป็นแม่ของหนู!”

หลินหว่านชิงมีสีหน้าเยาะเย้ย

“เถิงฮุ่ย ได้ยินไหม? เธอว่าฉันว่านังจิ้งจอก…”

ไป๋จิงคนสวยพูดทั้งน้ำตา

"อวดดีนักนะ!"

“กล้าดียังไง!”

หลินเถิงฮุ่ยโกรธมากและยกฝ่ามือขึ้นจะตบหลินหว่านชิง

“ตบเลยสิ!”

“ตั้งแต่แม่ของหนูเสียชีวิต นอกจากคุณปู่ก็ไม่มีใครในบ้านใส่ใจว่าหนูจะเป็นจะตายยังไงอยู่แล้ว!”