พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 529

เขาคือเจิ้งเจ๋อ ลูกพี่ลูกน้องจากครอบครัวลุงรองของเจิ้งอวี่

“นาย...นายรู้ได้ยังไง...”

สีหน้าของเจิ้งอวี่เปลี่ยนไป

เขาไม่เคยบอกใครในครอบครัวเกี่ยวกับการสูญเสียพลังของเขา ยกเว้นลูกน้องสองคนที่เขาสนิทมากที่สุด ไม่สมควรมีใครในครอบครัวรู้เรื่องนี้!

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาคิดอีกทาง เขาก็แอบไปพบหมอชื่อดังหลายคนเป็นการส่วนตัว

ไม่มีกำแพงที่ไม่เป็นรูอยู่บนโลกใบนี้ บางทีอาจเป็นคนเหล่านี้ที่ปล่อยข่าวของเขา

“อวี่เอ๋อร์ ทุกอย่างที่เสี่ยวเจ๋อพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ?”

“แกกลายเป็นขยะที่ไร้ประโยชน์ไปแล้วจริง ๆ?”

สีหน้าของนายท่านเจิ้งดูไม่น่ามอง

ตอนนี้เขาอายุเกือบแปดสิบปีแล้ว และสุขภาพก็เริ่มย่ำแย่ลงทุกวัน เขามีความคิดที่จะปล่อยมือแล้วย้ายไปนั่งอยู่เบื้องหลังนานแล้ว

เพียงแต่ว่าตระกูลเจิ้งรุ่นที่สองค่อนข้างน่าผิดหวัง ความสามารถของทุกคนอยู่ในระดับค่าเฉลี่ย ไม่มีลูกคนใดสามารถประคองตระกูลใหญ่นี้ได้

โชคดีที่เด็กรุ่นที่สามโดดเด่น มีเด็กที่มีพรสวรรค์เกิดมาในตระกูลมากขึ้น และคนที่โดดเด่นที่สุดในหมู่พวกเขาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจิ้งอวี่!

สิ่งนี้ทำให้เขามีความสุขมาก!

เขาให้ความสำคัญกับเจิ้งอวี่มาโดยตลอด เฉพาะอย่างยิ่งช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาจงใจชี้แนะและสั่งสอนเจิ้งอวี่ บ่มเพาะเขาให้เป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป

ถ้าเจิ้งอวี่กลายเป็นคนไร้ประโยชน์และสูญเสียการบ่มเพาะทั้งหมดของเขา เขาจะดูแลตระกูลต่อไปได้อย่างไร?

“ผมเปล่า!”

“คุณปู่ อย่าไปฟังที่เจิ้งเจ๋อพูดไร้สาระเด็ดขาดนะครับ ช่วงนี้ผมยุ่งอยู่กับการบ่มเพาะจริง ๆ จึงขลุกตัวอยู่แต่ในบ้าน พยายามทะลวงไปสู่ระดับปรมาจารย์โดยเร็วที่สุด!”

เจิ้งอวี่รีบปฏิเสธ

เจิ้งเจ๋อก็เหมือนกับเขา เป็นเด็กหนุ่มที่โดดเด่นในบรรดาคนรุ่นเดียวกันของตระกูล ระดับการบ่มเพาะของอีกฝ่ายรวมถึงพรสวรรค์ทางธุรกิจของเขานั้นล้วนน่าประทับใจ เป็นคู่แข่งที่ทรงพลังที่สุดของเขามาโดยตลอด

ด้วยไอคิวของเขา ไม่ใช่เรื่องยากที่เจิ้งเจ๋อจะอนุมานเรื่องที่เขาสูญเสียระดับการบ่มเพาะทั้งหมดจากเบาะแสที่มี ดังนั้นเขาจึงพานายท่านเจิ้งมา ต้องการจะใช้โอกาสนี้โจมตีเขา และเขี่ยเขาลงจากตำแหน่งว่าที่ผู้นำตระกูลคนต่อไป ยึดสถานะนั้นไปครอบครองแทน!

ตอนนี้ระดับการบ่มเพาะของเขาได้รับการฟื้นฟูแล้ว แถมยังก้าวหน้าไปอีกขึ้น แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ยอมรับมัน!

“งั้นเหรอ?”

“ในเมื่อช่วงนี้แกตั้งใจบ่มเพาะอยู่ที่บ้าน งั้นระดับการบ่มเพาะของแกทะลวงไปถึงระดับปรมาจารย์แล้วหรือยังล่ะ?”

ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนายท่านเจิ้งพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย