พระชายาคนที่สิบของท่านอ๋องปีศาจ นิยาย บท 32

"คนสวย ไม่ต้องกลัว มานี่สิ" คุณชายเสเพลจับแขนนางไว้

"ปล่อยคุณหนูของข้านะ" เสี่ยวเถากัดมือของเขา

"ให้ตายเถอะ" ใบหน้าของคุณชายเสเพลเริ่มโกรธ สบัดมืออย่างแรง ร่างของเสี่ยวเถาก็ลอยออกไปและล้มลงกับพื้นอย่างแรง

"คุณชาย ได้โปรดอย่าทำข้าเลย ปล่อยข้าไปเถิด..." หยุนชิงเหยียนร้องไห้อย่างสวยจับใจ

"ดูท่าทางน่าสงสารนี้สิ ช่างรู้สึกเอ็นดูจริง ๆ ปล่อยเจ้าไป มันเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าเจ็บ" คุณชายเสเพลดึงนางเข้ามา และเริ่มฉีกเสื้อผ้าของนางออก

"ช่วยด้วย..." หยุนชิงเหยียนไม่มีความสามารถในการตอบโต้เลย ทำได้เพียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร

ร่างกายของเสี่ยวเถาเจ็บปวด นางนอนอยู่บนพื้น มองดูรูปร่างของนางถูกเผยออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ทำได้เพียงตะโกนและร้องไห้อย่างสิ้นหวัง "ปล่อยคุณหนูนะ ไอ้สารเลว..."

หยุนชิงเหยียนเห็นว่าเสื้อผ้าของนางถูกฉีกขาด เผยให้เห็นไหล่สีขาวราวหิมะและเสื้อชั้นในสีแดง และใบหน้าที่น่าเกลียดดุร้ายของชายตรงหน้านาง น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลลงมาตามขอบตา นางหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง ถึงจะถายนางก็ต้องรักษาความบริสุทธิ์ไว้ อ้าปากกำลังจะกัดลิ้นตัวเองตาย

"โอ๊ย... แกเป็นใคร? กล้ามาตีข้า" เสียงคร่ำครวญของชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหูของเขา

หยุนชิงเหยียนลืมตาขึ้นทันที และเห็นชายหนุ่มรูปงามเผยออร่าเย็นชาในชุดสีเขียวอยู่ตรงหน้านาง เขาชี้ดาบไปที่คุณชายเสเพลที่กำลังคร่ำครวญนอนอยู่บนพื้น และพูดเสียงเย็นชามาก "ไสหัวออกไป"

"ให้ตายเถอะ พวกเจ้ายังไม่เข้าไปอีก" คุณชายเสเพลมองหาคนรับใช้ทั้งสองคน แต่จู่ ๆ ก็พบว่า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พวกเขาได้นอนอยู่ตรงหน้าประตู จึงถอยหลังไปด้วยความตื่นตระหนก เอื้อมมือไปที่ประตู แล้วคลานออกไปอย่างโซเซ ลุกขึ้นวิ่งออกไปโดยไม่สนใจคนรับใช้จุดที่นอนอยู่หน้าประตูเลย