ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 45

Chapter 45 บทส่งท้าย ภรรยาตาหวาน

นางยังคงมองใบหน้าเขา ใช้มือลูบไล้ไปตามสันกราม ก่อนจะจับที่ปลายจมูกโด่ง ไล่เรื่อยลงมาที่ริมฝีปากหยักได้รูป ก่อนจะหยุดอยู่ที่แผงอกแกร่ง โดยเลื่อนมือไปยังอกซ้ายอันเป็นตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจ

“ข้าจะให้เจ้าเฝ้ามองข้าด้วยความหลงใหลไปทั้งชีวิต”

“เจ้าค่ะ ดวงตาของข้าจะมองเพียงแต่ท่านไปทั้งชีวิต”

คนตัวเล็กขยับกายเข้าไปนั่งชิดชายหนุ่ม โดยทิ้งขาห้อยลงจากชานเรือนที่ยกสูง แล้วเอนศีรษะซบลงบนไหล่ ก่อนที่คนทั้งคู่จะแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

“ดาวหม่นแสงเมื่อเทียบกับประกายงดงามในดวงตาของเจ้า”

เขาชี้ไปยังดาวจินชิงที่สุกสกาวอยู่บนท้องฟ้าที่มีปลายแสงของพระอาทิตย์ทาทับจางๆ สายลมเย็นจากช่วงเวลาพลบค่ำทำให้สองสามีภรรยารู้สึกผ่อนคลาย

“ท่านพี่หลงใหลข้า”

“ใช่ข้าหลงใหลเจ้า แล้วเจ้าไม่หลงใหลในตัวข้างั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ ข้าหลงใหลในตัวท่านพี่”

ทั้งสองมองลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน ก่อนจะพากันฉีกยิ้มกว้างด้วยความขบขันกับอาการคลั่งรักที่ราวกับโลกทั้งใบมีเพียงแค่กันและกัน

มือหนาเอื้อมไปกุมมือบางเอาไว้ นั่งพูดคุยหยอกล้อจนกระทั่งท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิท ดวงดาวดารดาษนับล้านพร่างพรายอยู่เต็มท้องฟ้า

ลานกว้างปราศจากบ่าวไพร่กวนใจ สองสามีภรรยานอนกอดกันกลมโดยมีผ้าห่มผืนหนา ยื่นนิ้วชี้ขึ้นไปบนฟ้าแล้วช่วยกันนับดวงดาวที่เปล่งประกายพราวแสงแข่งกับดวงตาของภรรยาสุดที่รัก

“ท่านพี่เจ้าขา...”

“หืม”

คนตัวโตขานรับในลำคอ เอี้ยวหน้ามามองภรรยาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว เมื่อรอให้นางเอื้อนเอ่ยแต่นางกลับไม่ยอมพูดสิ่งใดออกมา เอาแต่จ้องมองใบหน้าของเขาแทบไม่ยอมกะพริบตาเขาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามออกไป

“มีอะไรหรือ”

“ข้า...”

หลี่ซินเหมยเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงคล้ายกับกำลังชั่งใจ และนั่นทำให้คนตัวโตรีบพลิกกายตะแคงแล้วรวบร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น

“มีอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรือเจ็บป่วยตรงไหน ข้าจะได้รีบไปตามหมอที่เก่งที่สุดมารักษาเจ้า”

ในน้ำเสียงของคนตัวโตนั้นเต็มไปด้วยความกังวล วันนี้ภรรยารักเพิ่งจะมองเห็นเป็นครั้งแรก หากว่านางต้องล้มป่วยลงจนต้องเอาแต่นอนอยู่บนเตียง คงทำให้ความสดใสที่นางควรจะได้รับหล่นหายไปกว่าครึ่ง

“ตรงนี้เจ้าค่ะ”