ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 47

Chapter 47 ตอนพิเศษ กระท่อมร้อนสวาท

“ข้าฝากให้ชาวบ้านแถวนี้คอยมาดูแลปัดกวาดที่นี่อยู่เสมอๆ ให้มันคงสภาพเดิมให้มากที่สุด เพื่อรอวันจะพาน้องหญิงกลับมาที่นี่อีกครั้ง ให้เจ้าได้มองเห็นสถานที่อันเป็นความทรงจำของเราทั้งสองด้วยดวงตาอันงดงามของเจ้า”

“ขอบคุณมากนะเจ้าคะท่านพี่ ที่ทำเพื่อข้าถึงเพียงนี้”

หญิงสาวถึงกับน้ำตาซึม โอบกอดสามีเอาไว้แน่นด้วยความซาบซึ้งใจ

“ความจริงข้าจะพาเจ้ามาเสียนานแล้ว แต่เพราะเจ้าตัวแสบทั้งสามติดเจ้าแจ เอะอะก็ร้องหาแต่ท่านแม่ๆ ตลอดเวลา ข้าจึงไม่อาจแย่งท่านแม่ของพวกเขามาเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว ยามนี้พอเจ้าลิงทั้งสามโตขึ้น ก็พอจะมีเวลาส่วนตัวได้รำลึกความหลังบ้าง”

เขาพูดติดตลก พลางใช้ปลายนิ้วมือเกลี่ยไปตามไรผมบริเวณหน้าผากอย่างเบามือ แล้วจึงค่อยๆ จุมพิตหวานราวกับจะประทับความรักทั้งหมดทั้งมวลลงไปเสียกระนั้น

“ที่นี่เต็มไปด้วยความรักของ ‘เรา’ ทั้งสอง ข้าดีใจที่ได้เห็นสถานที่แห่งนี้ด้วยดวงตา”

หญิงสาวชะเง้อมองไปยังเรือนเก็บของเยื้องไปทางด้านหลังกระท่อม เรือนเก็บของที่ดูธรรมดาไม่มีพิษภัย แต่ด้วยความตาบอดนางจึงถูกขังไว้ในนั้นโดยไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย

ยังจำความรู้สึกได้ดี ว่าความมืด ความคับแคบ ทำให้นางรู้สึกเหมือนจะสูญสิ้นลมหายใจ หวาดกลัวจนเจียนบ้า แล้ว ‘เขา’ ผู้เป็นดั่งแสงสว่างก็เข้ามาช่วยนางเอาไว้

ซินเหมยสาวเท้าเดินไปรอบๆ ดั่งกำลังดื่มด่ำความหลังในครั้งอดีต ก่อนจะเหลือบไปมองแปลงผัก พลันลมหายใจก็สะดุดกึก ใบหน้าหวานซ่านระเรื่อ เมื่อจำได้ว่านางและสามีเคยร้อนแรงกันสักเพียงใด ร้อนแรงจนแปลงต้นหอมราบเรียบเป็นหน้ากลอง

“อ๊ะ...ท่านพี่”

คนตัวเล็กถึงกับผวาเฮือกเมื่อถูกสามีกอดรัดจากทางด้านหลัง มือหนาหนักคว้าหมับจับเข้าที่เต้ากลมๆ แล้วบีบบี้ขยำผ่านเนื้อผ้าจนยับยู่

คนตัวเล็กระทวยอ่อน หัวใจวูบไหวร่วงหล่นไปอยู่ที่ปลายเท้าก่อนจะกระเด้งกระดอนกลับมาที่เดิมแล้วกระโจนแรงจนแทบจะพุ่งออกจากอก

“ทะ...ท่านพี่จะทำอะไรเจ้าคะ”

หญิงสาวร้องถาม กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รับรู้ได้ว่ายอดอกอิ่มของนางกำลังชูผงาดสู้ฝ่ามือที่กำลังฟอนเฟ้นหนักเบาจนนางแทบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหยัดยืน

“เจ้าไม่รู้แน่หรือ ว่าข้ากำลังจะทำอะไร”

เสียงทุ้มพร่าเอ่ยตอบก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะก้มลงซุกไซ้ไปตามลำคอระหง ในขณะที่มือหนาอีกข้างเลิกกระโปรงตัวยาวของภรรยาขึ้นสูง แล้วแก้ปมเชือกกางเกงสีขาวด้านใน ดึงทึ้งให้หลุดไปกองอยู่ที่ปลีน่องก่อนจะโอบกุมโหนกนูนหนันแน่นเอาไว้เต็มมือ

“อื้อ...ทะ...ท่านพี่”