ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 7

Chapter 7 ภรรยาที่งดงาม

นี่ละหนอนิสัยของมนุษย์ผู้ยังเวียนว่ายอยู่ในห้วงแห่งวัฏฏะจึงไม่ค่อยใคร่ยินดีเมื่อเห็นใครเด่นกว่าดีกว่า และพร้อมจะซ้ำเติมหากอีกฝ่ายผิดพลาดล้มลง

“ทะ...ท่านพี่ ยังอยู่หรือไม่เจ้าคะ”

ซินเหมยยื่นมือควานไปเบื้องหน้า เมื่อจู่ๆ ทุกอย่างก็เงียบสนิทไร้เสียงพูดคุยไร้เสียงขยับเขยื้อนกายหรือแม้แต่เสียงฝีเท้า

“ข้าอยู่นี่”

เขาคว้ามือของนางเอาไว้ จับมือเล็กเย็นชืดมาแนบแก้มสากที่มีหนวดเคราขึ้นเป็นตอๆ จนเขียวครึ้ม

“มาเถอะข้าจะใส่กางเกงให้เจ้า”

พูดจบเขาก็ยอบกายลง และนั่นทำให้ใบหน้าและดวงตาของเขาอยู่ตรงกับโหนกนูนอวบอิ่มระยะประชิด วูบหนึ่งในใจนั้นเขาอยากจะผลักนางลงนอนบนฟูก จับเรียวขาของนางให้อ้าถ่างออก ใช้นิ้วแหวกกลีบบุปผาฉ่ำแฉะแล้วตวัดลิ้นลามเลียเสียให้สมอยาก แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น

“จับบ่าข้าเถอะจะได้ไม่ล้ม”

“เจ้าค่ะ”

นางยื่นมือไปจับบ่าของเขาอย่างว่าง่าย ก่อนจะยกขาข้างหนึ่งสวมเข้าไปในขากางเกง จากนั้นจึงยกขาอีกข้างหนึ่งตามไป เขาค่อยๆ ดึงกางเกงขึ้นจากข้อเท้า ผ่านปลีน่อง ต้นขาขาว และผ่านก้นกลมกลึงขึ้นมาจนถึงเอว

จากนั้นจึงรีบผูกเชือกให้กระชับก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน แอบใช้หลังมือเช็ดหยาดเหงื่อที่เกาะพราวหน้าผากทั้งที่เพิ่งอาบน้ำไปเมื่อสักครู่

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่”

นางเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงเครือ รู้สึกได้เลยว่ากางเกงที่เขาเพิ่งสวมให้นางนั้นเปียกแฉะที่เป้าเพราะความใกล้ชิดและกลิ่นกายของเขาที่กำลังเร้ารัญจวนจนทำให้นางเกิดความใคร่กำหนัดขึ้นมาอีกระลอก

นางเผลอกลืนน้ำลายลงคอและแลบลิ้นเลียริมฝีปาก และนั่นทำให้คนตัวโตถึงกับนิ่งอึ้ง มือที่กำลังจะผูกเชือกเสื้อป้ายข้างถึงกับสั่นน้อยๆ

‘ให้ตายเถอะ! เมียของข้าช่างเย้ายวนเหลือเกิน!’

แม้จะอยากจนท่อนเอ็นชี้โด่ขึ้นมาอีกคำรบ แต่รอบนี้เขาสามารถสะกดกลั้นความต้องการเอาไว้ได้ทันท่วงที รีบหันไปหยิบหวีก่อนจะประคองนางให้นั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นจึงค่อยๆ สางผมยาวสลวยจดเอวให้นางอย่างช้าๆ

“ให้ข้าหวีเองเถอะเจ้าค่ะ”

นางเกรงใจและไม่อยากเป็นภาระของชายหนุ่มไปมากกว่านี้จึงยื่นมือปัดป่ายหมายจะคว้าหวีแต่กลับคว้าเข้ากับท่อนแข็งๆ เต็มมือ

อะไร?

คนตัวเล็กถึงกับนิ่วหน้าด้วยความงุนงง เมื่อจับแท่งที่แข็งแต่รู้สึกได้ถึงความนุ่มอุ่น สิ่งนั้นไม่ใช่หวีแล้วมันคืออะไรกัน

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันก่อนจะคลำไปคลำมา ในขณะที่คนตัวโตถึงกับยืนตัวแข็งขบสันกรามเข้าหากันแน่นด้วยความทรมานจนหน่วงไปทั้งหน้าขาอีกระลอก

เจ้าแท่งที่นางกำลังจับอยู่นั้นมันไม่เรียบ แต่มันเหมือนจะมีผิวสัมผัสที่แปลกราวกับประกอบไปด้วยเส้นเลือดที่ปูดโปน หรือว่ามันไม่ใช่สิ่งของแต่คืออวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่ง

ระ...หรือว่า!

ตึก! ตึก! ตึก!

ครานี้เป็นหัวใจของคนตัวโตที่เต้นรัวเร็วเมื่อได้เห็นรอยยิ้มแสนหวานของหลี่ซินเหมย นอกจากนางจะเป็นหญิงงามแล้ว ยังมีรอยยิ้มที่สามารถประทับเข้าไปกลางดวงใจของบุรุษเพศราวกับจับวาง

มือหนายื่นไปจับที่ริมฝีปากของนางเนิ่นนาน อยากจะโน้มลงไปครอบครองเรียวปากที่ยิ้มได้ตราตรึงใจนี้ไว้เพียงผู้เดียว

หวง...

ไม่อยากให้ชายใดได้เห็น!

หึง...

หากใครคิดจะมาแย่งนางกลับคืนไป คงต้องตายกันไปข้าง!

ข้านี่ท่าจะบ้าไปใหญ่แล้ว เพิ่งได้พบนางยังไม่ทันข้ามวัน กลับหลงใหลปักหัวใจลงบนหัวใจของนางจนแทบไม่อาจถอนตัวถอนใจเชียวหรือ

เขาส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะดึงมือออกจากเรียวปากของนางด้วยความเสียดาย จากนั้นจึงค่อยๆ ประคองร่างนางให้นอนลง

“นอนเถอะ ดึกมากแล้ว วันนี้เจ้าเองคงอ่อนเพลียมาก”

“เจ้าค่ะ”

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะซุกกายเข้าหาไออุ่นจากผ้าห่มที่เขาคลี่คลุมให้ จางจ้าวถางไพล่แขนทั้งสองข้างไปทางด้านหลัง ยืนครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะหมุนมองไปรอบๆ ห้องนอนในกระท่อมหลังน้อยอย่างจนปัญญา