ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 21

บทที่ 21 สะสวยดั่งหยก

โต๊ะอาหารภายใต้แสงจันทร์ มีไวน์แดงตั้งตระหง่านอยู่

ทั้งหมดทุกอย่างนั้น มันเหมาะเหม็งมาก เลยทำให้บรรยากาศมันร้อนแรงอย่างลึกซึ้ง

หลินเสว่เอ๋อที่เริ่มเมาก็เอาตัวเข้ามาใกล้พลางซบอกของเฉินตง ไออุ่นที่แอลกอฮอล์นำมานั้น มันทำให้กลิ่นอายความหอมก็มากขึ้นตามไปด้วย

ด้วยระยะที่อยู่ไม่ห่างกัน มันทำให้เฉินตงรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมา

ภายใต้แสงไฟนั้น หลินเสว่เอ๋อที่ใส่ชุดลูกไม้สีดำ มันทำให้ดูสะสวยเกินใคร

เขาอดไม่ได้ที่จะหรี่ดวงตาลง รอยยิ้มบนใบหน้ามันก็เริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ

ตอนที่เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ นั้น จู่ๆ เฉินตงก็เปิดปากพูด： “ฉันกับคุณแค่ร่วมมือกันเท่านั้น”

เรือนร่างของหลินเสว่เอ๋อนั้นสั่นเทา ขนตายาวสวยนั้นก็สั่นไปด้วย ก่อนจะยิ้มแห้งๆ พลางพูด： “ใช่ ก็แค่ร่วมมือกันเท่านั้น”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินตงนั่นหายไป： “ฉันบอกว่า ฉันให้เงิน คุณช่วยฉัน ก็แค่นั้นเอง”

เมื่อพูดจบมือของเขาทั้งสองก็จับเอวบางๆ ของหลินเสว่เอ๋อ ก่อนจะผลักเธอออก ลุกขึ้น จากนั้นก็พูดแผนออกมา พลางหันตัวออกไป

ท่าทีก่อนและหลังที่เปลี่ยนไป ดูเด็ดขาดนั้น ทำให้หลินเสว่เอ๋อรับมือกับความกะทันหันนี้ไม่ทัน ความเมานั้นมันเลยลดลงไปแล้ว

เขาหมายความว่าอย่างไรกันนะ？

มาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงต้องแยกจากกันด้วย？

เธอกลับไม่รู้ ว่าเฉินตงเป็นห่วงแม่ การที่ให้เธอมาห้าล้านก็เพื่อแก้แค้นให้แม่ ไม่ได้มีเป้าหมายอื่นเลย เฉินตงในตอนนั้นเองกลับไม่ได้คิดอะไรเกินไปกว่านั้น

ในสถานการณ์แบบนี้ เฉินตงรู้แล้วว่าหลินเสว่เอ๋อเป็นคนแบบไหน！

เพี๊ยะ！

หลินเสว่เอ๋อปาแก้วไวน์ในมือของเธอลงพื้น และสะบัดผมด้วยความหงุดหงิดใจ

คืนนี้เตรียมการมาตั้งมากมาย สุดท้ายกลับคว้าน้ำเหลวเสียอย่างนั้น

มันทำให้เธอเศร้าใจเป็นอย่างมาก

ติ๊งต่อง！

อ็อดของประตูดังขึ้น

หลินเสว่เอ๋อตะโกนออกไปด้วยความหงุดหงิด： “ใคร？”

“เสว่เอ๋อ ฉันเป็นพี่สาวของหวางเห้า มีเรื่องจะมาหาคุณ” ข้างนอกประตูมีเสียงของหวางหนันหนันดังขึ้น

หลินเสว่เอ๋อขมวดคิ้วเป็นปม ด้วยความอารมณ์ร้อน

แต่ทว่า เธอก็ยังลุกขึ้นไปใส่เสื้อคลุม จากนั้นก็เอาจานชามและแก้วของเฉินตงเข้าไปไว้ที่ห้องครัว เก็บกวาดแก้วที่อยู่ที่พื้น

เปิดไฟขึ้นมา หลังจากที่จัดแจงเสื้อผ้าเสร็จ ก็เปิดประตูให้หวางหนันหนันเข้ามา

เมื่อได้ฟังคำขอร้องของหวางหนันหนัน หลินเสว่เอ๋อก็รู้สึกดีใจมาก เธอกำลังหงุดหงิดใจที่เธอไม่มีแผนในการเข้าถึงเฉินตง แต่ตอนนี้ตระกูลหวางเอาโอกาสมาส่งให้ถึงที่แล้ว

หลินเสว่เอ๋อเลยตอบตกลงโดยไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย

หวางหนันหนันเห็นว่าหลินเสว่เอ๋อตอบตกลง ก็รู้สึกขอบคุณจนอยากจะร้องไห้

หวางเห้าเป็นน้องชายแท้ๆ ของเธอ

พ่อแม่รู้สึกเป็นห่วงเกี่ยวกับงานแต่งงานของหวางเห้าเป็นอย่างมาก

เธอเป็นพี่สาว เลยเอาเงินจากเฉินตงไปช่วยหวางเห้า มันทำให้ในใจของเธอรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย

ระหว่างนั้นมีเรื่องนัดบอดกับหลี่ต้าเป่า แต่เมื่อคิดว่าน้องชายจะได้แต่งงานกับหลินเสว่เอ๋อแล้ว เธอเองก็ไม่สนใจแล้ว

คนบ้านเดียวกัน อย่างไรก็เป็นคนบ้านเดียวกัน

ตอนที่หวางหนันหนันกลับไปถึงบ้าน แล้วเอาเรื่องนี้กลับไปบอกกับพ่อแม่และหวางเห้า

คนบ้านก็ดีใจเป็นอย่างมาก

“เห้อ……เสี่ยวเห้าหาผู้หญิงดีๆ มาได้แล้ว เสว่เอ๋อคนนี้เป็นคนดี คิดถึงพวกเราเป็นอย่างมาก” จางซิ่วจือมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดีใจ

หวางเห้าพยักหน้าอย่างภูมิใจ： “ไม่หรอก แม่ไม่ดูหน่อยเหรอว่าลูกคุณเป็นใคร？”

“ไอเด็กเมื่อวานซืน หลังแต่งงาน ก็ต้องทำดีกับเสว่เอ๋อ เสว่เอ๋อเรียนมาสูง แถมทำงานในธนาคาร ตอนนี้มาหมั้นกับคุณ เงินสินสอดก็ช่วยได้ส่วนหนึ่งแล้ว ผู้หญิงคนนี้ถือเป็นโชคดีของคุณนะ”

จางซิ่วจือสอนหวางเห้าอย่างจริงจัง มุมปากกลับยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว： “แต่ทว่า หลังจากนี้ เรามีสะใภ้อย่างเสว่เอ๋อ ฉันไปไหนมาไหนก็ต้องอวดกับพวกญาติๆ เสียหน่อย”

พูดไป เธอก็คิดขึ้นได้： “แล้วหนันหนัน คุณดูสิว่าหาใครมา？เฉินตงเป็นพวกเกาะพ่อแม่กิน สุดท้ายยังมาหาเรื่องหย่ากับคุณอีก มันทำให้ฉันเสียหน้า”

หวางหนันหนันมีสีหน้านิ่งเฉยไป ก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความมืดมนในจิตใจ

พรุ่งนี้เป็นงานหมั้นของหวางเห้าแล้ว เธอไม่อยากบอกเรื่องที่รู้ทั้งหมดให้พ่อแม่ฟัง แล้วทำให้เขาไม่พอใจ

“ฉันบอกคุณว่า วันมงคลแบบนี้จะมาพูดอะไร？ต้องยินดีกันหน่อย！”

หวางเต๋อเป็นเหมือนคนใหญ่สุดของบ้าน มองจางซิ่วจือ ก่อนจะเริ่มพูดออกมา： “จริงสิ เชิญญาติๆ และเพื่อนๆ มากันหมดแล้วใช่ไหม？ฉันจะไปโทรเชิญก่อนนะ”

“ใช่ๆ ฉันยังต้องโทรไปถามโรงแรมอีก อย่าทำสกปรก เดี๋ยวจะไม่ดีต่อเสว่เอ๋อ” จางซิ่วจือรีบไปทำด้วยความร้อนรน

คืนวันนี้ ความวุ่นวายที่ผ่านมาของตระกูลหวาง กลายเป็นบรรยากาศที่น่ายินดีในวันนี้

แต่ในโรงพยาบาล เฉินตงกำลังดูแลแม่อยู่ข้างเตียง

เมื่อเห็นแม่ที่นอนหลับอยู่ สีหน้าที่กลับมามีสีสันแล้ว ก็กลับซีดเผือดลงอีกครั้ง

เขารู้สึกสงสารขึ้นมา

เขาเช็ดหน้า ก่อนจะมองออกไปทางแสงไปที่สาดส่องทางหน้าต่าง พลางบ่นพึมพำว่า： “ตระกูลหวาง พวกคุณยังดีใจกันอยู่ใช่ไหม？พวกคุณเคยรู้สึกผิดต่อแม่ของฉันบ้างไหมเนี่ย？”