ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1427

ดาร์เรนชะงักอีกครั้งพอได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ จากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมา

“อะไรกัน? วิธีจัดการพวกเราด้วยเหตุผลที่นายว่าก็คือการซื้อของในร้านเราทั้งหมดเนี่ยนะ?”

“นี่จะมาระบายอารมณ์หรือแค่แจกเงินให้พวกเรากันแน่?”

ก่อนหน้านี้ เฟย์ก็คาดหวังกับแผนต่อไปของฮาร์วีย์เช่นกัน พอได้ยินดังนั้นเธอก็อดขำไม่ได้ เธอหันไปมองฮาร์วีย์ด้วยแววตาเหยียดหยาม

“ระบายอารมณ์ด้วยการซื้อของเนี่ยนะ? ตลกนักเหรอ?”

‘ของในร้านขายวัตถุโบราณของตระกูลฟลินน์มีมากมายก็จริง แต่ไม่มีสักชิ้นเลยที่เป็นของโบราณมีค่าอย่างแท้จริง’

‘ต่อให้ฮาร์วีย์สามารถเลือกวัตถุโบราณที่มีค่าจริง ๆ ได้สักสองสามชิ้นจากการใช้การสังเกตอันหลักแหลมของเขา ร้านก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากอยู่ดี’

‘อีกอย่าง การหยิบวัตถุโบราณไปจริง ๆ จะถือเป็นการโฆษณาร้านฟรี ๆ เสียด้วยซ้ำ’

‘ถ้าฮาร์วีย์หยิบของเก่าออกไป อันนั้นก็เป็นปัญหาของเขาแล้วล่ะ’

‘แต่เขายังดูหนุ่มมาก ๆ อยู่เลย เขามีความสามารถด้านการประเมินวัตถุโบราณจริง ๆ เหรอ?’

เฟย์ไม่อยากเชื่อ นักประเมินวัตถุโบราณต้องสั่งสมประสบการณ์มากมายหลายปี คนปกติธรรมดาแยกไม่ออกระหว่างของจำลองคุณภาพสูงกับต่ำด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ให้แยกวัตถุโบราณของจริงกับของปลอมเลย

ฝูงชนมองไปทางฮาร์วีย์ด้วยแววตาดูหมิ่น

พวกเขาคิดว่าฮาร์วีย์กำลังจะใช้กลยุทธ์อะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็จบลงที่เขาวางแผนจะซื้อของในร้านเฉย ๆ เอง

เขาจะไปเอาชนะเฟย์กับดาร์เรนได้ยังไง?

เขาจะหาวัตถุโบราณที่แท้จริงในร้านเจอได้ทุกชิ้นเหรอ?

แม้แต่เชน ไนส์เวลล์ยังอาจจะไม่มั่นใจขนาดนี้เลย

ในทางกลับกัน อาเวลกำลังมองฮาร์วีย์ด้วยแววตาตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

คนอื่นอาจจะไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฮาร์วีย์ แต่อาเวลรู้

ในสายตาของเขา ผู้ชายอย่างฮาร์วีย์สามารถทำได้ทุกอย่าง

ฮาร์วีย์เมินทุกคน เขาเอ่ยเสียงสุขุมกับดาร์เรนว่า “ตอบผมมาทีว่าถ้าคุณขายวัตถุโบราณในร้านแล้ว คุณจะไม่มีสิทธิ์เกี่ยวข้องกับวัตถุโบราณนั้นอีกหลังจากผมซื้อไปเรียบร้อยแล้ว ถูกไหม?”

ดาร์เรนตอบด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง “ตั้งแต่ที่ร้านขายวัตถุโบราณของตระกูลฟลินน์เปิดขึ้นมา พวกเราก็ขายวัตถุโบราณมาโดยตลอด พวกเราจะขายให้ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู”

เฟย์กอดอกแล้วจ้องฮาร์วีย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า “ถ้าคุณช่วยเขาได้จริง ๆ ล่ะก็ ฉันยอมคุกเข่าส่งคุณออกจากร้านเลย!”

เฟย์มองว่าลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ก็แค่ประเมินตัวเองสูงเกินไป เขาแค่พยายามสร้างความพอใจให้กับฝูงชนก็แค่นั้นเอง

ถ้าไม่ใช่ว่าเขามีฐานะเป็นที่ปรึกษารัฐบาลแล้วล่ะก็ เฟย์ไล่เขาออกจากร้านไปตั้งนานแล้ว ก่อนที่เขาจะได้ทันสร้างความอับอายขายขี้หน้าให้ทุกคน

ฮาร์วีย์มองไปรอบ ๆ ตัว สีหน้าของเขาดูจริงจัง เลิกพูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไป จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วไปที่วัตถุบางชิ้น

“นายน้อยไนส์เวลล์ครับ ชิ้นนี้ ชิ้นนี้ แล้วก็ชิ้นนี้ พวกเราจะซื้อทั้งหมดนี่”

“จากนั้นก็ชิ้นนี้ แล้วก็ชิ้นนี้ และชิ้นนี้…”

นอกจากวัตถุโบราณบางอย่างที่ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นของจริงหรือปลอม ฮาร์วีย์ยังให้อาเวลซื้ออัญมณีดิบบางเม็ดด้วย

เงินหนึ่งร้อยสิบห้าล้านถูกใช้ไปในพริบตา

ฝูงชนในร้านต่างก็ตกตะลึง

‘หมอนี่บ้าไปแล้วหรือเปล่า? เขากล้าซื้อของมากขนาดนั้นเชียวเหรอ?!’