ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1444

ดาร์เรน ฟลินน์ยืนขึ้นและปรบมือ

“ทุกคนโปรดเงียบและฟัง!”

“งานประมูลที่ร้านค้าวัตถุโบราณตระกูลฟลินน์จัดขึ้น มีสมบัติหายากที่เปิดให้ประมูลเพียงสามชิ้นเท่านั้นและมีรายการดังต่อไปนี้ คือหนึ่งในผลงานของแจสเปอร์ ฮิกกินส์ เครื่องลายคราม และตราประทับของแม่ทัพ!”

“นายน้อยฟลินน์กล่าวว่าวัตถุโบราณสามชิ้นนี้เป็นสมบัติของทางร้าน หากต้องแยกจากกันพวกมันคงไร้ความหมาย!”

“แล้วถ้าเราประมูลทั้งสามรายการพร้อมกันในคืนนี้ล่ะ?!”

ดาร์เรนพูดด้วยน้ำเสียงที่เถรตรงราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกที่ควร

ด้วยความสัตย์จริง เขากำลังวางแผนที่จะยกสิ่งของเหล่านั้นทุกชิ้นให้ตกไปอยู่ในมือของรอยได้ตามที่เขาต้องการ

"นี่มัน…"

หลายคนตกตะลึงหลังจากได้ยินคำพูดของเขา แต่ไม่นานคนที่ดาร์เรนจัดเตรียมไว้ก็ยืนขึ้นทันที

“ร้านค้าวัตถุโบราณตระกูลฟลินน์เป็นเจ้าบ้านจัดงานประมูลในวันนี้ คุณจะตั้งกฏเช่นนี้ก็ไม่ผิดหรอก!”

“ผมเคยได้ยินเรื่องวัตถุโบราณสามชิ้นนี้มาก่อน พวกมันเป็นสมบัติของร้านวัตถุโบราณตระกูลฟลินน์ คงจะน่าเสียดายมากหากต้องแยกของทั้งสามชิ้นออกจากกัน!”

“มันจะมีค่าก็ต่อเมื่อคุณได้รับทั้งสามรายการนี้!”

“ใครก็ตามที่กระเป๋าหนักมากพอ ก็ควรคว้าทั้งสามอย่างไปพร้อมกัน!”

หลังจากได้ยินฝูงชนพูดไปในทิศทางเดียวกัน รอย การ์ฟิลด์ก็ยิ้มออกมา

เขาเป็นรองตัวแทนของสตาร์ แชโบลในประเทศ H แน่นอนว่าเขาไม่มีเวลาเล่นกับแมลงหวี่แมลงวันตัวอื่นในการประมูลหรอก

ได้ทั้งหมดในคราวเดียวย่อมดีกว่ามาก!

“ไอเดียบรรเจิด!”

ฮาร์วีย์ยกมือเห็นด้วย เขายังนึกหน่ายที่ต้องประมูลสินค้าทีละชิ้นเช่นกัน

การที่พวกเขากำลังประมูลสินค้าทุกชิ้นพร้อมกันเช่นนี้ ทำให้เขาประหยัดเวลาไปได้มาก

หลังจากเห็นสีหน้าของฮาร์วีย์ แมนดี้ก็ถอนหายใจ

“คุณไม่เห็นเหรอ?”

นักลงทุนต่างชาติต้องการที่จะชูสัญญาณของเขาในขณะนี้ แต่แล้วรอยก็ส่งสายตาเย็นชามาที่เขา

นักลงทุนพูดตะกุตะกักในทันที สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว

“ช่างมันเถอะ ผมยอมแพ้!”

นักลงทุนผู้นั้นไม่อาจแม้แต่จะจ้องไปที่รอย ในสายตาของเขา รอยเป็นดั่งสัตว์ป่าที่ดูราวกับเขาสามารถกินคนได้ทั้งเป็น

เหล่าตระกูลและกลุ่มทางการเงินกระเป๋าหนักต่าง ๆ พากันยอมแพ้ หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง

สมบัติหายากทั้งสามชิ้นนั้นล้ำค่า แต่ก็ไม่ควรสร้างความไม่พอใจให้กับสตาร์ แชโบลโดยไม่จำเป็น

ทุกคนรู้ดีว่าสตาร์ แชโบลนั้นโหดเหี้ยมเพียงใด

พวกเขามันไร้ความเมตตา!

“หึ พวกขี้ขลาด!”

รอยมองไปที่ฝูงชนอย่างเย้ยหยัน ต่อหน้าประเทศ J ผู้ยิ่งใหญ่แล้ว พวกเขาก็เป็นเพียงกลุ่มตัวตลกที่ไม่ไม่มีค่าพอให้กล่าวถึง