ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1496

“แกมันดื้อด้าน!”

คาร์ล ควินแลนกังวลมากในขณะนี้

เขาต้องการที่จะยืนขึ้น แต่เขาเหลือบมองไปที่ฮาร์วีย์ ยอร์กก่อน เมื่อเห็นฮาร์วีย์ผงกศีรษะ เขาถึงได้กล้าลุกขึ้นและเตะทริสตันลงไปกับพื้นอีกครั้ง

“คุกเข่าขอโทษซะ!”

ทริสตัน ควินแลนยกมือขึ้นกุมใบหน้าของเขาและตัวสั่น “ผมจะไม่คุกเข่า ผู้ชายควรมีศักดิ์ศรี ไม่ควรคุกเข่า…”

เพี๊ยะ!

คาร์ลตบเขาอีกครั้ง

“ฉันบอกให้แกคุกเข่า แต่แกไม่ทำ!”

เพี๊ยะ!

“บอกให้แกยอมรับผิด แกก็ไม่ทำ!”

เพี๊ยะ!

“ลูกผู้ชายไม่ควรคุกเข่าง่าย ๆ เหรอ?!”

เพี๊ยะ!

“วันนี้ฉันจะหักขาแกทิ้งแล้วจะทำขาข้างใหม่ให้แกด้วยทองคำ!”

"ลูกพี่ลูกน้อง!"

ทริสตันกุมหน้าของเขาและเซไปข้างหลัง เขาคำรามด้วยความเศร้าโศกและความขุ่นเคือง "พอแล้ว!”

"พอสักที!

“ไอ้ส*รเลวนี่มันทำอะไรได้? ทำไมนายถึงกลัวเขามากขนาดนี้”

“เขาเป็นใครกันแน่?!”

“เขาก็แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน!”

“การที่นายกลัวเขาไม่ได้หมายความว่าฉันต้องก็กลัวเขาเหมือนนาย!”

“ฉันมีตระกูลบราฟฟ์ ตระกูลควินแลนแห่งจอร์เจีย ตระกูลิเบเกอร์แห่งซานฟรานซิสโก และหลงเหมินหนุนหลังฉัน ฉันจะเหยียบย่ำเขาจนตายได้ในเวลาไม่กี่นาที ทำไมฉันต้องคุกเข่าขอโทษเขาด้วย!”

ทริสตันไม่เข้าใจ คาร์ลคือนายน้อยผู้ชั่วร้ายแห่งยุค!

แต่ทำไมเขาถึงกลัวฮาร์วีย์นัก

นี่เป็นความอัปยศอดสูของตระกูลควินแลนแห่งจอร์เจียอย่างที่สุด!

ในตอนนี้ฮิวจ์ เบเกอร์ดูแคลนคาร์ล ตระกูลควินแลนแห่งจอร์เจียแล้วไงล่ะ? เขายอมคุกเข่าให้ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเชียวนะ!

ทว่าตอนนี้ ทริสตันไม่เพียงแต่ไม่ยินดีรับฟังเท่านั้น แต่เขายังดูเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจอีกด้วย เขากำลังรนหาที่ตายอย่างแท้จริง!

“แก แก แก แก แก…”

คาร์ลแนะนำทริสตันด้วยอาการตัวสั่นและพูดว่า “ไอ้ส*รเลวเอ๊ย ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะอยู่หรือตาย!”

ทริสตันกุมใบหน้าที่บวมเปล่งของเขาและตะโกนว่า “ใครอยากให้นายสนล่ะ?”

“ตั้งแต่ตอนที่นายตีฉัน ทำให้ฉันอับอาย สำหรับฉันนายก็ไม่ต่างอะไรกับตายไปแล้ว!”

“ฉันขอให้นายมาที่นี่เพื่อช่วยฉัน ไม่ใช่มาทำให้ฉันอาย!”

ใบหน้าของทริสตันเป็นสีแดง วันนี้เขาอับอายจริง ๆ เขาอาจจะกลายเป็นตัวตลกของวงการในอนาคต

เขาชี้ไปที่ฮาร์วีย์และตะโกนว่า “ไอ้ยอร์ก ฉันไม่กลัวแกหรอก เดี๋ยวแกก็กำลังจะถึงวาระในไม่ช้า!”

“ฉันจะบอกแกให้เอาบุญว่าพ่อบุญธรรมของนายน้อยเบเกอร์ เป็นหัวหน้าสาขาของหลงเหมินแห่งมอร์ดู เขากำลังจะมาเร็ว ๆ นี้!”

“ฉันอยากจะเห็นว่าคุณน่าทึ่งแค่ไหน!”

“เก่งแค่ไหนก็ต้องคุกเข่าต่อหน้าเขา!”

"ตั้งตารอได้เลย แกได้คุกเข่าแน่!”