ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 15

แมนดี้ที่รู้สึกแปลก ๆ ในตอนแรกรู้สึกถึงความอบอุ่นในใจในขณะนี้ ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้เกิดขึ้นในใจของเธอ

เธอมีความรู้สึกว่าเมื่อวานนี้ดอนส่งดอกกุหลาบให้เธอ และตอนนี้ดอนยอมรับมันเธอคิดถูกจริงๆ

เธอไม่เคยคิดว่าดอนจะทำตามที่พูด เขาเพิ่งพูดถึงดอกกุหลาบจากปรากเมื่อเช้าวานนี้ จากนั้นดอกกุหลาบก็ถูกส่งไปให้เธอในช่วงบ่ายและยังมีหัวใจแห่งปรากอยู่ด้วย

สิ่งนี้มันไม่สามารถหาได้ง่ายๆ อย่างนั้นเขาคงวางแผนเรื่องนี้กับเธอมานานแล้วใช่ไหม?

แม้ว่าแมนดี้จะรู้ดีว่าเธอไม่สามารถตกลงแต่งงานครั้งนี้ได้เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว แต่เธอก็ยังคงหวั่นไหวและอาย

“เฮ้ พวกคุณเห็นหรือยัง? ท่าทางของฮาร์วี่ย์ช่างน่าตลกสิ้นดี! เขาดูตกใจมาก! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

แซ็คยืนขึ้นชี้ไปยังฮาร์วี่ย์และหัวเราะออกมา

หลายคนหันไปมองท่าทางของฮาร์วีย์หลังจากได้ยินแซ็คพูดออกมา

ใบหน้าของฮาร์วี่ย์ในตอนนี้ดูเคร่งครึมมาก ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นใด แต่เป็นเพราะดอนช่างไร้ยางอายเกินไป เขาแสร้งว่าเป็นผู้ส่งและทำทุกอย่างด้วยความพยายามของเขา เขาไม่กลัวว่ามันจะถูกเปิดเผยความจริงเลยหรือ?

"มิสเตอร์แซนเดอร์ดูท่าทางของลูกเขยของเราสิ เขาดูเหมือนอยากจะต่อยคุณอย่างไรอย่างนั้นเลยนะ” แซ็คยังคงพูดต่อ

“เขากล้างั้นเหรอ? เขาเป็นคนขี้ขลาด ฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้าแตะต้องมิสเตอร์แซนเดอร์เลยด้วยซ้ำ ใช่ไหม? ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“เขาไม่สมที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของมิสเตอร์แซนเดอร์เลย หรือถ้าเขากล้าทำละก็ เราจะซ้อมตีเขาให้ตาย!”

"ทำไม? นายไม่กล้าที่จะพูดงั้นเหรอ? คุณกลัวใช่ไหม?" แซ็คหัวเราะ “ฮาร์วี่ย์ นายมันไอ้คนขี้แพ้ คืนนี้เขามาหาเมียนายนะแล้วนายไม่แม้แต่จะพูดอะไรออกมาเลยงั้นหรือ นายแพ้แล้วงั้นเหรอ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทุกคนรอบข้างหัวเราะเยาะเขาอย่างมีความสุขทันทีที่เขาพูดจบ

ใบหน้าของแมนดี้หม่นหมองลง เธอยังคงเป็นภรรยาเพียงในนามของฮาร์วี่ย์ ถ้าฮาร์วี่ย์ถูกทำให้อับอาย เธอก็ไม่ดีไปกว่าเขามากนัก ถ้าเธอรู้ว่าคืนนี้จะเป็นแบบนี้เธอคงไม่พาเขามาที่นี่

ลิเลียนที่อยู่ด้านข้างจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์อย่างไม่สบอารมณ์ "ทำไม? แกยังโกรธอยู่งั้นเหรอ? ถ้าแกกล้าก่อปัญหาในคืนนี้เราจะได้เห็นดีกัน!”

“ฮาร์วี่ย์ ทำไมแกกลัวแม่ยายงั้นเหรอ? แกไม่กล้าที่จะพูดสักคำเลยงั้นสิ? เอาเถอะพูดความในใจของแกออกมา แกคิดยังไงกับเรื่องที่มิสเตอร์แซนเดอร์สู่ขอแมนดี้แต่งงานละ? พูดสิ่งที่อยู่ในใจแกออกมาซะ!”

แซ็คไม่ต้องการปล่อยฮาร์วี่ย์ไป เขาแค่อยากทำให้ฮาร์วี่ย์ดูตลกและอับอาย แซ็คสนุกกับมันไม่น้อยเลยทีเดียว

ฮาร์วี่ย์มองไปที่แซ็คหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา จากนั้นเขาก็พูดอย่างช้า ๆ “โอเค ถ้าคุณต้องการให้ผมพูด ผมก็จะพูด ผมจะพูดถึงเรื่องอื่น ๆ ในภายหลัง แต่ผมอยากจะบอกว่าเป็นผมเองที่ส่งหัวใจแห่งปรากให้แมนดี้ ผมไม่ยอมให้ใครมาแอบอ้างมันเด็ดขาด"

ทั้งคฤหาสน์อยู่ในความเงียบทันที ทุกคนจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์ด้วยความไม่เชื่อราวกับว่าพวกเขาเห็นผี

“ ฮ่าฮ่าฮ่า…”

หลังจากนั้นไม่นานก็มีใครบางคนเริ่มหัวเราะ จากนั้นทุกคนก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างขบขันกับเรื่องที่ได้ยิน

“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กคนนี้ตลกมาก เขาบอกว่าเขาเป็นคนที่ซื้อหัวใจแห่งปรากงั้นเหรอ เขารู้ไหมว่าสิ่งนั้นมีมูลสูงแค่ไหน?”

“หลายคนบอกว่าเขาโง่ แต่ฉันไม่เชื่อ ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว เด็กคนนี้คงถูกหมูหมูเตะหัวมาแน่นอน!”

"โอ้วพระเจ้า! นายช่างไร้ยางอาย! นายกล้าพูดได้ยังไงว่าเป็นนาย ในเมื่อมิสเตอร์แซนเดอร์เป็นคนส่งมา…”

ท่ามกลางผู้คนมากมายมีเพียงตาของดอนที่กระตุกขึ้น เขาตอบกลับอย่างรวดเร็วและยิ้มข้นมาอย่างรู้สึกสนุกสนานกับมันทันที

แซ็คกำลังทุบโต๊ะ หัวเราะชอบใจเอนหลังไปมา เขาหัวเราะและชี้ไปที่ฮาร์วี่ย์ “ ฮาร์วี่ย์ นายอวดอ้างได้เก่งมาก บอกหน่อยเถอะว่าแกหงุดหงิดมิสเตอร์ดอนจนสมองทำงานผิดปกติไปหรือเปล่า? แกคิดว่าจะมีคนเชื่อแกไหม? เอาละ แม้ว่าฉันจะไม่เต็มใจเชื่อแก งั้นแกก็ต้องบอกฉันมาสิว่าแกได้มาจากไหน"

“ผมสั่งให้คนไปซื้อมา” ฮาร์วี่ย์พูดอย่างใจเย็น เขาขอให้คนตระกูลยอร์กส่งสิ่งนี้ไปให้

“แกสั่งให้คนซื้อมางั้นเหรอ” แซ็คพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ จากนั้นเขาก็พูดว่า "งั้นบอกฉันมา แกจ่ายไปเท่าไหร่"

"ฟรี มีคนให้ผมเพราะพวกเขาต้องการให้ผมช่วยเขาจัดการเรื่องบางเรื่อง” ฮาร์วี่ย์พูดออกมา

“มีคนขอความช่วยเหลือจากแกและมอบมันให้แกงั้นเหรอ” แซ็คเพิ่งตั้งสติได้และตอนนี้เขาเริ่มหัวเราะอีกครั้ง

ฮ่า ๆ ๆ ทุกคนต่างหัวเราะออกมาอีกครั้ง!

ฮาร์วี่ย์คนนี้ช่างตลกจริง ๆ !

‘มีคนขอความช่วยเหลือจากเขาและมอบมันให้เขางั้นหรอ? เขาไม่เคยมองตัวเองในกระจกเลยสินะ ใครจะขอความช่วยเหลือจากคนที่โง่เง่าแบบเขากัน? ดูสารรูปเขาสิเขาทำอะไรได้บ้าง? ’

“บอกฉันสิ ว่าพวกเขาขอให้แกทำอะไร” แซ็คยังคงพูดด้วยท่าทางเยาะเย้ย

“เขาอยากให้ผมช่วยลงทุน” ฮาร์วี่ย์พูดตอบ “ให้กับ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์”

“โอเค ดี ดี ดูท่าทางเขาสิ เขาอาจจะคิดว่าตัวเองยอดเยี่ยมมากงั้นสิ…”

"พอได้แล้ว!" ผู้อาวุโสซิมเมอร์ขมวดคิ้วมุ่น เขามองไปที่ฮาร์วี่ย์อย่างเย็นชา “ฮาร์วี่ย์ นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาพูดอะไรที่นี่ แกคิดว่าแกเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ? ออกไปจากที่นี่ซะ!"

“ใช่ ออกไปจากที่นี่ซะ! อย่าทำเรื่องเสียหน้าที่นี่!”

“แกกำลังทำลายภาพลักษณ์และชื่อเสียงของตระกูลซิมเมอร์!”

ดอนยิ้มอย่างสะใจ เขาโบกมือให้ทุกคนหยุด จากนั้นเขาก็พูดว่า “ไอ้ขี้แพ้ วันนี้ฉันจะไม่รังแกแกหรอกนะ ฉันจะให้โอกาสแก... ”

“ถ้าแกสามารถบอกได้ว่าประธานคนใหม่ของบริษัทของเราคือใคร ฉันจะขอโทษแก! แต่…ถ้าแกบอกไม่ได้ละก็ วันนี้แกได้คลานออกจากประตูนี้แน่!”

ดอนจินตนาการได้เลยว่าฮาร์วี่ย์จะต้องคลานออกจากประตู หลังจากที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ ประธานคนใหม่เพิ่งจะเข้ามาบริหารบริษัทวันนี้และเขาก็ยังดูลึกลับมาก เขาเองก็ยังไม่ทราบชื่อของประธานคนใหม่เลยด้วยซ้ำ ฮาร์วี่ย์จะรู้ได้อย่างไร?

"มิสเตอร์แซนเดอร์คุณช่างมีเมตตา คุณให้โอกาสเขา ขอบคุณที่แสดงความเคารพต่อตระกูลซิมเมอร์ของเรา!”

“ฮาร์วี่ย์ อย่าทำตัวไร้ยางอาย รีบขอโทษมิสเตอร์แซนเดอร์ซะ!”

“ฮาร์วี่ย์ แกคิดว่าแกเป็นใคร!” ลิเลียนยืนขึ้นชี้ไปที่เขาและสาปแช่ง “ใครอนุญาตให้แกมาทำอะไร้ตามอำเภอใจที่นี้งั้นเหรอ? แกคิดว่าแกกำลังบินสูงเหนือคนอื่นหรือไง? แกกล้าชี้นิ้วที่นี่ได้อย่างไร? ออกไปเดี๋ยวนี้!"

ฮ่าฮ่าฮ่า!

คนรอบ ๆ ตัวเขาต่างพากันหัวเราะ แม้แต่แม่ยายก็ยังไม่ไว้หน้าเขา ลูกเขยแบบนี้ตายซะยังดีกว่า

หากเป็นในอดีตฮาร์วี่ย์คงจะขอโทษอย่างเชื่อฟัง

แต่ในตอนนี้ มุมปากของฮาร์วี่ย์ยกสูงขึ้น เขาจ้องมองลิเลียนอย่างเย็นชา

แมนดี้คิดว่ามันแปลก ๆ ไป เธออยู่กับฮาร์วี่ย์เป็นเวลาสามปี เขาอ่อนแอมาตลอด เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอรู้สึกไม่คุ้นเคยกับฮาร์วี่ย์ในตอนนี้

ฮาร์วี่ย์ลุกขึ้นยืนช้า ๆ และมองไปรอบ ๆ ใบหน้าที่น่าเกลียดเหล่านั้นทำให้เขาทนไม่ได้

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณทุกคนไม่อยากรู้เหรอว่าประธานคนใหม่ของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์คือใคร?”

"โอเค! วันนี้ผมจะบอกพวกคุณเอง!”