ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1604

ชวิ้ง!

เป็นวิชาเคนโดของประเทศหมู่เกาะอีกครั้ง!

ไคโตะไม่ได้พุ่งโจมตีไปข้างหน้า แต่กลับหมุนวนเป็นวงกลมรอบตัวแทน

ทันใดนั้นรัศมีอันเป็นประกายก็ล้อมรอบร่างของเขา

ปัง!

พวกสาวกไม่สามารถทานทนต่อการโจมตีของเขาได้ พวกเขาล้วนกระเด็นออกไป เลือดกระฉูดออกจากอกของพวกเขา

ผู้ชายคนนี้ทรงพลัง!

ทรงพลังเกินไป!

ไคโตะที่ถือดาบสั้นนั้นแข็งแกร่งกว่าตอนที่ถือดาบยาวถึงสามเท่า!

การฟาดฟันเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะฆ่าคนได้สองโหล!

ไคโตะเดินไปข้างหน้า เขาฟันทุกคนที่ขวางทางเขา ในชั่วพริบตา สาวกมากกว่าห้าสิบคนก็นอนสิ้นสติอยู่บนพื้น สาวกที่ปกป้องซามูเอลกำลังลดจำนวนลงอย่างช้า ๆ

พวกระดับสูงของหลงเหมิน และผู้ยิ่งใหญ่จากโลกใต้ดินคอแห้งผากเมื่อเห็นภาพที่น่าสะพรึงกลัว

'เขาแข็งแกร่งมาก!'

'นักดาบประเทศหมู่เกาะคนนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!'

ด้วยท่วงท่าของนักฆ่าที่ดูดุดัน จึงไม่มีใครสามารถต้านทานมันได้

ไทสันกดดาบของเขา ดวงตากระตุกอย่างรุนแรง

เขาถามตัวเองว่าเขาจะต่อกรกับไคโตะได้นานแค่ไหน แต่เพราะฮาร์วีย์ไม่ได้ออกคำสั่ง เขาจึงไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า

ทันใดนั้นถ้วยชาในมือของฮาร์วีย์ก็กระเด็นออกไปทาง ไคโตะ

แกร๊ง!

ไคโตะเฉือนถ้วยชาด้วยใบมีด และผ่าครึ่งถ้วยชานั้นออกทันที

แต่รัศมีแสนแข็งแกร่งของเขากลับสลายไป รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวที่เคยปกคลุมไปไปทั่วได้หายไปราวกับลูกโป่งที่แตกออก

ดวงตาของไคโตะกระตุกเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

ซามูเอลที่สงบและเยือกเย็นตามปกติขมวดคิ้วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจ้องไปที่ไคโตะ

“คุณหมายความว่าใบอนุญาตจัดตั้งศูนย์ฝึกเคนโดของคุณ เป็นฝีมือของจอชงั้นเหรอ?”

"ถูกต้อง! คุณจอชรู้ว่าฝีมือเพลงดาบจากประเทศของฉันจะเจริญรุ่งเรืองในประเทศ H อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงเปิดทางให้ฉันและช่วยให้ฉันได้รับใบอนุญาตนั่นมา”

ไคโตะหัวเราะอีกครั้ง

“เราจากประเทศหมู่เกาะจะตอบแทนบุญคุณคนที่เอื้อเฟื้อต่อเราเสมอ บุญคุณต้องทดแทน!”

ซามูเอลถอนหายใจอย่างโศกเศร้า

ช่างเป็นเรื่องน่าอายของวงศ์ตระกูลเสียจริง ๆ ผมขอโทษจริง ๆ ที่คุณต้องมาเจอเรื่องนี้ ซีอีโอยอร์ก”

“วันนี้ผมจะลงมือเอง ถือว่าเป็นคำชี้แจงที่สมเหตุสมผลแก่คุณด้วย คุณคิดว่าดีไหม?"

"ทำตามที่คุณต้องการได้เลย"

ฮาร์วีย์ตอบผ่าน ๆ เขาอยากดูว่าซามูเอลจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร

ซามูเอลพยักหน้าห้วน ๆ จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและจ้องมองไปที่ไคโตะซึ่งยืนอยู่กลางลานอย่างไม่แยแส