ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1616

ฮาร์วีย์ ยอร์กตกตะลึงขณะมองดูสถานที่นี้

นี่คือร้านอาหารที่มีชื่อเสียงในปากอ่าวของมอร์ดู ว่ากันว่าร้านนี้มีประวัติยาวนานกว่าร้อยปี

สถานที่นี้มีคุณภาพและมีระดับ มันมีบรรยากาศระดับไฮเอนด์ ซึ่งหรูหราและทันสมัย

การรับประทานอาหารในสถานที่ดังกล่าว อาหารสักจานอาจมีราคาหลายร้อยดอลลาร์ หากต้องการจองห้องจะต้องมีจ่ายอย่างน้อยสองพันสามร้อยเหรียญเลยทีเดียว

ราคาดูเหมือนจะไม่น่ากลัว แต่คนจากชนชั้นแรงงานธรรมดา ๆ ไม่อาจใช้จ่ายในสถานที่ดังกล่าวได้

เคลลี่ไปได้สวยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และถือว่าเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จแล้ว

สำหรับจูน ลี ภรรยาของเขาก็มีข่าวลือว่าเธอเปิดเฟรนไชน์ร้านเสริมสวย และธุรกิจก็ไปได้ดี รายได้ปีละหลายแสนเหรียญได้อย่างไม่ยากเย็น

ตระกูลเช่นพวกเขาเรียกได้ว่าอยู่ในวงชนชั้นสูงแห่งมอร์ดูเลยทีเดียว แต่พวกเขาสูงส่งเกินมาจะมารับประทานอะไรในที่แห่งนี้แล้ว

“น้องยอร์ก กรุณาเข้าไป!”

เจเรมี่ มาโลนรู้แล้วว่าญาติที่ดูน่าสงสารคนนี้เป็นคนโหดเหี้ยม เขารู้สึกว่าเขาสูงส่งชนิดที่ไม่มีใครเทียบได้ เขาไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับฮาร์วีย์ เขาจึงนำฮาร์วีย์เข้าสู่อาคารแห่งสันติภาพด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“คุณนายมาโลนและคนอื่น ๆ มารออยู่ก่อนแล้ว นอกจากนี้ยังมีเพื่อนอีกสองสามคนที่เป็นคนใหญ่คนโตในแวดวงชนชั้นสูง!”

“ซีอีโอมาโลนและคุณหนูมาโลนก็ใกล้จะมาถึงแล้ว!”

“ซีอีโอมาโลนเพิ่งสั่งให้พาคุณมาทานอาหารเย็นก่อน แล้วเราจะกลับบ้านกันในภายหลัง”

เจเรมี่พูดด้วยความเคารพว่า “น้องยอร์ก คุณเข้าไปได้เลย ผมเป็นแค่คนขับรถ ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งย่ามข้างใน”

เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจให้ฮาร์วีย์หลงทาง ดังนั้นเขาจึงจงใจไม่นำทาง

ฮาร์วีย์เห็นแผนของเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่หันหลังและเข้าไปในอาคารแห่งสันติภาพ

คนไม่สำคัญอย่างเขา หากไม่รู้จักทำตัวให้ดี แต่คิดที่จะสร้างปัญหาให้เขา ฮาร์วีย์ก็ไม่รังเกียจที่จะมอบบทเรียนที่เขาจะไม่มีวันลืมให้

จูนรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นเธอก็พูดอย่างเคอะเขินว่า “ฮาร์วีย์ ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?”

ฮาร์วีย์ผงะไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ลุงมาโลนขอให้เจเรมี่ส่งผมมาที่นี่ เขาขอให้ผมอยู่ทานข้าวด้วยที่นี่ก่อนกลับบ้าน”

“แย่ละ! นี่เป็นการชุมนุมที่เด็กบ้านนอกจะเข้าร่วมได้งั้นเหรอ?”

“มาโลนไม่ใช้สมองคิดหน่อยรึไง?!”

จูนโกรธมาก

จากนั้นเธอก็กระซิบว่า “ฮาร์วีย์ นี่เป็นงานชุมนุมที่สำคัญมาก ผู้คนที่นี่ล้วนร่ำรวยและมีเกียรติ ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอหรอก!”

“อืม นี่เงิน 23 ดอลลาร์ ออกไปหาอะไรกินข้างนอกเถอะ อย่ามากวนเรา!”

จูนหยิบเงินในกระเป๋าออกมาขณะพูดและยัดใส่มือฮาร์วีย์ราวกับว่าเธอกำลังให้เงินขอทาน