ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1659

ผู้ที่ไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

สาว ๆ เหล่านี้จ้องมองด้วยสายตารังเกียจอย่างที่สุด พวกเธอดูแคลนฮาร์วีย์จนสุดหัวใจ สำหรับพวกเธอแล้ว ฮาร์วีย์เป็นพวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเท่านั้น

"แกมันสารเลว! กล้าดียังไงมายั่วโมโหไอเดน บาวเออร์? แกไม่รู้เหรอว่า…”

ไอเดนเต็มไปด้วยความโกรธและก้าวไปข้างหน้าอย่างเกรี้ยวกราดเพื่อมาเผชิญหน้ากับฮาร์วีย์อย่างใกล้ชิด

วินาทีต่อมา ทั้งสองสบตากัน

ในเสี้ยววินาทีที่เขาได้เห็นใบหน้าของฮาร์วีย์ ไอเดน บาวเออร์ผู้เย่อหยิ่งอย่างที่สุดตกอยู่ในภวังค์แห่งความหวาดกลัว

จิตใจของเขาว่างเปล่าลงราวกับถูกฟ้าผ่าในช่วงเวลาสั้น ๆ

เขาไม่เคยคิดว่าเจ้านายใหม่ของเขาคือไอ้บ้านนอกที่ทุกคนพูดถึง

“คุณ…ยอร์ก…”

ร่างของไอเดนเดินโซเซไปพร้อมกับสองเท้าของเขา สัญชาตญาณทำให้เขาอยากจะคุกเข่าลง

แต่เนื่องจากขาซ้ายของเขาถูกใส่เฝือกเอาไว้ เขาจึงทำไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเฝือก เขาคงลงไปกองกับพื้นในไม่กี่วินาที

“นายน้อยบาวเออร์! เขานั่นแหละ! ฮาร์วีย์ ยอร์ก!”

ทิโมธีหันหน้าไปชี้ที่ฮาร์วีย์

“เขาไม่เพียงแต่เตะและตบผม แต่เขายังเอาอิฐทุบหัวผมด้วย!”

“และเขายังเรียกคุณว่าหมาจรจัดต่อหน้าทุกคนอีก!”

ทิโมธียุ่งจดจ่ออยู่กับกาีจ้องมองฮาร์วีย์อย่างอาฆาต ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าอันแสนหวาดกลัวของไอเดน

ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็นว่า “ก็จริงนี่ ไอเดนก็แค่หมาตัวหนึ่ง และผมก็เป็นเจ้าของมัน”

“มาสิ เห่าให้ผมฟังหน่อย”

สีหน้าของทุกคนดูแย่ลงเพราะไม่เชื่อในคำพูดของฮาร์วีย์

ทิโมธีหัวเราะอย่างเย็นชา ฮาร์วีย์เป็นคนปัญญานิ่มสินะ! เขาถึงไม่รู้ว่าการยั่วโมโหไอเดนภายใต้สถานการณ์เหล่านั้นก็ไม่ต่างไปจากการเปิดประตูนรก

“ฮาร์วีย์ ยอร์ก ฉันคิดว่าแกต่างหาก ที่เป็นฝ่ายที่ควรคุกเข่าและเห่าเหมือนหมา!”

“ถ้าแกยอมทำ แกก็อาจยังมีโอกาสรอด!”

“หรือแกจะรอจนกว่าไอเดนจะโกรธ?!”

ทิโมธีท้าทายฮาร์วีย์

ในทางกลับกัน ไอเดนคิดเพียงอยากจะบีบคอทิโมธีให้ตาย

หากเป็นไอ้บ้านนอกที่ไหนก็ไม่รู้ก็คงไม่เป็นอะไรหรอก แต่นี่ทิโมธีกลับมาหาเรื่องเจ้านายคนใหม่ของไอเดนเสียอย่างนั้น! ไม่เพียงแค่นั้น เขายังเรียกไอเดนมาที่นี่ด้วย!

เจ้านายใหม่ของเขากำชับเขามาเป็นพิเศษให้จัดการกับตระกูลสมิธและสาขาหลงเหมินของมอร์ดู แต่เขากลับออกมารังแกผู้คนที่นี่เสียอย่างนั้น...

ขณะที่เขาครุ่นคิดถึงหลุมศพที่เขาขุดขึ้นเอง ไอเดนก็อยากจะร้องไห้ น่าเสียดายที่น้ำตาของเขาเหือดแห้งไปนานแล้ว

“คุณหูหนวกรึไง?”

ฮาร์วีย์กอดอก

“ไม่ได้ยินที่ผมพูดรึไง?”

ฮาร์วีย์ไม่เกรงใจเอเดน เห็นได้ชัดว่าสัตว์เลี้ยงใหม่ตัวนี้ยังไม่ได้เรียนรู้บทเรียนของมันเลย และยังเตร็ดเตร่ออกมาเที่ยวข่มขวัญชาวบ้านไปทั่วอีก

หากเหยื่อไม่ใช่ฮาร์วีย์ ไอเดนคงจะบดขยี้ผู้บริสุทธิ์ผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างไร้ความปราณีในวันนี้อย่างแน่นอน

เอเดนกลับมามีสติอีกครั้ง เขากระแทกเข่าลงกับพื้นแม้จะเจ็บปวดที่ขา

จากนั้นเขาก็ยกมือทั้งสองข้างแลบลิ้นออกมา

“โฮ่ง! โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!”