ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1705

บิ๊กฟลายไม่คิดว่าไพ่ตายของเขา ซึ่งเป็นนักสู้ที่เก่งกาจที่เขาพามาในคืนนี้ จะไม่มีประโยชน์อะไรเลยเมื่อเจอกับชายหนุ่มคนนี้

ทักษะของเขาน่ากลัวมาก!

น้อยครั้งนักที่บิ๊กฟลายจะได้เห็นชายผู้มีความสามารถเช่นนี้ แม้จะอยู่บนถนนของมอร์ดูมานานหลายปีแล้วก็ตาม

อย่างไรก็ตาม เขาเป็นหนึ่งในหัวหน้าใหญ่ของท้องถนน หลังจากที่พ่ายแพ้แล้วเขาจึงไม่ได้คิดที่จะระดมใครมาเพิ่ม

เขารู้ดีว่าในขณะนี้คนของเขาไม่สามารถเอาชนะฮาร์วีย์ได้อยู่แล้ว

เว้นแต่ว่าเขาจะโทรขอความช่วยเหลือจากเดนเซล วอชิงตันหรือลูคัส ฌอง

อย่างไรก็ตาม เขาจะต้องอับอายอย่างยิ่งหากเขาขอให้คนใหญ่คนโตสองคนนั้นช่วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น บิ๊กฟลายก็ระงับความโกรธของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ผมจะทำเป็นไม่รู้เห็นเรื่องของคืนนี้ แต่ผมรับรองไว้เลยว่าเราจะได้เจอกันอีกแน่”

ฮาร์วีย์ไม่สนใจเรื่องนั้นแต่อย่างใด “ขอโทษผมและให้การรตัดสินที่น่าพึงพอใจกับผมก่อน”

“ผมขอโทษครับ คืนนี้ผมสะเพร่าเอง!”

เมื่อพูดจบบิ๊กฟลายก็เริ่มตัดนิ้วหัวแม่มือของเลนนี่ ไบรอัน และทามาราด้วยตัวของเขาเอง

นิ้วที่ขาดสามนิ้วถูกวางลงตรงหน้าฮาร์วีย์ บิ๊กฟลายโค้งคำนับด้วยความเคารพและกล่าวด้วยความเคารพว่า “พอใจไหมครับ?”

ฮาร์วีย์ยิ้ม “ถ้าคุณไม่พอใจอะไรผม คุณมาหาผมได้ทุกเมื่อนะ

“ผมเชื่อว่าคนอย่างคุณคงจะหาผมเจอได้ไม่ยาก

“แต่ถ้าคุณมา คุณต้องเตรียมพร้อมที่จะพ่ายแพ้ด้วยนะ เพราะครั้งต่อไปผมจะไม่เมตตาใครทั้งนั้น!”

พูดอีกนัยนึงก็คือ นิ้วของพวกเขาไร้ประโยชน์

เมื่อคืนเดนเซลไม่อยู่และเพิ่งจะกลับมาเมื่อเช้านี้ ไบรอันต้องการให้เดนเซลช่วยยึดถิ่นของเขาคืนมา

เมื่อลงไปชั้นที่สามของชั้นใต้ดินของพาราเมาท์ ทั้งสองก็เห็นชายที่ดูอายุไม่เกิน 30 ปีที่กำลังเล่นกีฬาฉวัดเฉวียน เขาถือคันธนูและลูกศรและกำลังจะยิงธนู

ภายในห้องมีนกจำนวนมากบินไปมา

ทุกครั้งที่ชายคนนั้นยิงธนู นกจะตกลงกับพื้น ธนูของเขาแทบไม่เคยพลาดเป้าเลย

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว…!

ฝนลูกธนูโบยบินออกไปและนกทุกตัวในห้องก็ตกลงพื้น สิ่งที่ตามมาคือกลิ่นเหม็นเน่าของเลือด ซึ่งทำให้ไบรอันและทามาราแทบจะอาเจียน