ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1718

หลังจากการค้นพบนั้น เดนเซลก็ได้หารือกับไบรอันและผู้ติดตามของเขาเกี่ยวกับวิธีจัดการกับฮาร์วีย์

ในขณะเดียวกัน ผู้หญิงในชุดทำงานก็หยุดฮาร์วีย์ขณะที่เขากำลังจะออกจากบ้านของเขาที่แฟรเกรินท์ ฮิลล์ วิลล่า เธอกล่าวอย่างสุภาพว่า “คุณยอร์ก คุณวอล์คเกอร์ต้องการพบคุณค่ะ”

เธออายุประมาณสามสิบปี แต่งหน้าสวยสง่าและรูปร่างผอมเพรียว ถึงอย่างนั้นเธอมีออร่าที่ค่อนข้างดุร้าย

“คุณวอล์คเกอร์บอกว่าเขาต้องการคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

“เขาหวังว่าคุณจะหาเวลาไปพบเขาได้บ้างนะคะ

“เมื่อวานงั้นเหรอ?”

ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องที่บูโดกันของหลงเหมินใช่ไหม?

“ผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากจะยืนดูตลอดเวลา ผมเกี่ยวอะไรด้วยเหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นตอบอย่างใจเย็นว่า “ไปเถอะค่ะคุณยอร์ก คุณวอล์คเกอร์ขอพบคุณด้วยตัวของเขาเอง คุยกับฉันไม่มีประโยชน์อะไรของค่ะ”

ฮาร์วีย์ครุ่นคิดเรื่องนี้แล้วจึงตัดสินใจที่จะเดินตามผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในรถโตโยต้า อัลฟาร์ด

รถแล่นไปบนถนนอย่างราบรื่นและไม่นานก็ไปถึงที่บูโดกันของหลงเหมิน

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้พาฮาร์วีย์ไปที่ทางเข้า แต่เธอเดินไปที่สวนหลังบ้านของบูโดกันแทน

สนามหลังบ้านคงจะได้รับการปรับปรุงใหม่ มันมีการผสมผสานระหว่างสถาปัตยกรรมคลาสสิกและสมัยใหม่

ฮาร์วีย์เข้าไปในห้องทำงานที่กว้างใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยเครื่องเรือนที่แกะสลักอย่างวิจิตรงดงาม

เฟอร์นิเจอร์เพียงอย่างเดียวก็มีราคาหลายล้านดอลลาร์

ไกลออกไปในห้องทำงานมีชายชราที่ดูเหมือนปราชญ์เปรื่องกำลังนั่งสมาธิอยู่บนเก้าอี้

เขาสวมเสื้อคลุมเก่าแก่ แม้ว่าเขาจะดูสง่างามและมีพลัง แต่ก็มีออร่าที่น่ากลัวอย่างไม่อาจบรรยายได้ปกคลุมเขาอยู่

ฮาร์วีย์หรี่ตาลงขณะที่เขาจ้องไปที่หัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดูคนเดียวที่ยังเหลืออยู่

ฮาร์วีย์ยิ้ม

“คุณก็พูดเกินไปรองหัวหน้าสาขาวอล์คเกอร์”

ฮาร์วีย์จงใจเรียกเขาว่ารองหัวหน้าสาขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

ดวงตาของจัสตินเบิกกว้างเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ผายมือให้ฮาร์วีย์นั่งลง

“ชายหนุ่มที่มีทักษะเช่นนี้ แต่ปราศจากความเย่อหยิ่งและไม่ยอมตามน้ำใครง่าย ๆ ฉันต้องยอมรับว่าคุณเอาเรื่องจริง ๆ”

“แม้ว่าลูกสาวของฉันจะเหนือกว่าคนอื่น ๆ เธอก็ยังเทียบอะไรกับคุณไม่ได้เลย”

“ขอบคุณสำหรับคำชม” ฮาร์วีย์กล่าวโดยไม่ต้องการที่จะตอบตรง ๆ

แม้ว่าฮาร์วีย์จะขอบคุณจัสติน แต่ใบหน้าของเขาแสดงอารมณ์เพียงเล็กน้อย

ฮาร์วีย์รับคำชมของจัสตินด้วยความใจเย็น แต่เขาสัมผัสได้ว่าจัสตินไม่ได้ชมเชยเขาด้วยใจจริง ในทางกลับกัน ท่าทางของจัสตินทำให้เห็นได้ชัดว่าเขากำลังดูถูกและตัดสินฮาร์วีย์ด้วยสายตา