ตลอดเวลาที่ผ่านมา สตรีผู้สง่างามที่อยู่ด้านข้างจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย็นชา
พวกเขารู้ดีว่าการเข้าร่วมกับหลงเหมินนั้นยากเย็นเพียงใด สำหรับพวกเขาแล้ว พฤติกรรมของฮาร์วีย์ไม่ต่างไปจากการฆ่าตัวตาย
“หยุดพูดถึงการใส่ร้ายและดูหมิ่นเถอะน่า”
“ในเมื่อเราอยู่ที่นี่แล้ว เห็นแก่ไคท์ ผมรู้สึกว่าผมควรจะอธิบายบางอย่างให้คุณฟัง”
“ข้อแรก จริงอยู่ที่ผมได้ชี้แนะอะไรบางอย่างแก่ไบรอันเพื่อให้เขาเอาชนะเก๊บ แต่ผมไม่ได้บอกให้เขาลงมือฆ่าเสียหน่อย หากคุณถามสมาชิกหลงเหมินที่อยู่ที่นั่น คุณจะได้ทราบเรื่องราวทั้งหมด คุณไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งนี้มาขู่ผม เพราะมันมีแต่จะทำให้ฉันดูแคลนคุณเปล่า ๆ”
“ข้อสอง ผมไม่รู้ว่าคุณไปตกลงอะไรกับราเชลและไอเดน แต่ผมต้องขอเตือนคุณไว้ก่อน มีบางอย่างที่คุณไม่ควรยึดติดกับมัน ต่อให้คุณจะเอาชนะราเชลได้ แต่คุณก็ไม่มีโอกาสที่จะขึ้นเป็นหัวหน้าสาขาได้หรอก คุณสนใจแต่ผลได้ผลเสียของตัวเองเท่านั้น คุณไม่มีหลักการที่จำเป็นสำหรับการเป็นผู้นำสาขาที่เหมาะสมของหลงเหมินเลย”
“ข้อสาม ถ้าคุณเกษียณตัวเองในช่วงที่คุณอยู่ในจุดสูงสุด คุณก็สามารถเป็นอยู่อย่างมั่งคั่งต่อไปได้ แต่ถ้าคุณยังคงวางแผนที่จะต่อสู้เพื่อชิงตำแหน่งหัวหน้าสาขาต่อไป ผมขอเตือนให้คุณเตรียมขุดหลุมฝังศพของตัวเองรอไว้ได้เลย”
ฮาร์วีย์หันกลับมา จากนั้นเขาก็พูดอีกครั้ง
“ฉันพูดก็เพราะเห็นว่าเรารู้จักกัน ผมหวังว่าคุณจะรู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับตัวเอง”
ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ไคท์ ฮาร์วีย์จะไม่พูดเรื่องนี้เลย
จัสตินจ้องไปที่แผ่นหลังของฮาร์วีย์ เขาตัวสั่นด้วยความโกรธ เขาชี้ไปที่ฮาร์วีย์อย่างถือโทษและตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว “ฮาร์วีย์ ยอร์ก นี่คุณกำลังพยายามสอนฉันงั้นเหรอ?!”
“ผมแค่อยากให้โอกาสคุณ” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น
“หา! คุณกำลังให้โอกาสฉัน? คนต่างถิ่นอย่างคุณจะให้โอกาสฉันได้ยังไง? คุณมีสิทธิ์อะไร?”
จัสตินหัวเราะอย่างเย็นชา
"แน่นอนว่าผมมีสิทธิ์ ในเมื่อผมเป็นหัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดู…”
ฮาร์วีย์หันไปอย่างเมินเฉย
“คุณเพิ่งบอกว่าคุณเป็นหัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดู?”
จัสตินชะงักเล็กน้อย จากนั้นรอยยิ้มขี้เล่นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
"พ่อหนุ่ม คุณต้องไม่พูดเรื่องไร้สาระตามใจปากไปเรื่อยสิ!”
“คุณบอกว่าคุณเป็นหัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดู? คุณล้อเล่นฉันเหรอ?”
“คุณไม่รู้หรือว่าหลงเหมินจะฉีกคุณเป็นชิ้น ๆ หากพวกเขาได้ยินคำนี้!”
สมาชิกของหลงเหมินต่างก็จ้องมองไปที่ฮาร์วีย์อย่างดุเดือด
ในแต่ละสาขาของหลงเหมินตำแหน่งหัวหน้าสาขาเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจที่ไม่เป็นสองรองใคร
ถึงกระนั้น เด็กชายวัยเจริญพันธุ์คนนี้กลับอ้างว่าตัวเองเป็นหัวหน้าสาขา!
เขากำลังรนหาที่ตาย!
ฮาร์วีย์เมินเฉยต่อสายตาเหยียดหยามของพวกเขาและตอบอย่างใจเย็นว่า “ผมก็แค่พูดความจริงเท่านั้น”
"ความจริง?!"
จัสตินถอนหายใจ มองฮาร์วีย์ด้วยสายตาสมเพช เขาเดินไปข้างหน้าและแตะไหล่ของฮาร์วีย์เบา ๆ
“ฉันเข้าใจว่าวัยคึกคะนองอย่างคุณยังไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร”
“แต่คำพูดของคุณมันล้ำเส้นเกินไปแล้ว”
“ปกติฉันค่อนข้างเป็นคนใจกว้าง แต่ถ้ามีคนมาดูแคลนหลงเหมินเช่นนี้ ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่าง”
“ฉันจะทำให้คุณเข้าใจว่าเรื่องไหนที่คุณพูดได้และพูดไม่ได้ไปตลอดชีวิต!”
ท่าทีที่สงบและสันติของจัสตินมลายหายไปสิ้น เหลือไว้เพียงความเย่อหยิ่งของชนชั้นสูงเท่านั้น
ฮาร์วีย์ทำได้เพียงหัวเราะ
“คุณคิดที่จะจัดการกับผมเหรอ? รองหัวหน้าสาขาวอล์คเกอร์”
“เปล่า ฉันแค่ตั้งใจจะสอนบทเรียนให้คุณ!”
จัสตินเดินออกจากห้องและหันไปหาผู้หญิงที่สง่างาม
“คอนนี่! แสดงให้ชายคนนี้เห็นว่าหลงเหมินหมายถึงอะไร!”
"อีกอย่าง เขาควรจะรู้ว่าฉันจะไม่ไว้หน้าใครก็ตามที่เรียกฉันว่ารองหัวหน้าสาขา! ทุกคนที่ทำอย่างนั้นต้องตาย!”
จัสตินกอดอกเดินออกไปหลังจากตวาดคำสั่งออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก
ยังไม่จบใข่ไหมครับ...
ผมอ่านสองตอนวันนี้แล้วเริ่มเวียนหัว... บท... เวียนไปวนมา... ว่าจะหยุดหล่ะครับ บาย...
ผมขอเสนอแนะครับ แปลได้ 10 ตอน แล้วมาลงทีเดียวดีไหมครับ ระยะหลังมานี้ ลงครั้งละ 2 ตอน อ่านไม่ถึง 5 นาทีครับ ยังไม่ได้อรรถรสเลย บทนิยายหมดแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ...
เนื้อเรื่องโรงพยาบาลซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบละ แค่เปลี่ยนชื่อบุคคล สถานที่ เรื่องราวนิดหน่อย อ่านมามีแต่น้ำ เนื้อเรื่องจริงๆแทบไม่กระดิกไปไหน...
เย้ๆๆ มาแล้ว ขอบคุณคับ...
นานจังรออ่านอยู่ครับ...
รออ่านหลายสัปดาห์แล้วครับ รีบๆแปลให้อ่านหน่อย...
เป็นนิยายที่หลังๆเป็นเกาเหลา(มีแต่น้ำ) จะง้างทีต้องอธิบายกันไปถึงอีกฝ่ายแอบเป็นริดสีดวง สู้กับแค่คนๆเดียวไม่ยอมจบ มาหลังๆนี้รู้เลยยิ่งไม่เคยจบ ต้องพาศิษย์ผู้พี่ ผู้น้อง ลุงป้าน้าอา ไหนจะอธิบายความในใจ สรุป นิยายดึง จบไม่เป็นไปต่อไม่ได้ จุดขายคือรอพระเแกตบ...
หลายวันเลย ไม่มีมาซักตอน เป็นกำลังใจให้ ครับ...
เช้าวันนี้ ได้อ่าน 10 ตอน บวกเพิ่มอีก 2 ตอน รวมเป็น 12 ตอน ขอบคุณอย่างมากเลยครับ...