ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 178

“นั่นก็เป็นไปได้ ย้อนกลับไปตอนที่ผมอยู่ในเมืองหลวง ผมเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ปรมาจารย์ด้านนี้ต้องได้คลุกคลีอยู่ในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้มาเป็นเวลานาน” เชนตอบพร้อมหัวเราะเบา ๆ “พวกเขาอาจจะไม่ดีเท่าที่ได้ระบุไว้ในนิยายศิลปะการต่อสู้ แต่การที่คน ๆ หนึ่งฆ่าผู้ชายเป็นร้อยได้นั้นไม่ใช่แค่ตำนาน”

ใบหน้าของเลียม สโตน เปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น ยิ่งความสนใจของเชนเพิ่มขึ้นเลียม สโตน ก็ยิ่งอับอายมากขึ้นเท่านั้น

โรซาลีไม่สามารถจดจ่อกับสิ่งที่ทั้งสองพูดได้ จิตใจของเธอปลิวล่องลอยออกไปแล้ว

ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา! แม้แต่นักมวยที่น่ากลัวทั้งสองคนก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ เขาไม่ใช่คนที่ไร้ความสามารถอย่างแน่นอน ถึงกระนั้นเขาก็เต็มใจที่จะกลายเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์และปล่อยให้ทุกคนในเมืองเย้ยหยันเขา ทำไมกัน?

เป็นเพราะผู้หญิงจริง ๆ หรือ? แต่เขาไม่ได้สัมผัสมือภรรยาเลยแม้จะแต่งงานกันมาสามปีแล้วไม่ใช่หรือ?

ความคิดของโรซาลีสับสนวุ่นวาย เธอไม่เข้าใจตัวเอง

เมื่อสังเกตเห็นความเขินอายที่เพิ่มขึ้นของเธอและหน้าแดง ๆ บนใบหน้าของเธอ เลียม สโตนก็เดือดดาลด้วยความโกรธ ในตอนแรกเขาต้องการโอ้อวดเธอจนถึงขั้นขู่ว่าจะเอาชีวิตของฮาร์วีย์เป็นแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ตอนนี้สิ่งที่เขารู้สึกได้คือแต่ความอัปยศ

ถ้าเขาล้มผู้ชายคนนั้นไม่ได้ในคืนนี้ชื่อเสียงของเขาเองก็จะดับสิ้นลง

เมื่อคิดแบบนั้น เขาจึงกดไปที่สมุดเบอร์โทรศัพท์และโทรออกอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเย็นชา “พาเขาเข้ามาเดี๋ยวนี้”

บนเวทีใบหน้าของผู้ตัดสินเปล่งประกายขึ้นเหมือนเจอทาางออกเมื่อได้รับคำสั่ง

ดูเหมือนว่าเจ้านายจะตัดสินใจแบบนั้นเพื่อรักษาชื่อเสียงของโรงยิมมวยใต้ดินของพวกเขาแม้ว่ามันจะหมายถึงการส่งนักมวยที่ดีที่สุดออกไปก็ตาม

เสียงเรียกเข้าดังกล่าวทำให้เขาสั่นเล็กน้อยจากความกลัว ความโกรธของเลียม สโตน เห็นได้ชัดผ่านทางโทรศัพท์ ถ้าผู้ชายคนต่อไปทำอะไรฮาร์วีย์ก็ไม่มีอะไรรับประกันชีวิตของเขาได้เช่นกัน

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และฝืนยิ้ม “เราควรดำเนินการต่อไหมครับท่าน?"

“นักมวยของคุณทุกคนเห็นได้ชัดว่าเป็นแค่ขยะ ทำไมคุณไม่หยุดเสียเวลาและส่งตัวเลียม สโตนมาให้ผม?” ฮาร์วีย์ตอบอย่างเยือกเย็น

ผู้ตัดสินเดาเจตนาของฮาร์วีย์ได้ทันที ชายคนนี้ไม่ได้คิดทำอะไรมากไปกว่าสร้างความวุ่นวายให้กับยิม

ผู้ตัดสินเลียริมฝีปากของเขาโดยใช้ความระมัดระวังในการพูด “ดาริโอ พี่ชาย ตอนนี้โรงยิมของเรากำลังเจอปัญหาใหญ่ ถ้าชื่อเสียงของเราพังพินาศคุณจะยังเหมือนเดิมเหรอ?”

“มันเกี่ยวอะไรกับฉัน? เราทำข้อตกลงกัน หนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์เพื่อให้ฉันขึ้นบนสังเวียน”

ผู้ตัดสินกัดฟันแน่น เขารู้ดีว่าหัวหน้าใหญ่กำลังโกรธเกรี้ยวอย่างมาก หากเขารายงานเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เขาจะถูกตราหน้าว่าเป็นขยะและเสี่ยงต่อการถูกไล่ออกจากตำแหน่งอย่างแน่นอน

คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรับมือกับผลที่ตามมาหากมีสิ่งใดที่ทำลายชื่อเสียงของโรงยิม หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาบอกกับดาริโอว่า “เราจะเพิ่มเป็นสามพันดอลลาร์”

ดาริโอยืนขึ้นและตบไหล่ผู้ตัดสิน “พี่ชายของฉันทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ? ก่อนหน้านี้ไม่ตต้องพูดให้มากความเลย”

เขาเดินออกจากห้องอย่างไม่ไยดี

เมื่อการปรากฏตัวของเขาผู้ชมทุกคนแทบไม่เชื่อสายตาของพวกเขา โรงยิมส่งดาริโอ มัวร์ ขึ้นเวทีจริงหรือ?!