ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1782

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

แลรี่ไร้ความเมตตา เขาเหวี่ยงฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของเฟร็ดอย่างโหดเหี้ยม เขายังตบต่อไปอีกหลายสิบครั้ง การตบแต่ละครั้งเต็มไปด้วยพลัง ในแต่ละครั้งที่เฟร็ดโดนตบ เขาจะร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฮาร์วีย์มองทุกอย่างด้วยสายตาที่หรี่ลงโดยไม่พูดอะไร เขาอยากรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป

ขณะที่แลรี่พูดเขายังคงตบเฟร็ดอยู่เช่นเดิม “การที่มีคนมาสร้างปัญหาที่นี่มันไม่ใช่ปัญหาหรอก”

“ปัญหาก็คือนายมันไร้ประโยชน์เกินไป! นายไม่เพียงแต่ปล่อยให้ผู้คนมาทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ที่นี่เท่านั้น แต่นายยังปล่อยให้พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้านอกออกใหม่ที่นี่ได้ตามต้องการอีกด้วย! ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?!”

แลรี่ดูถูกคนอื่นอย่างเปิดเผยเช่นนี้เป็นปกติ

เจย์อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาเสียงดังว่า “นี่คุณ…”

ฮาร์วีย์ส่งสัญญาณมือให้เจย์เงียบ เขาอยากจะดูว่าแลรี่จะทำอะไรได้อีก

“แล้วฉันบอกนายไปกี่ครั้งแล้ว?! ว่าให้อยู่ให้ห่างจากผู้หญิงคนนี้ให้มากสุดเท่าที่จะทำได้!

“เธอเป็นแค่นังจิ้งจอกที่นอนกับคนไปทั่ว! เธอจะวางก้ามได้ก็ตอนที่เจอแต่พวกตาสีตาสาเท่านั้นแหละ แต่ถ้าเธอได้พบกับคนใหญ่คนโตเข้าเธอจะทำอะไรได้?

“นายไปขอให้เธอมาช่วยนายเนี่ยนะ? นายเสียสติไปแล้วเหรอ?”

แลรี่ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้เฟร็ดเป็นไปตามความคาดหวังของเขา

เฟร็ดเข้าใจในคำพูดของแลรี่เขารีบคร่ำครวญด้วยความยำเกรง

“คุณแชมเบอร์สวางใจได้เลย เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก!”

เฟร็ดจ้องไปที่เฟย์ซึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เขา

‘ผู้หญิงคนนี้มีแต่เล่ห์เหลี่ยม แถมยังดีแต่พูด เธอไม่มีอะไรดีสักอย่าง!’

'การที่เธอพาผู้คุ้มกันมาขนาดนี้มันมีประโยชน์อะไร?'

'ถ้าเธอคุกเข่าซะเอง! แล้วผู้คุ้มกันพวกนั้นจะทำอะไรได้อีก!'

แม้ว่าจะถูกแลรี่ดูแคลน แต่สีหน้าของเฟย์ก็ยังคงนิ่งเฉย

เธอไม่คิดที่จะปรามแลรี่

เธอได้เรียนรู้บทเรียนของเธอหลังจากพยายามชนกับคนที่มีอำนาจมากกว่ามาแล้ว และไม่รังเกียจเลยที่ปล่อยให้สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับแลรี่ แชมเบอร์สบ้าง