ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1804

“จัสติน! จัสติน! ฉันขยับไม่ได้!

“ฉันขยับตัวไม่ได้!”

แองเจลิน่ากลายเป็นอัมพาตบนที่นั่งของเธอทันที เพียงศีรษะของเธอเท่านั้นที่พอจะขยับได้บ้างเล็กน้อย เธอหวาดกลัวไปหมดเมื่อเริ่มรู้สึกชาที่ลิ้นของเธอ

“แองเจลิน่า เป็นอะไรไป?”

จัสตินกอดแองเจลิน่าไว้ในอ้อมแขนในขณะที่สีหน้าของเขางุนงงไปหมด

ความเย็นไหลออกมาจากร่างของแองเจลิน่าราวกับว่าเธอเป็นตู้เย็น

อาการป่วยของเธอทรุดเร็วกว่าที่คิดไว้

“เป็นไปได้ยังไง? หมอบอกว่าเธอจะอาการดีขึ้นหลังจากที่ได้รับการรักษาปีนี้ไม่ใช่เหรอ?

“ทำไมตอนนี้ถึงเป็นอย่างนี้ได้?”

จัสตินทำอะไรไม่ถูก เขารักแองเจลิน่าโดยแท้ เขาคงจะไม่ทำให้ภรรยาคนแรกของเขาพิการหากเขาไม่ได้รักเธอจริง ไหนจะเรื่องที่เขาต้องปิดบังเรื่องนี้จากลูกสาวตัวเองอีก

เขาเสียใจมากที่เห็นแองเจลิน่าเป็นแบบนี้

แองเจลิน่าใช้พละกำลังสุดท้ายเพื่อรักษาศักดิ์ศรีและควบคุมภาพพจน์ของเธอ ก่อนที่จะพูดในขณะที่ตัวสั่นอย่างมากว่า “ฉันอาจไม่สามารถฟื้นตัวได้หากสิ่งนี้เกิดขึ้นอีก ฉันจะกลายเป็นผักที่ขยับไม่ได้…

“ช่วยฉันด้วยจัสติน… ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้…”

ความอวดดีและความเย่อหยิ่งของแองเจลิน่าถูกแทนที่ด้วยความกลัว

สำหรับเธอ การป่วยจนต้องนอนเป็นผักเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

“ไม่ ๆ! เธอจะไม่เป็นแบบนั้นแน่นอน!”

จัสตินกอดภรรยาของเขาในขณะที่น้ำตาไหลอาบหน้า

“ศาสตราจารย์ที่โรงพยาบาลสมาคมบอกเราแล้วไม่ใช่เหรอ?

“อาการป่วยของเธอคล้ายกับถูกแช่แข็ง แต่มันไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น ถ้าเธอรักษาตัวให้ดี เธอก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร!

“แต่ทำไมจู่ ๆ ถึงเป็นแบบนี้ได้?! มันเป็นไปไม่ได้!”

“ฉันไม่รู้!”

ใบหน้าของแองเจลิน่าสูญซีดเผือด

ในเวลาเดียวกันเธอก็นึกถึงบางอย่าง

หลังจากที่เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอเชื่อว่านี่ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ

เธอเชื่อด้วยซ้ำว่านี่คือฝีมือของฮาร์วีย์

แต่พวกเขาไม่มีหลักฐานที่จะสนับสนุนเรื่องนี้

แม้แต่จัสตินเองก็เริ่มที่จะคิดเช่นนั้น แต่ฮาร์วีย์ไม่เคยพบแองเจลิน่ามาก่อน เขาจะทำอะไรแบบนั้นได้อย่างไร?

ห่างออกไปไม่ไกล รถเฟอร์รารี 488 ของไคท์ก็ขับมาจากอีกฝั่งของถนน หลังจากที่เห็นคนในรถที่กำลังตื่นตระหนก ไคท์ก็ขมวดคิ้ว

“ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่เลย

“แองเจลิน่าอยู่ในโตโยต้า อัลฟาร์ดคันนั้นใช่ไหม?”

ฮาร์วีย์ดื่มน้ำแร่ของเขาอย่างไม่ใส่ใจ

“เธอคงจะโกรธมากแน่ ๆ ที่รู้ว่าพ่อของคุณมอบเงินจำนวนนั้นให้ผมทั้ง ๆ ที่เคยถูกผมตบหน้าตั้งสองสามครั้ง…”