ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 1810

“คุณไม่ต้องใช้เวลาถึงสามวันด้วยซ้ำอย่างนั้นเหรอ?”

พนักงานขายสาวสวยแกว่งขาไปมาในขณะที่ยิ้มจาง ๆ ให้ฮาร์วีย์

“คุณบอกว่าคุณสามารถแก้ไขปัญหาด้วยการโทรศัพท์เพียงครั้งเดียวเหมือนครั้งที่แล้วเหรอ?”

ฮาร์วีย์แตะหน้าจอโทรศัพท์ของเขาแล้วตอบว่า “ใช่แล้ว ผมต้องการแค่นั้น”

พรวด!

ทุกคนหัวเราะเบา ๆ หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นในขณะที่จ้องฮาร์วีย์ด้วยความดูถูก

ทุกคนรู้ข่าวจากวงในแล้วว่าฮาร์วีย์ขอลายเซ็นจากเฮลีย์ได้เพียงเพราะสตีเวน แผนคือการให้ความเคารพเฮเซลด้วยการมอบงานให้ฮาร์วีย์

แต่แล้วตัวตลกนี้ก็คิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะการกระทำของเขาเองอย่างนั้นเหรอ?

ตลก!

ในขณะนี้ทุกสายตาที่จ้องมองฮาร์วีย์เต็มไปด้วยความดูถูก

พนักงานหญิงทุกคนต่างพากันดูถูกฮาร์วีย์

‘เขาเป็นแค่คนจน! เขาคิดว่าตัวเองมีอำนาจในมอร์ดูมากขนาดนั้นในเลยเหรอ?’

‘ถ้าไม่ใช่เพราะเฮเซล เขาจะทำอะไรได้สำเร็จบ้าง?’

‘ขยะโสโครกไร้ประโยชน์อย่างเขาคิดว่าตัวเองใหญ่โตจริง ๆ!’

เฮเซลมองฮาร์วีย์ราวกับว่าเขาทำลายความคาดหวังของเธอโดยสิ้นเชิง

“พอได้แล้วฮาร์วีย์! เลิกเล่นได้แล้ว!

“เราทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครั้งที่แล้ว!

“ทำไมคุณยังจะเสแสร้งอีก?

“ทุกคนจะคิดว่าคุณเป็นตัวตลกถ้าคุณยังทำแบบนี้ต่อไป คุณเข้าใจฉันไหม?"

จากนั้นสตีเว่นก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ในฐานะมนุษย์คุณควรจะทำงานอย่างซื่อสัตย์นะฮาร์วีย์ แค่ยอมรับมาถ้าคุณทำไม่ได้ ไม่เห็นจะมีประโยชน์ที่จะฝืนตัวเองเลย”

แน่นอนว่าสตีเวนจะไม่เชื่อว่าฮาร์วีย์จะแก้ไขทุกอย่างได้เพียงด้วยการโทรหาทิโมธี

แม้แต่สตีเว่นเองก็อาจไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ด้วยการโทร นับประสาอะไรกับฮาร์วีย์

ฮาร์วีย์กดเบอร์โทรศัพธ์ด้วยสีหน้าที่เฉยเมย เมื่อสายถูกเชื่อมต่อฮาร์วีย์ก็พูดด้วยความใจเย็นว่า “ทิโมธี มาชำระหนี้ของคุณที่ไคเซน กรุ๊ปภายในครึ่งชั่วโมง”

ฮาร์วีย์วางสายทันทีเมื่อพูดจบโดยไม่เปิดโอกาสให้คนที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์ได้พูดเลย

ทุกคนหัวเราะเบา ๆ หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและเหยียดหยาม

เฮเซลโกรธขึ้นไปอีกหลังจากที่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์

‘ฝันไปแน่ ๆ!!’

‘ฉันกำลังฝันอยู่แน่ ๆ!’

พนักงานหญิงบางคนตบหน้าตัวเองโดยไม่รู้ตัวเพื่อพยายามที่จะตื่นจากฝันร้ายนี้

“คุณยอร์กอยู่ที่นี่ไหม?”

ทิโมธีแสดงความเคารพอย่างที่สุด

“ผมมาใช้หนี้ครับ”

“ก็ไปที่แผนกการเงินสิ อย่าต้องมารบกวนผมเพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้อีกล่ะ”

จากนั้นฮาร์วีย์ก็ชำเลืองมองสตีเวนหลังจากที่เขาพูดจบแล้วยิ้ม

“นายน้อยวอล์คเกอร์ อย่าลืมโบนัส 3 ล้านดอลลาร์ของผมล่ะ!”

ฮาร์วีย์เดินออกจากห้องประชุมภายใต้สายตาอันน่าสะพรึงกลัวของทุกคน

โทรศัพท์ของฮาร์วีย์ดังขึ้นทันทีเมื่อเขาเดินออกมา

“คุณยอร์ก แย่แล้ว! คนของแลรี่ก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่แล้ว!”