ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2052

ครึ่งชั่วโมงต่อมาฮาร์วีย์ ยอร์กและเฮเซล มาโลนก็มาถึงเบรย์ เทมเปิล

ฮาร์วีย์แสดงสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อเขาหยุดรถของเฮเซลกลางถนนอย่างกะทันหันก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป

เฮเซลตกตะลึงอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นผู้ชายไร้มารยาทขนาดนี้และทำให้เธอต้องจอดรถของเธอด้วยตัวเอง

แต่เธอไม่มีทางเลือก รถโรลส์รอยซ์สีชมพูถูกซื้อด้วยเงินกู้ยืม ดังนั้นเธอจึงต้องจอดรถอย่างถูกต้อง มันคงเจ็บปวดมากหากรถของเธอเป็นรอยขึ้นมา

ในเวลาเดียวกัน อีวอนน์ ซาเวียร์อยู่ที่ห้องโถงใหญ่ของเบรย์ เทมเปิลแล้ว

รูปปั้นของพระตรีเอกภาพถูกปิดด้วยกระดาษฟอยล์สีทอง ทำให้ดูหรูหรามาก

แม้ว่าวิถีชีวิตทางศาสนานี้จะเทียบกับศาสนาคริสต์ไม่ได้ แต่เบรย์ เทมเปิลก็เป็นที่รู้จักไปทั่วมอร์ดูเพราะหัวหน้าลีโอนาร์ด เบรย์ ตระกูลที่มีอำนาจและนักธุรกิจที่ร่ำรวยจำนวนไม่น้อยมักจะเข้า ๆ ออก ๆ จากสถานที่นี้ตลอดเวลา

อีวอนน์จุดธูปด้วยความเคารพ จากนั้นก็คุกเข่าและเซียมซี

แท่งไม้ที่มีข้อความว่า “ปกติ” หล่นออกมา

“ทุกสิ่งบนโลกนี้มีนายของมัน อย่าโลภแม้แต่เรื่องเล็กน้อย บางคนอาจเกิดมาพร้อมกับความได้เปรียบ แต่ยังไงคนเราก็ยังต้องพยายามไขว่คว้าหาผลลัพธ์”

เมื่อมองไปที่แท่งไม้ อีวอนน์ก็รู้สึกรำคาญโดยไม่มีเหตุผล

เมื่อเธอกำลังจะถามหาความหมายของมันก็มีคนเดินมาหาเธอในพริบตา

บุคคลนั้นดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าในวัยสามสิบ เขาโค้งคำนับต่อหน้าอีวอนน์และถามเบา ๆ ว่า “คุณคือท่านผู้อุปถัมภ์ซาเวียร์หรือเปล่าครับ?”

อีวอนน์ชะงักก่อนที่จะพยักหน้าเบา ๆ

อีวอนน์มาที่นี่เพราะเธอได้รับข่าวจากแม่ของเธอ แต่เมื่อเธอมาถึงเธอก็ไม่สามารถติดต่อแม่ของเธอได้

นั่นเป็นเหตุว่าทำไมเธอถึงได้มาอธิษฐานราวกับว่าเธอเป็นนักแสวงบุญโดยหวังว่าจะพบเบาะแสของแม่ของเธอ

แต่การปรากฏตัวของหัวหน้ากลับทำให้เธอดูน่าสมเพช

หัวหน้ายิ้ม

“ไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนกครับท่านผู้อุปถัมภ์ มีคนขอพบคุณที่นี่เหรอ?”

อีวอนน์พยักหน้าเบา ๆ โดยไม่ตอบตรง ๆ

หัวหน้ายังคงยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้น คนที่คุณจะต้องพบน่าจะอยู่ที่สวนหลังวัด เชิญตามสบายครับ”

อีวอนน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็มองแกรี่ ดันแคนซึ่งยืนกอดอกพิงทางเข้าวัด

“ขอบคุณค่ะหัวหน้า” อีวอนน์พูดอย่างใจเย็น

หลังจากที่เดินผ่านรูปปั้นของพระตรีเอกภาพไปที่ทางเดินที่แคบมากตามคำแนะนำของหัวหน้า เธอก็ไปถึงที่ลานที่เงียบสงบมาก

ลานเล็ก ๆ ดูค่อนข้างโบราณ สภาพแวดล้อมดูเงียบสงบ

ปกติแล้วสถานที่นี้มักจะใช้สำหรับการเข้าพักของผู้ที่มาแสวงบุญ ทว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น

อีวอนน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็จ้องหัวหน้าด้วยสีหน้าที่เย็นชา อีวอนน์รู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของแม่เธอ

ทันใดนั้นประตูกระท่อมไม้ไผ่โบราณที่ด้านหลังสุดของลานก็ถูกเปิดออกด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าด

ผู้หญิงในชุดคลุมอาบน้ำและถือดาบของประเทศหมู่เกาะทั้งยาวและสั้นเดินออกมาช้า ๆ

ชาวเกาะโค้งคำนับด้วยความเคารพจากนั้นก็กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “คุณซาเวียร์ เป็นพรสูงสุดของฉันที่ได้พบคุณที่นี่!”

อีวอนน์ขมวดคิ้ว เธอมองไปข้างหลังเธอและตระหนักว่าประตูถูกปิดไปแล้ว

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างเมามัน แต่เธอยังคงรอบคอบ

“คุณคือคนที่ต้องการจะพบฉันเหรอ?” อีวอนน์ถามอย่างเย็นชา

“แม่ฉันอยู่ไหน?”

อาสึกะยิ้มอย่างอบอุ่นและตอบว่า “แม่ของคุณน่าจะยังคงถูกขังอยู่ในบ้านของตระกูลสมิธ ฉันคิดว่าคุณจะรู้แล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าไม่...

“แบบนี้การส่งข้อความถึงคุณผ่านโทรศัพท์ของแม่คุณก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่ยาก ถูกไหม?”

อาสึกะแสดงสีหน้าน่าสงสารขณะที่เธอค่อย ๆ ปักดาบไว้ข้างเอวของเธอ

“ในเมื่อทุกอย่างถูกอธิบายแล้ว ฉันขอลงมือเลยแล้วกันคุณซาเวียร์”