ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2251

จูปิเตอร์คิดว่าเขาจะสามารถเอาชนะฮาร์วีย์ได้อย่างง่ายดายหากเขาพยายามมากพอ

อย่างไรก็ตาม เขาเป็นผู้อาวุโสในหน่วยงานการบังคับใช้กฎหมายของหลงเหมิน เขามีความมั่นใจและความแข็งแกร่งพอที่จะทำเช่นนั้น

เพี๊ยะ! เพีย๊ะ!

อย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าและตบจูปิเตอร์อีกครั้ง

“ถ้าฉันจะตบนาย แล้วจะทำไม?”

จูปิเตอร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“แก…!” เขาตะโกนลั่นและใกล้จะระเบิดด้วยความโกรธ

“ทำไม? ไม่พอใจเหรอ? คิดว่าฉันเล่นทีเผลอเหรอ?”

ฮาร์วีย์ยกมือขึ้นอย่างเย้ยหยันพลางยิ้มบาง ๆ ให้จูปิเตอร์

“มา! ฉันจะให้โอกาสนาย ไหนดูสิว่านายจะแข็งแกร่งแค่ไหนกันเชียว!”

ตาของจูปิเตอร์กระตุกอย่างรุนแรงหลังจากที่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์

วินาทีต่อมาเขาก็พุ่งไปข้างหน้าด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขา

“ฉันจะทำให้แกได้เห็นว่าฉันไม่ใช่คนที่แกจะกลั่นแกล้งได้ง่าย ๆ ฮาร์วีย์ ยอร์ก!”

เขาพุ่งไปข้างหน้า ไม้ในมือของเขาเปล่งแสงสีเขียวที่น่าขนลุก

ทันใดนั้นเงาประหลาดสีเขียวก็พุ่งเข้าหาฮาร์วีย์ มันเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัว

“หัวหน้าสาขา! ระวัง!” ราเชลตะโกนออกมาตามสัญชาตญาณ

ปัง!

ก่อนที่ไม้จะทันได้โดนตัวฮาร์วีย์ เขาก็ส่งลูกเตะเข้าท้องของจูปิเตอร์อย่างแรง

จูปิเตอร์อยู่ในระดับเดียวกับเทพสงคราม ในเมื่อเขาใช้พลังอย่างเต็มที่ เขาก็ควรจะมีความเร็วและพละกำลังที่น่ากลัว

แต่เมื่อฮาร์วีย์เตะเขา เขาก็ถูกส่งตัวปลิวว่อนไปเหมือนสุนัขที่ตายแล้วทันที

เขาไม่สามารถป้องกันการโจมตีได้แม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม

เขาไม่สามารถหลบมันได้แม้ว่าเขาจะพยายามก็ตาม

พลังลูกเตะของฮาร์วีย์เกินต้าน!

แทนที่จูปิเตอร์จะรู้สึกเหมือนโดนเตะ เขากลับรู้สึกเหมือนถูกรถหุ้มเกราะกระแทก!

ไม่มีทางที่เขาจะป้องกันความแข็งแกร่งที่น่ากลัวเช่นนี้ได้ เขาไม่มีทางอื่นนอกจากจะถูกส่งตัวปลิวไป

พรวด!

“ก็ได้ ฉันยอมรับว่าทักษะของฉันด้อยกว่านาย! ฉันขอยอมแพ้!

“ถ้านายกล้าก็ฆ่าฉันสิ!

“แต่ถ้านายฆ่าสาวกของหน่วยงานการบังคับใช้กฎหมายของหลงเหมินก็จะถือว่าเป็นการกบฏต่อหลงเหมิน! ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเมื่อถึงตอนนั้นแล้วใครกันที่จะปกป้องนาย!

“รวมกับข้อหาอื่น ๆ ทั้งหมด นายจะต้องถูกหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายฉีกเป็นชิ้น ๆ!

“ถ้าฉันเป็นอะไรไป นายได้จบเห่แน่!”

“ช่างไร้เดียงสา”

ฮาร์วีย์หยิบไม้ขึ้นมาและหักมันออกเป็นสี่ส่วนอย่างง่ายดาย ด้วยการเหวี่ยงแขนของเขา ไม้ทั้งสี่ส่วนก็พุ่งเข้าไปปักแขนขาทั้งสี่ของจูปิเตอร์

จากนั้นเลือดก็ไหลไปทั่วทิศและเปลี่ยนสีพื้นเป็นสีที่น่าสยดสยอง

จูปิเตอร์ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดและความหวาดกลัวก่อนที่จะล้มลงกับพื้น เขากลายเป็นอัมพาตและไม่สามารถขยับได้เลย

ฮาร์วีย์หยิบทิชชู่ออกมาเช็ดนิ้วที่สกปรกของตนเองอย่างใจเย็น

“แขนขาของนายพิการไปหมดแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายจะยืนไม่ได้อีก การฝึกฝนยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“นี่คือผลลัพธ์ของการก่ออาชญากรรมของนาย สิ่งที่นายต้องจ่ายสำหรับการทำงานสกปรกให้คนอื่น”