ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2456

“ช่วยพวกเขาที! เราต้องรีบหาทางช่วยพวกเขา!”

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายคนบุกเข้ามาในห้องโถงทันที เสียงกรีดร้อง ความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขาอย่างชัดเจน

พวกเขาตกใจกับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน พวกเขาทั้งหมดหันไปมองฮาร์วีย์โดยอัตโนมัติ เพราะพวกเขารู้ว่าชายหนุ่มเป็นคนเดียวที่จะช่วยพวกเขาได้

ฮาร์วีย์เช็ดเลือดระหว่างนิ้วของเขาด้วยทิชชู่ ดูเย่อหยิ่งและสงบ เขาส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้สการ์เลตต์และพูดเบา ๆ ว่า “ถ้าจะให้ช่วยเรื่องนี้ด้วยต้องคุกเข่าอ้อนวอนกี่ครั้งกัน?”

สการ์เลตต์กัดฟัน ใบหน้าของเธอซีด เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เธอสาบานว่าจะไม่คุกเข่าให้ฮาร์วีย์อีก ถึงกระนั้น ตอนนี้… เธอกลับไม่มีทางเลือก เธอทรุดตัวลงคุกเข่าและเอ่ยปากขอร้องเขา

นายหญิงและผู้สืบทอดรุ่นที่สองของตระกูลแฮมิลตันมีความสำคัญต่อแผนการของวินซ์ ดังนั้นพวกเขาจะต้องไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่ปลายเส้นผม

สการ์เลตต์ได้แต่ทนรับความอัปยศอดสูเหล่านี้ไว้กับตัวเองเพื่อเห็นแก่วินซ์ เธอยอมลดตัวลงไปหาฮาร์วีย์ด้วยความเต็มใจ

ในทางกลับกัน ฮาร์วีย์ก็รักษาคำพูดของเขา เนื่องจากเขาสัญญากับสการ์เลตต์เอาไว้แล้ว เขาจึงช่วยตระกูลแฮมิลตันผู้กำลังทนทุกข์ เคียงข้างคนรับใช้และผู้คุ้มกันของพวกเขา

แต่เมื่อพูดถึงคนรับใช้และผู้คุ้มกันคนอื่น ๆ ไม่จำเป็นต้องคร่ำครวญและร้องขอความเมตตา

ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับฮาร์วีย์ การช่วยพวกเขาก็ใช้เพียงเลือดแค่ไม่กี่หยด

หลังจากที่สมาชิกแฮมิลตันทั้งหมดอยู่ในสภาพที่มั่นคงแล้ว ฮาร์วีย์ก็ออกจากห้องโถงไปโดยไม่หันกลับมามอง

แต่ในขณะที่เขากำลังจะเข้าไปตรวจสอบโถงบรรพชนที่มีผีสิงอยู่ หญิงสาวที่แต่งตัวดีคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาและพูดด้วยความเคารพว่า “หมอผียอร์ก อาจารย์เซอร์เรย์ต้องการพบคุณ”

ผู้หญิงคนนี้งดงามมาก ใบหน้าสวยของเธอถูกแต่งแต้มด้วยการแต่งหน้าที่สมบูรณ์แบบ เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนที่นุ่มนวลขณะที่เธอเกลี้ยกล่อมฮาร์วีย์ “อาจารย์เซอร์เรย์ต้องการขอโทษคุณ เขาก็อยากจะขอบคุณคุณด้วย”

“ฉันหวังว่าคุณจะมีเวลาสักสองสามนาทีในการไปพบกับเขา

“ได้โปรดช่วยเขาด้วย!”

"...นำทางไป"

ฮาร์วีย์ไม่ปฏิเสธ ตั้งแต่ที่เขาเคลื่อนไหว ก็คาดหวังว่าจอนจะมาพบเขา

“ใช้หยดเลือดปราบวิญญาณชั่ว… ฉันสงสัยจริง ๆ ว่านายไปรู้มาจากไหน

“ถ้าเป็นไปได้ ช่วยฝากไปบอกอาจารย์ของนายทีได้ไหม ว่าฉันขอแสดงความเคารพต่อพวกเขา”

จอนยิ้ม โบกมือให้ฮาร์วีย์นั่งบนโซฟา

หญิงสาวคนก่อนหน้าชงกาแฟให้ฮาร์วีย์ หลังจากนั้น เธอถอยไปที่มุมหนึ่งเพื่อให้จอนและฮาร์วีย์ได้คุยกัน

ฮาร์วีย์ตอบด้วยน้ำเสียงอดทนว่า “ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องฮวงจุ้ยมากนัก ความสามารถในการแก้ปัญหาของผมก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ คุณไม่จำเป็นต้องทำมันให้เป็นเรื่องใหญ่ อาจารย์เซอร์เรย์”

"เรื่องบังเอิญ? จะบังเอิญอะไรขนาดนั้น?”

จอนหัวเราะออกมาแล้วพูดต่อ “มันหายากมากสำหรับชายหนุ่มที่มีความสามารถเช่นนี้ที่จะยังคงอ่อนน้อมถ่อมตน!”

ฮาร์วีย์ยิ้ม แม้ว่าจะไม่ใช่รอยยิ้มที่อบอุ่นก็ตาม ปรมาจารย์ฮวงจุ้ยหมายเลขหนึ่งของฮ่องกงชมเขาด้วยความชื่นชม แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะสนใจ