ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2596

“วงสังคมชั้นสูงทั้งหมดของที่นี่เป็นสุนัขรับใช้ของคุณงั้นเหรอ?

“น่ากลัวจัง!”

ฮาร์วีย์ดีดนิ้ว

“ไปเรียกหนึ่งในนั้นมาสักคนสิ! อยากเห็นจังว่าเธอจะทำให้ฉันกลัวได้ไหม!

“ถ้าคนเดียวไม่พอ เรียกอีกสองสามคนก็ได้! เรียกทุกคนที่คิดว่าจะทำให้ฉันกลัวมาที่นี่เสียสิ!”

ฮาร์วีย์เดินไปข้างหน้าและตบชารอนอย่างแรง ส่งเธอลงไปกองกับพื้น

“ในทุกเดือนฉันก็จัดการกับคนพวกนั้นราว ๆ สิบคนอยู่แล้ว!

“เรียกพวกเขามาที่นี่เดี๋ยวนี้! ฉันจะจัดการกับคนพวกนั้นเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา”

“อ๊ากกก!”

ชารอนตัวสั่นอยู่บนพื้น ยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่บวมเป่งของเธอ เธอสาบานว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะฆ่าฆ่าฮาร์วีย์ให้ตายเสียวันนี้

ถ้าเธอไม่ได้ฆ่าเขา เธอคงนอนตายตาไม่หลับ

ทันทีที่ฮาร์วีย์โยนโทรศัพท์ให้ชารอนก็ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา

โตโยต้า พราโด้หลายคันปรากฏตัวขึ้นจากระยะไกลและจอดอย่างเรียบร้อยที่หน้าเดอะ การ์เด้น วิลล่า

ชายในชุดคลุมหลายคนเดินออกมาจากรถ ใบหน้าของพวกเขาดูเย้ยหยัน

หลังจากเห็นคนเหล่านี้ สีหน้าของเอ็ดวินและเลสลี่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

พวกเขาจำผู้มาใหม่เหล่านี้ได้ คนพวกนี้เป็นสมาชิกของหลงเหมินสาขาฮ่องกงและลาสเวกัส!

ฮาร์วีย์ก็รู้ดีว่าคนเหล่านี้เป็นใครเช่นกัน เขากอดอกหรี่ตามองคนพวกนั้น

ชายสูงอายุรูปร่างกำยำสูงสง่าก้าวลงมาจากรถ เขาดูคล้ายกับกอริลลาและสวมชุดเสื้อคลุม

แม้จะอายุมากแล้วแต่ก็ยังดูแข็งแรง ทุกย่างก้าวของเขามีพลังและมีรังสีที่น่ากลัว

เมอร์ฟี่เงยหน้าขึ้นโดยสัญชาตญาณ

“หัวหน้าสาขาจอห์นสัน! ฮาร์วีย์ ยอร์กทำเกินไปแล้ว! ไม่เพียงแต่ทุบตีผมเท่านั้น เขายังทำร้ายท่านหญิงเพิร์ลอีกด้วย!”

ชารอนยืนขึ้นด้วยท่าทางหยิ่งยโส

“ตระกูลของฉันเป็นคนทำให้คุณมาได้ไกลขนาดนี้นะ มอร์แกน!”

“คุณควรคิดบัญชีให้เรา! ไม่อย่างนั้น ฉันจะรายงานเรื่องนี้ต่อดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดิน!”

ชารอนจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยท่าทางเย็นชา

“รออะไรอยู่ล่ะ! คุกเข่าขอโทษสิ!”

“นี่พยายามจะทำให้หัวหน้าสาขาจอห์นสันโกรธอยู่อย่างนั้นหรือ!”

แต่มอร์แกนไม่สนใจทั้งสองเลย เขาหันสายตาไปทางฮาร์วีย์แทน

ขณะที่เอ็ดวินและเลสลี่กำลังสั่นสะท้านอยู่ ในสมองก็กำลังระดมหาวิธีหยุดมอร์แกน ชายคนนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าและยิ้มในขณะที่เขายื่นมือที่เป็นมิตรออกมา

“โถ่ หัวหน้าสาขายอร์ก คุณเคยนึกถึงความรู้สึกของผมบ้างหรือเปล่า? ทั้ง ๆ ที่อยู่ในฮ่องกงมานานมากแล้ว แล้วทำไมไม่ไปเยี่ยมผมที่บ้านบ้างล่ะ!”