ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2617

เคทลิน พาร์สันตัดสินใจที่จะจบเรื่องนี้เดี๋ยวนั้นหลังจากที่คิดทบทวนผลที่จะตามมาแล้ว

เธอรีบมาที่นี่เร็วเกินไป เพราะฉะนั้นเธอจึงรู้เท่าไม่ถึงการณ์

เธอเชื่อว่าเธอจะสามารถจัดการกับฮาร์วีย์ ยอร์กได้หากเธอได้เตรียมการมาดีกว่านี้

ในหัวของเคทลินมีแผนการมากมาย

เธอปิดบังความอับอายของเธอและก้มตัวคำนับไอรีน จอห์นสัน

“วันนี้ฉันแค่เมาน่ะคุณจอห์นสัน สมองฉันเบลอไปหน่อย ฉันก็เลยพูดจาไร้สาระไปเรื่อย! ได้โปรดให้อภัยฉันด้วย

“ส่วนเรื่องกำไรของเรือนมรกต ฉันจะให้คนโอนมันไปให้เธอหลังจากที่เราคำนวณมันเสร็จแล้ว”

“ก็ได้ ฉันยอมรับคำขอโทษ”

ไอรีนไม่ต้องการให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้

“เธอกลับไปเถอะ” ไอรีนพูดอย่างเย็นชา

เคทลินโกรธจนเดือดดาลกับคำพูดของไอรีน แต่เธอปิดบังอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะจากไปพร้อมกับสายตาอันเยือกเย็นที่จับต้องไปที่ฮาร์วีย์และไอรีน

หลังจากที่เคทลินและคนอื่น ๆ จากไป รูเพิร์ต โฮเวลล์ก็รีบปิดประตูทันที

เขามองฮาร์วีย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามก่อนที่จะเดินไปหาไอรีน

“คุณจอห์นสัน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะ มันไม่จบง่าย ๆ หรอก” รูเพิร์ตแจ้งเบา ๆ

“ตระกูลพาร์สันเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลชั้นนำ ถ้าเคทลินเตรียมการดี ๆ พวกเราไม่รอดแน่!

“เราไปหานายน้อยยอร์กเลยดีไหม? เราจะได้ขอโทษเขาและขอให้เขาช่วย! เราจ่ายเงินให้เขาเป็นการตอบแทนก็ได้!”

“ใช่ ๆ !”

“ฉันกำลังคิดเหมือนกันเลย! คุณพาร์สันต้องได้เป็นนายหญิงแห่งตระกูลยอร์กแน่นอน! พวกเราจะผิดใจกับพวกเขาไม่ได้!”

“ต่อให้วันนี้พวกเราจะได้เปรียบ ในอนาคตพวกเราได้ซวยแน่!”

เพื่อน ๆ ของไอรีนเริ่มพูดขึ้นมา ตอนที่เคทลินอยู่ พวกเธอไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงด้วยซ้ำ

พวกเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะพูดแบบนี้ เผื่อว่าพวกเธอจะถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องกับความยุ่งเหยิงนี้

คนเหล่านั้นรอให้เธอพูดแบบนี้

ทุกคนต่างมองหน้ากันก่อนที่จะเดินจากไป

หากพวกเขารู้ว่าจะต้องเจอกับปัญหาแบบนี้เพียงเพราะต้องการจะมาทานอาหาร พวกเขาคงจะไม่มาตั้งแต่แรก!

ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างใจเย็น

“คุณเองก็กลับไปได้นะคุณจอห์นสัน

“ผมเป็นคนที่ก่อให้เกิดเรื่องทั้งหมด มันเป็นความผิดของผม ตระกูลคุณไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้”

ไอรีนหัวเราะอย่างขมขื่น

“อย่าพูดอย่างนั้นสินายน้อยยอร์ก” เธอกล่าว

“คุณปู่บอกฉันหมดแล้ว ตระกูลจอห์นสันเป็นหัวหน้าหลงเหมินสาขาฮ่องกง…

“เพราะฉะนั้นพวกเราจะต้องรับผิดชอบร่วมกัน!”