ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2687

ด้วยการสะบัดนิ้ว ฮาร์วีย์ทำให้ดาบยาวของคาลวินบินตรงมาที่เขา

ดาบพุ่งผ่านศีรษะของคาลวิน ไถผมของเขาออกจนหมดและเหลือเพียงศีรษะที่ปราศจากเส้นผม

“เนื่องจากประตูสวรรค์เข้าร่วมในสมรภูมิยูโร-อเมริกันครั้งก่อน ฉันจะไว้ชีวิตนาย” ฮาร์วีย์ประกาศอย่างใจเย็น

“แต่ครั้งหน้าฉันไม่ใจดีแบบนี้หรอกนะ”

เหงื่อเย็นไหลชุ่มแผ่นหลังของคาลวิน

เขาอยู่ห่างจากความตายเพียงก้าวเดียว

เขาอยากจะเย้ยหยันใส่ฮาร์วีย์ แต่หลังจากเห็นว่าฮาร์วีย์ยังคงสงบอยู่ เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

“ขยะโสโครก!

“คุณมันโสโครก!”

สการ์เลตต์กลับมามีสติได้อย่างรวดเร็ว เธอจ้องไปที่คาลวินซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการถูกทำให้ปลิวไปด้วยสายตาเหยียดหยาม

'ไอ้แมลงสาบตัวนี้ออกมาทำให้ตัวเองขายหน้าแท้ ๆ! เขาไม่มีฝีมือเลยสักนิดแต่ก็ยังกล้าเสนอตัว!'

สการ์เลตต์รู้สึกได้ว่าชื่อเสียงของเธอจะขาดสะบั้นลง หากเธอไม่สามารถหาทางเหยียบย่ำฮาร์วีย์ได้ในทันที

“ฉันว่าต้องปล่อยให้หมอนี่ถึงมือคุณแล้วล่ะ นายน้อยเวสต์”

เธอหันไปหาชายหนุ่มที่ยืนเมินเฉยท่ามกลางฝูงชนมาโดยตลอด

ชายหนุ่มจ้องมองฮาร์วีย์ก่อนจะก้าวไปข้างหน้า

“ก็ได้ วันนี้ผมจะจัดการเขาแทนคุณเอง แต่วิหารปัจฉิมและวิหารคุณธรรมทั้งห้าจะได้ประโยชน์จากเรื่องนี้ด้วย”

“ผมจะสอนให้ตัวตลกแบบนี้ได้เรียนรู้ถึงมารยาทเอง”

แต่ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะลงมือ โตโยต้า เซ็นจูรี่สองสามคันก็หยุดลงตรงหน้าบูโดกัน

มีสมาชิกของกองบังคับคดีหลงเหมินเป็นผู้นำ

พวกเขาเปิดประตูรถโตโยต้า เซ็นจูรี่ที่อยู่ตรงกลางด้วยความเคารพ และชายชราผมสีเงินซึ่งเป็นชาวประเทศหมู่เกาะในชุดยูกาตะก็ก้าวออกมา

สำหรับเขาแล้ว หลงเหมินคงไม่สามารถสู้กับสองในหกโรงเรียนศิลปะการต่อสู้ในประเทศหมู่เกาะได้

ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะยอมก้มหัวให้และผูกมิตรกับพวกเขาแทน

ท้ายที่สุดคนฉลาดย่อมปรับตัวไปตามสถานการณ์! หากไม่สามารถเอาชนะได้ ก็จงเข้าร่วมกับพวกเขา

ฮาร์วีย์ที่มีปัญหากับชาวประเทศหมู่เกาะอย่างต่อเนื่อง สมควรตาย! เขาควรจะถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปนานแล้ว!

จากคำพูดของมิทเชล สการ์เลตต์ครุ่นคิดเกี่ยวกับสถานการณ์อยู่พักหนึ่ง จากนั้นเธอก็ส่งสัญญาณให้นายน้อยเวสต์ล่าถอย

เธอมองฮาร์วีย์ด้วยท่าทางเย่อหยิ่งและแค่นเสียงใส่เขาอย่างเย็นชา “เดี๋ยวเราค่อยมาจัดการกับไอ้สารเลวคนนี้ทีหลัง”

รอยยิ้มขี้เล่นปรากฏบนริมฝีปากของเธอ ขณะที่เธอเดินตามมิทเชลไป ทั้งคู่เดินไปหามิยาตะและไดโตะที่กำลังขึ้นบันไดมาเรื่อย ๆ

“นักดาบชิโนะสุเกะ โปรดยกโทษให้เราที่ต้อนรับคุณได้อย่างไม่สมเกียรตินัก!”

มิทเชลก้าวก้าวไปยืนอยู่เบื้องหน้าทายาทผู้มั่งคั่งและสมาชิกก็ระดับสูงของกองบังคับคดีของหลงเหมิน พวกเขาพยายามอย่างถวายหัวที่จะได้รับความกรุณาจากชาวประเทศหมู่เกาะ จนถึงขนาดที่พวกเขายอมคุกเข่าให้และเรียกชาวประเทศหมู่เกาะว่า "นายท่าน"