ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 2886

ช่อดอกไม้สดพร้อมคำอวยพรบนการ์ดที่แนบมาพร้อมกับพวกมันวางอยู่เต็มวอร์ด ว่ากันว่าแฟน ๆ ของออโรร่าเป็นผู้ส่งมา แต่ไม่มีใครได้ล่วงรู้ความจริงเบื้องหลังนั้น

มาเทโอถือช่อดอกลิลลี่ในมือขณะที่เขาดันประตูให้เปิดออก เขาหรี่ตามองออโรร่าที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าป่วยไข้ ก่อนจะส่งยิ้มไปให้

“รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง ออโรร่า”

ชั่วครู่หนึ่ง ความรู้สึกขุ่นเคืองก็แวบขึ้นมาในใจของเขา

'ทำไมโชคถึงเข้าข้างเธอขนาดนี้? ได้รับความช่วยเหลือจากชาวประมงได้ยังไง?!'

'ฉันตรวจสอบภูมิหลังทุกอย่างของผู้ชายคนนั้นแล้ว เขาเป็นชาวประมงจริง ๆ เขาจะผ่านไปยังอ่าววิคตอเรียทุกวัน…'

มาเทโอรู้สึกผิดหวังที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนั้น เขากลับพบว่าสถานการณ์โดยรวมเสียเปล่าอย่างสิ้นเชิง

เนื่องจากเวลาเป็นปัจจัยที่สำคัญมากสำหรับแผนการทั้งหมดที่เขามี

หากออโรร่าเสียชีวิตเมื่อคืนนี้ เธอจะสร้างปัญหาให้กับควินนี่ได้รุนแรงขึ้นและจะได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก

แต่ในเมื่อเรื่องกลับตาลปัตรเป็นเช่นนี้แล้ว หากออโรร่าพยายามจะฆ่าตัวตายอีกครั้งแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?

หากควินนี่รู้ว่านี่เป็นแผนที่เขาจงใจสร้างขึ้น มาเทโอคงจะตกอยู่ในที่นั่งลำบาก

แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ตัดสินใจปล่อยให้ออโรร่ามีชีวิตอยู่ต่อไป เขาวางแผนที่จะได้ใช้ชีวิตของเธอสร้างประโยชน์อีกครั้ง

ออโรร่าเป็นเพียงเบี้ยตัวหนึ่งบนกระดาน ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่ง

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ คุณมาเทโอ

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว"

ออโรร่าลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าของเธอซีดเผือก เธอฝืนยิ้มเอาใจให้มาเทโอ

“ฉันรู้สึกเวียนหัวอยู่หน่อย ๆ ฉันจำบางสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่กระโดดลงทะเลไปไม่ได้…

“ฉันทำได้แค่ฉันพยายามที่จะเล่นงานควินนี่ด้วยการกระโดดลงทะเล แต่นอกนั้นฉันจำอะไรไม่ได้อีกแล้ว…

“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงอีกแล้ว” เขาเกลี้ยกล่อมเธอ

“ปล่อยให้ที่เหลือเป็นหน้าที่ของผมเอง ผมจะให้นักเขียนผีมาโจมตีควินนี่ทางออนไลน์

“ตอนนี้คุณควรพักผ่อนให้มาก ๆ อย่าโพสต์อะไรทางออนไลน์ด้วยเหมือนกัน

“ดูแลรักษาร่างกายให้แข็งแรง ถ้าผมต้องการคุณเมื่อไหร่ ผมจะเป็นคนเรียกหาคุณเอง

“อา ใช่.. ทันทีที่ผมได้รับใบอนุญาตคาสิโนของตระกูลแฮมิลตัน ผมจะให้ส่วนแบ่งที่ยุติธรรมแก่คุณตามสัดส่วนที่เราตกลงกันไว้ ผมจะบอกบอกนายน้อยเจสันเกี่ยวกับสิ่งที่คุณทำเพื่อเขาด้วยเหมือนกัน”

มาเทโอเอื้อมมือไปแตะไหล่ของออโรร่าอย่างอบอุ่นก่อนจะก้าวขาออกจากห้องไป

รอยยิ้มของออโรร่ายังปรากฏอยู่จนกระทั่งมาเทโอจากไป ทันทีที่เขาจากไป รอยยิ้มของเธอก็ถูกแทนที่ด้วยความไม่พอใจอย่างที่สุดแทน

เธอรู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะการแทรกแซงของฮาร์วีย์ หรือถ้าเธอแสดงได้ไม่ดีพอ มาเทโอคงจะเหนี่ยวไกใส่เธอโดยไม่ลังเลไปแล้ว