ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3164

เอซร่า บาวเออร์เมินดีแลน โบวี่โดยสิ้นเชิง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับได้สติอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปหาฮาร์วีย์ ยอร์ก

“ไอ้สารเลว!” เอซร่าอุทานขณะที่จ้องฮาร์วีย์ด้วยความเย็นชา

“แกไปเอาตรานี้มาจากไหน?!

“ทำไมมันถึงอยู่กับแก?!”

“คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น

“เลิกเล่นได้แล้ว! แกไปเอามันมาจากไหน!?”

เอซร่าเห็นความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว แต่เขาปฏิเสธที่จะเชื่อมัน

“ถ้าแกไม่พูด ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้!”

“คนกระจอกคนหนึ่งหาเรื่องผมตอนที่ผมอยู่ที่ฮ่องกงและลาสเวกัส ผมจึงตบเขาจนตาย

“หลังจากนั้นตรานี้มันก็มาอยู่กับผม” ฮาร์วีย์อย่างเฉยเมย

“มีคนบอกว่าผมสามารถใช้สิ่งนี้เพื่อควบคุมกองบังคับคดีของหลงเหมินได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจริงหรือเท็จ”

สีหน้าของเอซร่าเคร่งขรึมทันที ในที่สุดเขาก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น!

ฮ่องกงและลาสเวกัส ตราสัญลักษณ์นั้น หนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขา...

เบาะแสทั้งหมดนั้นรวมกันมีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น

ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาคือหัวหน้าคนใหม่ของกองบังคับคดีของหลงเหมิน!

แต่โจเซฟ บาวเออร์ไม่ได้ส่งคนไปจัดการเขาแล้วหรอกเหรอ?

แล้วทำไมเขาถึงยังมีชีวิตและกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเอซร่าล่ะ?

เอซร่ารู้สึกเสียใจอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะตอบสนองอย่างไรในขณะนี้

“ผมกำลังคุยกับคุณอยู่นะ รองหัวหน้าบาวเออร์”

ฮาร์วีย์เดินเข้าไปตบหน้าเอซร่าเบา ๆ

“ไหนบอกผมสิว่าผมสามารถใช้ตรานี้เพื่อควบคุมกองบังคับคดีของหลงเหมินได้หรือไม่?”

สีหน้าของเอซร่าเคร่งเครียดทันที เขาไม่ตอบแม้แต่คำเดียว

เขารู้ดีว่าตรานี้หมายถึงอะไร แต่ใจของเขาไม่อาจยอมรับความจริงนั้นได้

เมื่อเขายอมรับมัน เขาจะสูญเสียตำแหน่งของเขาทันที

ถ้าราชาที่แท้จริงกลับมาแล้ว แล้วจะมีรองหัวหน้าไปทำไม?

“นายว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้งั้นเหรอ?

“งั้นฉันขอลองดูหน่อย”

ฮาร์วีย์ยิ้มด้วยความสงบและก้าวไปข้างหน้าก่อนที่จะเหวี่ยงหลังมือไปบนใบหน้าของสมาชิกกองบังคับคดีคนหนึ่ง

สมาชิกคนนั้นส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวดขณะที่เซถอยหลังก่อนที่จะกุมใบหน้าตนเองหลังจากที่เสียงตบดังก้อง

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่เขาไม่กล้าที่จะสู้กลับ

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

ฮาร์วีย์เหวี่ยงฝ่ามือของเขาอย่างต่อเนื่องและส่งสมาชิกของกองบังคับคดีของหลงเหมินอีกสองคนล้มคะมำกับพื้น

พวกเขามีสีหน้าบูดเบี้ยวเมื่อล้มลงกับพื้น พวกเขาดูน่าสมเพชอย่างยิ่ง

พวกเขาไม่กล้าสู้กับฮาร์วีย์ สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือการก้มศีรษะลงด้วยสีหน้าขมขื่น

สมาชิกที่เหลือรีบถอยโดยสัญชาตญาณ

“ผมอนุญาตให้พวกคุณถอยงั้นเหรอ?” ฮาร์วีย์ถาม

เหล่าสมาชิกหยุดเคลื่อนไหวในทันที พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องยืนอยู่กับที่ด้วยความเสียใจ