ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3338

"แน่นอน! แน่นอน!"

ฟิชเชอร์ เบเนตต์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“คุณเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริงฮาร์วีย์ ยอร์ก! คุณคือความอัศจรรย์ใจที่พบเห็นได้ยากในรอบหลายร้อยปี!”

“แล้วคะแนนสอบของผมจะถูกนับด้วยหรือเปล่า” ฮาร์วีย์ถามอย่างใจเย็น

"ใช่! แน่นอน! คุณเป็นคนที่ดีที่สุดในการทดสอบ!”

ฟิชเชอร์เดินไปข้างหน้าด้วยความหลงใหลอันเร่าร้อนในดวงตา เมื่อมีอัจฉริยะอย่างฮาร์วีย์ งานรวมตัวสุดยอดหลงเหมินจะต้องน่าตื่นเต้นอย่างแน่นอน!

“นายคือความภาคภูมิใจของศิลปะการต่อสู้แห่งประเทศ H! เป็นอัจฉริยะระดับสูงสุดอย่างไม่ต้องสงสัย!

“จากนี้ไป ถ้านายต้องการความช่วยเหลืออะไรก็บอกฉันได้เลย!

“ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อสนับสนุนนาย ถ้าสิ่งนั้นอยู่ภายในเขตอำนาจของฉัน!

ความมากพิธีการของฟิชเชอร์ถูกแทนที่ด้วยความหลงใหลและความอบอุ่นอย่างสิ้นเชิง

“ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องมากพิธีหรอก ฮาร์วีย์!

“แค่ปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันเป็นพวกของนายก็พอแล้ว!”

ยอดฝีมือคนอื่น ๆ ต่างก็พากันชมเชยฮาร์วีย์ด้วยเหมือนกัน

ทุกคนรู้ดีว่าคนอย่างฮาร์วีย์สามารถผ่านเข้าสู่รอบคัดเลือกได้อย่างง่ายดาย และสามารถเข้ามาเป็นคนของหลงเหมินจริง ๆ ด้วยก็ยังได้

ไม่สำคัญว่าฮาร์วีย์จะชนะหรือไม่ ตราบใดที่เขาอยู่ในสิบอันดับแรก มันจะเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจอย่างยิ่งสำหรับสาขาหลงเหมินแห่งฟลัตเวลล์แล้ว

เหนือสิ่งอื่นใด ยังมีเหล่าอัจฉริยะคนอื่น ๆ ที่มาจากสาขาหลงเหมินอีกสามสิบห้าสาขาอีกมากมาย ไหนจะมีตระกูลที่แข็งแกร่งและกองกำลังใต้ดินเอง

การติดสิบอันดับแรกในการแข่งขันจะถือเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่ง!

“อะไรนะ...”

ใบหน้าของวิลเบอร์ ลีมืดลงทันที เขารู้สึกราวกับถูกฮาร์วีย์ตบหน้าเขาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ช่างเป็นความคิดที่น่ากลัวเสียจริง

ใบหน้างดงามของโคริ จอห์นขึ้นสีแดงสดเมื่อเธอมองฮาร์วีย์ด้วยสายตาไม่เชื่อ

เธอยังไม่เชื่อว่าฮาร์วีย์มาที่นี่เพียงเพื่อทำการทดสอบจริง ๆ

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังถือว่าเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากอีกต่างหาก!

“จากนี้ไป นายจะถูกไล่ออกจากสาขาหลงเหมินแห่งฟลัตเวลล์อย่างเป็นทางการ!

“และเราจะนำทุกอย่างที่นายได้เรียนรู้จากหลงเหมินกลับคืนมาด้วย!”

ฟิชเชอร์เตะเข้าที่ลำตัวของวิลเบอร์ทันที

“อ๊าก!”

วิลเบอร์ถูกส่งตัวลอยออกไป ทันทีที่เขาล้มลงบนพื้นอีกครั้งเขาก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ใบหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษ ในขณะที่ร่างกายของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ในขณะนั้นเขารู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังพิการ!

ประสบการณ์ทั้งหมดของเขาหายไปด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว!

จากจุดนั้นเขาก็กลายเป็นแค่คนธรรมดา!

วิลเบอร์อยากจะโขกศรีษะตัวเองลงพื้นจนตาย แต่เขาไม่กล้าที่จะทำเช่นนั้น